جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جهت‌گیری هستی‌شناختی مبنی بر روی آوردن به «دیگری» برای مارتین بوبر، نوعی شیوه زندگی است که آثار و افکار خود را بر آن بنیان نهاده است. وی به‌عنوان فیلسوف گفتگو با طرح ارتباط «من-آن» و «من-تو» دو رویکرد اساسی خود دربارة «دیگری» را به‌وضوح تصویر و دست‌یابی به «معنای زندگی» را منوط به قرار گرفتن در ارتباط «من-تو» کرده است. بوبر معتقد است رابطة «من –تو» به‌عنوان ارتباطی «سوژه-سوژه» قابلیت ادراک عشق را داراست. عشق در این نگاه، اشتیاقی پرشور برای زندگی معنادار است که تنها از مسیر مواجهه و «گفتگو» با «دیگری» رخ می‌دهد. بنابراین ادراکی فراتر از خود و حاصل مشارکت با «دیگری» است. در نگاه بوبر، روابط واقعی مسیر فرد برای مواجهه‌ای راستین با «روح» یا «تو ابدی» و کشف معنای زندگی است و برای دستیابی به این معنا و رسیدن به ظرفیت کامل انسانی، حضور «دیگری» و جهان اطراف ضروری است. در نگرش او، بحران «بی‌معنایی» و «دیگری ستیزی» انسان معاصر تصویر کاملی از شر است؛ آنچه او تجربۀ آشوب می‌نامد برخاسته از عاملی است که انسان را به‌سوی این وضعیت سوق داده، و آن «بحران گفتگو» است. اندیشه بوبر میان «دیگری هراسی» و فقدان معنای زندگی از سویی و «ناگفتگو»، از سوی دیگر، ارتباط برقرار می‌کند. این مقاله ضمن تبیین «گفتگو» به‌عنوان رویکرد هستی‌شناختی بوبر به «دیگری»، در پی بررسی نقش «دیگری» و شرایط تحقق روابط اصیل برای کشف «معنای زندگی» است. نکته حائز اهمیت دیگر، جزئیات خاص آثار بوبر پیرامون ویژگی‌ها و مهارت روی آوردن به دیگری است که به جهت‌یابی گفتگو کمک می‌‌نماید.

ترجمه ماشینی : از آغاز دوران مدرن، در پایان قرن هجدهم، افول دین در جوامع اروپایی مشاهده شده است. در حالی که یهودیان به تدریج با جامعه آلمانی که در آن زندگی می کردند جذب شدند، برخی از آنها مانند همشهریان مسیحی خود احساس خلاء مذهبی می کردند. در پایان جنگ جهانی اول، از آنجایی که وحشت‌های جنگ – و شکست نظامی – اعتماد بسیاری از روشنفکران آلمانی در حال پیشرفت را تضعیف کرده بود، بیان انتقادات فرهنگی ("Kulturkritik") در جهان فرهنگی بسیار کم است. . در میان روشنفکران یهودی، استفاده جدیدی از ارجاعات مذهبی به منظور انتقاد از جهان که جنگ را ممکن ساخته است، انجام می شود. در "رنسانس یهودی" در وایمار آلمان، آثار مارتین بوبر و فرانتس روزنزوایگ به دلیل تمرکز آنها بر مسائل الهیاتی متمایز است. این پایان نامه دکترا ابتدا نقد جهان غرب را ارائه می کند که هر دو نویسنده دیدگاه یهودیت «مذهبی» اخیراً کشف شده را مطرح می کنند. سپس به بررسی روابط میان مسیحیان یهودی و اندیشه سیاسی در آثار این نویسندگان و دیگر فیلسوفان مهم یهودی همان دوره می پردازد. پس از آن رابطه پیچیده بین فلسفه و دین در آثار هر دو نویسنده مورد تحلیل قرار می گیرد. در نهایت، پایان نامه به تجدید «مارکیونیسم» (گرایشی در الهیات مسیحی…

