جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در این پایان نامه به بررسی مشارکت آنتونی کالینز (1676-1729) در بحث قرن هجدهم درباره زمینه های مسیحیت می پردازم. نشان می‌دهم که در اوایل قرن هجدهم، فیلسوفان بریتانیایی که به این موضوع می‌پردازند، شروع به کنار گذاشتن توسل به معجزات به نفع توسل به تکمیل پیشگویی عهد عتیق کرده‌اند. من استدلال می کنم که این جایگزین کوتاه مدت بود، تا حد زیادی به دلیل کار انتقادی آنتونی کالینز. این اپیزود در بحث اغلب نادیده گرفته می‌شود، اما بدون آن، بحث‌های بعدی درباره معجزات، از جمله بحث‌های دیوید هیوم در تحقیق درباره درک بشر، ضد اوج می‌بود. تعدادی قسمت در کتاب مقدس وجود دارد که در مورد پیامبران دروغین هشدار می دهد که در تلاش برای کسب اعتبار معجزه می کنند. در دو فصل اول نشان می‌دهم که متفکرانی مانند هابز، بویل و لاک از این عبارات آگاه بوده و به ایجاد معیارهایی برای اینکه آیا منبع معجزه الهی است یا شیطانی است، توجه داشتند. راه‌حل‌های آن‌ها فقط منجر به مشکلات جدی‌تر فزاینده‌ای شد که من آن‌ها را تحت عناوین مشکل دایره‌ای، مشکل استقرار، و مشکل خودارجاعی دنبال می‌کنم. آخرین مورد به طور طبیعی انگیزه روی گردانی از توسل به معجزات به جای استدلال جایگزین از تحقق پیشگویی عهد عتیق است. من تفاوت بین این استدلال و برهان معجزه را در فصل 3 مورد بحث قرار می دهم و نشان می دهم که چگونه به طور طعنه آمیزی توسط کالینز رد شد.