جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : شاگرد هوسرل و هایدگر، یان پاتوکا (Turnov 1907-پراگ 1977) یکی از اصیل‌ترین مفسران پدیدارشناسی معاصر برای پروژه‌اش برای توسعه پژوهش اولی با ترکیب آن با چرخش هستی‌شناختی دومی محسوب می‌شود. . لایت موتیف اندیشه پاتوکا بازتابی تازه در جهان طبیعی است که در پیچیدگی رابطه آن با وجود انسان بررسی شده است. برای اولین بار این تأمل در اینجا از طریق مهم‌ترین مقالات او که بین سال‌های 1965 و 1972 سروده شده است به خواننده ارائه می‌شود: سال‌هایی که در آن پاتوکا تامل فلسفی خود را در شرایط سخت حاشیه‌نشینی که توسط رژیم تمامیت‌خواه چکسلواکی در معرض آن قرار دارد انجام می‌دهد. .

ترجمه ماشینی : شاگرد هوسرل، یان پاتوچکا (1907-1977) در پایان کار خود این مقاله باشکوه را نوشت که بحث آزاد بین هوسرل و هایدگر در مورد آزادی را از سر می گیرد. آیا داستان می تواند منطقی باشد؟ از نظر پاتوکا، فلسفه ای که به ایده آلیسم منتهی شد، در ادعای درک سوبژکتیویته در رابطه اش با جهان شکست خورد، یعنی دقیقاً آنچه تاریخ را پایه گذاری می کند. با بازگشت به ریشه های فلسفه اروپایی، او سپس به مشکلات انتخاب، توجه به تعهد و خشونت می پردازد. منشور 77، که یان پاتوکا اولین سخنگوی آن بود، در اینجا اولین تلاش برای بیان فلسفی را می یابد.

ترجمه ماشینی : اولین متنی که به طور انتقادی مفهوم «زندگی-جهان» ادموند هوسرل را مورد بحث قرار می دهد، «دنیای طبیعی به عنوان یک مسئله فلسفی»، گفتگوهای جوانی یان پاتوکا با بنیانگذار پدیدارشناسی و دو تن از نزدیکترین شاگردانش، یوگن فینک و لودویگ لاندگربه را منعکس می کند. این ترجمه که اکنون برای اولین بار به زبان انگلیسی در دسترس است، شامل مقدمه ای از لندگربه و دو پسواژۀ خودانتقادی است که توسط پاتوکا در دهه 1970 اضافه شده است. این اثر که در طیف گسترده‌ای از ارجاعات منحصر به فرد است، به دیدگاه‌های راسل، ویتگنشتاین و کارنپ در کنار هوسرل و هایدگر می‌پردازد، با روحی که درک پدیدارشناسی را در ارتباط با دیگر گرایش‌های قرن بیستم در فلسفه گسترش می‌دهد. حتی هشتاد سال پس از اولین ظهور، ارزش زیادی به عنوان مقدمه ای کلی برای فلسفه دارد و خواندن آن برای دانشجویان تاریخ پدیدارشناسی و همچنین برای کسانی که خواهان درک کامل سهم پاتوکا در تفکر معاصر هستند ضروری است.

ترجمه ماشینی : فیلسوف چک، یان پاتوکا (1907-1977)، که نزد هوسرل و هایدگر تحصیل کرد، به طور گسترده به عنوان تأثیرگذارترین متفکری که از اروپای شرقی پس از جنگ آمده است، شناخته می شود. با امتناع از پیوستن به حزب کمونیست پس از جنگ جهانی دوم، او تا پایان عمر از حضور در دانشگاه و انتشار ممنوع شد، به جز برای مدت کوتاهی پس از آزادسازی بهار پراگ در سال 1968. پیوستن به واسلاو هاول و یری هاجک به عنوان سخنگوی در نمودار 77 اعلامیه حقوق بشر در سال 1977، پاتوکا توسط مقامات مورد آزار و اذیت قرار گرفت، دستگیر شد و در نهایت در طی بازجویی های طولانی بر اثر حمله قلبی درگذشت. افلاطون و اروپا، مسلماً مهم‌ترین کتاب پاتوکا، متشکل از مجموعه‌ای از سخنرانی‌ها است که پس از آخرین تبعید او از آکادمی، درست سه سال قبل از مرگش، در خانه‌های دوستانش ایراد شده است. در اینجا، او بالغ‌ترین ایده‌های خود را درباره تاریخ فلسفه غرب ارائه می‌کند و استدلال می‌کند که ایده مراقبت از روح برای سنت فلسفی که با یونانیان آغاز می‌شود، اساسی است. پاتوکا با توضیح اینکه چگونه مراقبت از روح به عنوان مسئله چگونگی تبدیل انسان به دنیای حقیقت و عدالت توضیح داده می شود، این تز را از طریق پرداختن به افلاطون، دموکریتوس و ارسطو توسعه می دهد و نشان می دهد که چگونه ملاحظات در مورد روح در مرکز قرار دارند. اهمیت در نوشته های آنها او به شکلی واضح نشان می دهد که چگونه این ایده میراث معنوی اروپا را شکل می دهد.