چندی است مفهوم دیالوگ مورد توجه برخی از پژوهشگران اجتماعی قرار گرفته است. این پژوهشگران با استناد به نظرات مارتین بوبر، میخائیل باختین و دیوید بوهم جایگاه رفیعی برای دیالوگ در تحقیقات اجتماعی قائل‎شده، بی‎توجهی به آن را مورد انتقاد قرار داده‌اند و خواستار به وجود آوردن پارادایم جدیدی در عرصه علوم اجتماعی هستند؛ با این حال در عمل، تحقیق‌هایی که با عنوان رویکرد دیالوگیکال انجام شده است، صرفاً رهنمودهای نظریه‌پردازان دیالوگ را در هنگام مصاحبه با مشارکت‌کنندگان خود به‌کار بسته‌اند؛ بدین‌ترتیب پژوهش‌های یادشده جایگاه دیالوگ را از یک پارادایم جدید به یک ابزار و تکنیک تحقیق کاهش داده‌اند. در این مقاله، نخست تئوری‌های صاحب‌نظران عرصۀ دیالوگ مورد بررسی قرار گرفته و پیامدهای مدعیات این اندیشمندان در عرصه پژوهش اجتماعی صورت‌بندی شده است. سپس طرح نوینی از یک پژوهش دیالوگیکال ارائه می‌شود؛ طرحی که بر مبنای آن کل پژوهش (و نه‌تنها بخشی از آن) به‌مثابه گفت و شنیدی مداوم در نظر گرفته خواهد شد، گفت‌وشنیدهایی که ارزشمندند و باید در گزارش تحقیق گنجانده شوند.

ترجمه ماشینی : در پایان‌نامه‌ام، من استدلال می‌کنم که سخنرانی‌های بوبر در سال 1938 درباره انسان‌شناسی فلسفی، مسئله انسان، منبعی حیاتی برای درک رابطه بین فلسفه گفتگوی بوبر و نوشته‌های او درباره یهودیت است. من نشان می‌دهم که نقد بوبر از جمع‌گرایی و فردگرایی در نظریه اجتماعی و سیاسی و فلسفه فرهنگ، بخشی از پروژه گسترده‌تر او برای این استدلال است که تفکر غربی، و به‌ویژه فلسفه آلمان، آموزه‌های معنوی یهودیت را به ضرر خود نادیده گرفته است. من پیوند بین روایت فلسفی بوبر از گفتگو را به عنوان یک رابطه واقعی که جامعه را پایه‌گذاری می‌کند و مفهوم تجسم یافته‌ای از تقدس که او در متون کلاسیک یهودی یافت، نشان می‌دهم. از نظر بوبر، این ایده اساساً یهودی مبنی بر اینکه یک رابطه واقعی با دیگران شامل تمام واقعیت تجسم یافته آنها می شود، می تواند به عنوان یک تقابل معنوی برای بیگانگی اجتماعی و سیاست توتالیتر در زندگی مدرن عمل کند. در حالی که من رویکرد روش‌شناختی ذات‌گرایانه بوبر به تاریخ یهودیت و جنبه‌های روایت فلسفی او از گفت‌وگو را زیر سوال می‌برم، پروژه او برای آمیختن تجدید اجتماعی و معنوی را برای تفکر دینی، نظریه اجتماعی و سیاسی معاصر آموزنده می‌دانم.

