جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عبدالله شهبازی در سال ۱۳۳۴ در شهر شیراز به دنیا آمد. پدرش حبیب‌الله شهبازی رئیس طوایف کوهمره سرخی بود که پس از شورش عشایر جنوب در سال‌های ۱۳۴۲–۱۳۴۱ علیه حکومت پهلوی تیرباران شد. از سال ۱۳۴۸ وارد محافل مذهبی- سیاسی هوادار امام خمینی (ره) شد و از شاگردان آیا الله محی‌الدین حائری شیرازی بود. در تابستان ۱۳۴۹ در چهارده سالگی برای نخستین بار به اتهام پخش اعلامیه مرجعیت آیت‌الله خمینی در مجلس ختم آیت‌الله محسن حکیم (مسجد نو شیراز) دستگیر شد. وی پس از دو بازداشت دیگر در سال‌های ۱۳۵۰ و ۱۳۵۱، سرانجام در تابستان ۱۳۵۲ به اتهام عضویت در گروهی با مرام ضدیت با مقام سلطنت به رغم صغر سن به یک سال و نیم زندان محکوم شد. شهبازی در زندان، تحت تأثیر محمدعلی عمویی و عباس حجری و تقی کی‌منش به حزب توده ایران گرایش یافت. او پس از آزادی از زندان در سال ۱۳۵۴ وارد دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران شد. از این زمان تا پیروزی انقلاب اسلامی، شهبازی به تشکیل یک گروه مخفی با نام «پیگیر» پرداخت و با نورالدین کیانوری، که در آن زمان دبیر دوم و مسئول تشکیلات داخل کشور حزب توده بود، در برلین شرقی ارتباط برقرار کرد. گروه شهبازی دومین گروه مهم مخفی حزب توده در داخل ایران، پس از سازمان نوید، به‌شمار می‌رفت. پس از پیروزی انقلاب، شهبازی بعنوان عضو هیئت اجرائیه و سپس یکی از سه دبیر سازمان جوانان حزب توده منصوب شد و به عضویت هیئت تحریریه مجله دنیا، نشریه تئوریک کمیته مرکزی حزب توده نیز درآمد. در سال ۱۳۶۱ شهبازی ۲۷ ساله، مسئول شعبه کل انتشارات، معاون شعبه مرکزی آموزش، مسئول شعبه آموزش تهران و مسئول نشریه داخلی تئوریک حزب توده بود. در جریان دستگیری رهبران و کادرهای حزب توده توسط واحد اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در ۱۷ بهمن ۱۳۶۱، شهبازی نیز دستگیر ولی مدتی بعد مورد عفو قرار گرفت و آزاد شد.