جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پيامبر اكرم(ص) شناخت امام را همواره از مهم ترين و بارزترين نشانه هاي ايمان و فقدان آن را هم رديف كفر مي دانستند، لذا بيان نشانه هاي درست امام زمان(ع) را وجه همت خود قرار داده از آغازين ايام تثبيت حكومت محمدي(ص) بر آن تاكيد ورزيدند، به طوري كه جمع قابل توجهي از علماي اهل سنت به احاديث «مهدي» اذعان و بر تواتر آنها اعتراف نموده اند. در مقابل عده كمي از كج انديشان در مقابل روايات فراوان، به جعل، تحريف وتصحيف آنها پرداخته اند و گروهي هم به اين روايات ساختگي اعتماد نموده، ديدگاه شيعه را_ به زعم خود_ تخطئه نمودند. مقاله حاضر به روش توصيفي_ اسنادي با رويكردي تحليلي بر آن است تا با بررسي روايات رسيده از طريق ابن مسعود وابوالطفيل، بررسي رجالي راويان حديث «اسمه اسمي و اسم ابيه اسم ابي» و تحليل گونه هاي مختلف حديثي، نشان دهد كه: اين حديث در مصادر معتبر اهل سنت (حدود25منبع) بدون زيادت و تنها به صورت «اسمه اسمي» نقل شده است و با احاديث بسيار ديگري كه مهدي را فرزند امام حسن عسكري(ع) مي داند مغايرت ندارد. مطابق گزارش تاريخي اهل سنت عبدالله منصور با ديدن اين روايات نام فرزند خود را مهدي گذاشت. وي و يارانش كوشيدند با افزودن اضافه «و اسم ابيه اسم ابي» به روايات پيامبر(ص)، قيام خود را چون حادثه اي از پيش تاييد شده و از زبان رسول خدا(ص) تلقي كنند. در بحث سندي نيز مشخص مي شود كه اين گونه احاديث داراي سند صحيحي نبوده و برخي محققين اهل سنت نيز به اين امر و زيادت غيرمعقول «واسم ابيه اسم ابي» اذعان نموده اند.