جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

امیرهوشنگ ابتهاج (ه.ا.سایه) شاعری است دارای سبک ویژه و مختص به خویش. او با توجه به ذوق سرشار و استعداد و نبوغ شاعرانه ­اش چیزی بیشتر و بالاتر از آن چه را می­ طلبد که در جامعه موجود است. از نظر فکری، شاعری اندیشه­ گرا است که تلفیقی از درون­گرایی و برون­گرایی را در اندیشه­ اش می­ پروراند و آن­گاه که از نابسامانی­ های جامعه بیرون رنج می­برد به درون­گرایی یا به عبارتی به شعرهای درونی می­گراید. ابتهاج در غزلیاتش در عین هنجار­گریزی و سنت­ شکنی، رگه‌هایی از عرفان را دخیل می­سازد. با همه اصالت و نجابت و سنت ایرانی بودن، اشعاروی رنگ و بوی تجدد، مرزشکنی و تازگی به خود می­گیرد و مفاهیم، مضامین و پیام ­هایش حتی بادرون مایه‌های عرفانی رنگ دیگری دارد. این مقاله به روش پژوهشی، توصیفی تحلیلی، به درون‌مایه‌های عرفانی اشعار سایه می‌پردازد.