ترجمه ماشینی : این سوال مطرح می شود که خود بودن به چه معناست؟ استدلال می‌شود که جست‌وجوی پاسخ در ویژگی‌های روانی-فیزیکی خود فرد، خودداری بی‌قرار انسان از قناعت به آنچه هست را در نظر نمی‌گیرد. نقطه شروع تحقیق این است که درک آنچه که انسان را به خود می‌سازد، باید «فراتر» را در نظر بگیرد که او به دنبال تعریف خود است. این فرض اولیه است که توضیح می دهد که چگونه هایدگر و بوبر با هم در نظر گرفته می شوند، زیرا هر دو فیلسوف در این دیدگاه مشترکند که انسان موجودی استاتیک است، موجودی که به نحوی از خود «متفاوت» است. با این حال، دقیقاً زمانی است که هایدگر و بوبر در کنار هم قرار می‌گیرند که مشکل این تز مطرح می‌شود، زیرا دیدگاه‌های آن‌ها متقابل به نظر می‌رسد. در درک هایدگر، انسان زمانی تنها خودش است که به سوی امکان نیستی خود پیش می‌رود. در مقابل بوبر، این رابطه عشقی است که فرد را قادر می سازد خودش باشد. هدف از مقایسه، تلاش برای مواجهه با واقعیت مرگ برای هر فرد با تأثیر آن بر هویت و همچنین واقعیت عشق به دیگری است که فرد را آزاد می کند تا خودش باشد. این بحث مطرح می شود که رابطه انسان با انسان آن گونه که بوبر ارائه می کند مستلزم بازسازی ریشه ای تحلیل هایدگر از هستی است. پیشنهاد می‌شود که از طریق واقعیت عشق که در برابر جهان «آنگونه که هست» مقاومت می‌کند، از جمله قدرت مرگ، مرزهای هستی باید دوباره تعریف شوند. اگر عشق به عنوان پدیده‌ای هستی‌شناختی پذیرفته شود، به نظر نمی‌رسد که ظهور آن در هستی‌شناسی هستی به سوی مرگ هایدگر قابل توضیح باشد. از سوی دیگر خاطرنشان می شود که اگر بتوان هستی شناسی جایگزینی بر عشق ساخت، امکان نهایی مرگ را نمی توان نادیده گرفت. در اینجاست که می‌توان از هایدگر برای تقویت مفهوم بوبر از رابطه استفاده کرد، زیرا به نظر می‌رسد که بوبر محدودیت انسان و تهدیدی که برای رابطه «من-تو» به‌عنوان مقوله‌ای هستی‌شناختی ایجاد می‌کند را نادیده می‌گیرد. در بخش پایانی پایان نامه، این بحث مطرح می شود که پدیده عشق نمی تواند ریشه در این دنیای در حال مرگ داشته باشد. پیشنهاد می‌شود که تبیین واقعیت عشق و قدرت آن در ایجاد هستی شخصی مستلزم دیدگاه معاد شناختی است. تنها از چنین منظری، با امتناع آن از پذیرش مرگ به عنوان شرط خود انسان، می توان هستی شناسی جایگزینی برای هایدگر یافت. نتیجه ای که به دست می آید این است که مفهوم خدا در نگرش به خودبودن که در این نظریه مطرح شده است، ضمنی است. مطابق با این نتیجه، در فصل پایانی برخی دلالت های الهیاتی از دیدگاه رابطه ای از خود ترسیم شده است. به طور خاص، این سؤال مطرح می شود که آیا می توان افراد در ترینیتی را به عنوان منبع نهایی شخصیت تلقی کرد؟ در نهایت، الزامات یک انسان‌شناسی مسیح‌شناختی سازگار با خود بودن رابطه‌ای در نظر گرفته می‌شود.

ترجمه ماشینی : روابط بخش اساسی انسان بودن است. آنها ارتباط، احساس تعلق مشترک و ابزاری برای ساختن هویت و سرمایه اجتماعی را امکان پذیر می کنند. با این حال، نشانه‌های مدرنیته متأخر را می‌توان با مضامین سنت‌زدایی، فردی‌سازی و جهانی‌سازی که اساساً شیوه و ابزار درگیر شدن در روابط را به چالش کشیده است، محصور کرد. این پایان نامه از الهیات مارتین بوبر استفاده می کند تا نشان دهد که چگونه ادعاهای محاوره ای او در مورد روابط، یعنی مدل «I-I» و «I-Thou» می تواند بعد اخلاقی جدیدی برای ارتباطات در عصر تکنولوژی ارائه دهد. این تز استدلال می‌کند که از طریق هم‌آفرینی در فضای مجازی، نیاز به درک الهیاتی جدید از پیوند متقابل درک می‌شود. الهیات می تواند از بستر فناوری برای تسهیل ارتباط مجدد در همه حوزه های رابطه و در نهایت به الهی استفاده کند. این پایان نامه ابتدا به تشریح وضعیت مخمصه الهیات در مدرنیته متاخر می پردازد. این بحث خواهد شد که چگونه سنت زدایی منجر به تأکید بر معنویت فردی، در مقابل باورهای اعتقادی جمعی شده است. ماهیت جهانی فضای مجازی ابزارهای آزمایش این اشکال جایگزین معنویت را تسهیل کرده است، که به الهیات اجازه کالایی شدن داده و چالشی را برای بعد روابط مطرح کرده است. فضای مجازی یک پارادوکس برای رابطه ارائه می دهد: رسانه حالت های ارتباط را تغییر می دهد زیرا خود از طریق تماس با فناوری دوباره پیکربندی می شود. این امر ارتباط را با ادغام فرد با دستگاه تسهیل می کند و در نتیجه مدل هایی مانند سایبورگ ایجاد می شود.

