جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: آیا عبور از خدای قدیم راه را برای نوع جدیدی از پروژه دینی هموار کرده است، راهی مسئولانه تر برای جست و جو، صدا و عشق به چیزهایی که ما آن را الهی می نامیم؟ آیا تعلیق یقینات و پیش فرض های جزمی فضایی را باز کرده است که در آن بتوانیم دوباره با شگفتی دینی مواجه شویم؟ ما که در شکاف بین خداباوری و الحاد قرار داریم، اکنون این فرصت را داریم که به روش‌های عمیق‌تر و آزادتر به چیزهایی که نمی‌توانیم بفهمیم یا اثبات کنیم پاسخ دهیم. فیلسوف برجسته، ریچارد کرنی، این وضعیت را آنا-تئوس، یا خدا پس از خدا می نامد - لحظه ای از خلاقیت "ناشناختن" که نشان دهنده گسست از ضمانت های قبلی است و ما را به جعل معانی جدید از کهن ترین حکمت ها دعوت می کند. آناتئیسم به یک رویداد افتتاحیه اشاره دارد که در قلب هر دین بزرگ نهفته است، شرط بندی بین مهمان نوازی و دشمنی با غریبه، دیگری - احساس چیزی "بیشتر". کرنی با تحلیل ریشه‌های لحظه‌ی بی‌خدایی خودمان، نه تنها نشان می‌دهد که چگونه بازگشت به سوی خدا برای کسانی که به دنبال آن هستند ممکن است، بلکه نشان می‌دهد که چگونه ایمان رهایی بخش‌تر می‌تواند متولد شود. کرنی با تعیین چرخشی به سوی سکولاریته مقدس در فلسفه معاصر، با تمرکز بر موریس مرلوپونتی و پل ریکور شروع می کند. او سپس در شاهکارهای مدرنیستی جیمز جویس، مارسل پروست، و ویرجینیا وولف، «اپیفانی» را مشخص می کند. کرنی با بحث در مورد نقش خداباوری و الحاد در کشمکش و صلح، با تمایز بین اعتقاد مقدس و فداکاری یا خدایی که زندگی می‌بخشد و خدایی که آن را از بین می‌برد، به پایان می‌رسد. او استدلال می‌کند که قبول اینکه ما هرگز نمی‌توانیم در مورد خدا مطمئن باشیم، تنها راه برای کشف مجدد قداست پنهان در زندگی و بازپس گیری الوهیت روزمره است.