ترجمه ماشینی : در آغاز قرن بیستم، اندیشه فیلسوف مهاجر روسی، لو شستوف (1866-1938) هنجارهای فلسفی سنتی را به چالش کشید و تجربه فردی اضطراب مرگ را در خط مقدم بررسی فلسفی قرار داد. بر اساس تحقیقات من در آرشیو لو شستوف در سوربن، آرشیو کتابخانه و مجموعه های ویژه انجمن روانکاوی بریتانیا در موسسه روانکاوی و ترجمه های من از دست نوشته ها و مکاتبات منتشر نشده لو شستوف، این پایان نامه تفسیر جدیدی از این فیلسوف است. کار کردن با توجه به توسعه جهان بینی شستوف در چارچوب یک روایت تاریخی و زندگی نامه ای، من با نگاهی به منشور مفهومی تمثیل فرشته مرگ، به بررسی ریشه های موقعیت فلسفی شستوف پرداختم. تحلیل تطبیقی ​​و هرمنوتیکی مفاهیم کلیدی در فلسفه شستوف - مسائل حقیقت، مکاشفه و مرگ از طریق بررسی مفاهیم کلیدی فلسفه او در ارتباط با عقاید برخی از تأثیرگذارترین شخصیت های زمان خود، از جمله به دست آمد. مانند ویلیام جیمز، ادموند هوسرل، کارل یاسپرس و زیگموند فروید، و با اشاره به متفکران اصلی سنت غربی از افلاطون، فلوطین و ترتولیان گرفته تا آرتور شوپنهاور، و از سورن کی یرکگور و فئودور داستایوسکی تا فردریش نیچه، لئو تولستوی، مارتین. هایدگر و مارتین بوبر. ساخت شبکه ای از تعاملات هرمنوتیکی (فلسفی، روانکاوانه، مذهبی) بدین وسیله هدف دارد که فلسفه شستوف را به گفتگوی معنادار و متقابل آموزنده با سایر رشته ها برساند. نتیجه اصلی این اثر این است که تمثیل فرشته مرگ عنصری کلیدی در روش شناسی شستوف بود و نقش ترکیبی در توسعه بینش فلسفی او داشت. نتیجه مهم دیگر این است که گفتار تمثیل فرشته مرگ مفهوم مرگ را به عنوان بیداری برای زندگی (تولد دوباره فرد) منتقل می کند که موضوع اصلی فلسفه شستوف است. این یافته نه تنها اندیشه های متفکر روسی را در چارچوب سنت الهیات یهودی-مسیحی قرار داد، بلکه ارتباطی با نظریه روانکاوی زیگموند فروید، فلسفه ژاک دریدا و احیای الاهیات آپوفاتیک کنونی ایجاد کرد.

ترجمه ماشینی: این اولین مطالعه کامل و منظم به زبان انگلیسی در مورد ایزاک بروئر، بنیانگذار آگودات اسرائیل است که دستاوردهای فکری او دنیای فرانتس روزنزوایگ و مارتین بوبر را در آینه ای ارتدکس منعکس می کرد. این یک جنبه اغلب نادیده گرفته شده از آخرین مرحله یهودیت آلمان را روشن می کند و بروئر را به عنوان یک چهره نمونه در مواجهه یهودیان با مدرنیته بازپس می گیرد.

ترجمه ماشینی: تردیدی وجود ندارد که اکثر متفکرانی که معمولاً با سنت اگزیستانسیالیستی در ارتباط هستند، صرف نظر از آموزه های واقعی شان، به نوعی تحت تأثیر نوشته های کی یرکگور بوده اند. این تأثیر آنقدر زیاد است که می توان به انصاف بیان کرد که جنبش اگزیستانسیالیستی مسئول پیشرفت عمده در استقبال بین المللی کی یرکگور بود که در قرن بیستم اتفاق افتاد. در نوشته‌های کی‌یرکگور می‌توان مجموعه‌ای غنی از مفاهیمی مانند اضطراب، ناامیدی، آزادی، گناه، جمعیت، و بیماری را یافت که همگی در ادبیات اگزیستانسیالیستی به عنوان موتیف‌های استاندارد تبدیل شدند. سارتر نقش مهمی در تقدیس کردن کی یرکگور به عنوان یکی از پیشروان اگزیستانسیالیسم ایفا کرد. با این حال، پژوهشگران اخیر به استفاده ایدئولوژیک او از کی یرکگارد توجه کرده است. در واقع، به نظر می رسید که سارتر از کی یرکگور برای اهداف خود سوء استفاده می کند و سوء ظن به ارائه نادرست و تحریف، مفسران اخیر را بر آن داشته است تا به گذشته برگردند و رابطه پیچیده بین کی یرکگور و متفکران اگزیستانسیالیست را مورد بررسی قرار دهند. مقالات این جلد شامل چهره هایی از سنت های اگزیستانسیالیسم فرانسوی، آلمانی، اسپانیایی و روسی است. آنها استفاده غنی و متنوع از کی یرکگور توسط این متفکران متأخر را بررسی می کنند و مهمتر از همه، نقش ادعا شده او را در این جنبش روشنفکری معروف تحلیل انتقادی می کنند.