جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پیچیده ترین مسائل زندگی مدرن از ادعای فرد برای حفظ استقلال و فردیت هستی خویش در برابر نیروهای سهمگین اجتماعی و میراث تاریخی و فرهنگ برونی و فن زندگی ناشی می شود. مبارزه با طبیعت که انسان ابتدایی می بایست برای حفظ موجودیت جسمانی خویش بدان مبادرت ورزد در این شکل مدرن به آخرین دگردیسی خود رسیده است. قرن هیجدهم از آدمی طلبید که خود را از تمامی قیود تاریخی در قلمرو دولت و اخلاقیات و اقتصاد رها سازد. سرشت آدمی که به اعتقاد آن قرن اساساً نیک و مشترک بین همه ی انسانهاست باید بدون مانعی تحول یابد. قرن نوزدهم علاوه بر آزادی بیشتر، تخصصی شدن عملکردی آدمی و کار او را نیز طلب کرد. تخصصی شدن باعث می شود که نتوان فردی را با فرد دیگر قیاس کرد و هرکسی تا بالاترین حد ممکن به عنصری ضروری مبدل می شود. به هر تقدیر، تخصصی شدن وابستگی هرآدمی را به فعالیت های مکمل آدمیان دیگر بارزتر می سازد. نیچه معتقد است که تحول کامل هر فرد مشروط به مبارزه ی بی امان افراد با یکدیگر است. سوسیالیزم به همین دلیل به امحای هر نوع رقابت اعتقاد دارد. در هر صورت در تمامی این موارد یک انگیزه اصلی در کار است: فرد در برابر فروکشیده شدن و خرد شدن به وسیله ی مکانیزم اجتماعی – تکنولوژیک مقاومت می کند. پرسش درباره ی معنای درونی زندگی جدید و محصولات آن و درباره ی روح به اصطلاح کالبد فرهنگی، باید در جستجوی حل معادله ای باشد که ساختارهایی نظیر کلانشره میان فرد و محتواهای فرافردی زندگی برقرار کرده است.

شیوه های چندی برای روبرو شدن با این واقعیت وجود دارد که تمامی زندگی ها من جمله زندگی کسانی که دوستشان می داریم پایانی دارد. پایان زندگی بشری که آن را مرگ می نامیم می تواند از طریق اندیشه ی زندگی پس از مرگ در هادس (Hades) یا والهالا (Valhalia) در جهنم یا بهشت مبدل به اسطوره شود. دست یازیدن به این اسطوره قدیمی ترین و رایجترین شکل تلاش بشری برای کنار آمدن با تنهای زندگی است. می توانیم با پنهان کردن یا سرکوب کردن این اندیشه ی ناخوشایند یا با چنگ زدن به این عقیده ی تزلزل ناپذیر که زندگی شخصی ما جاودانه است – دیگران می میبرند، من نمی میرم – با پس راندن اندیشه ی مرگ تا آنجا که ممکن است تلاش کنیم تا از اندیشه ی مرگ اجتناب کنیم. گرایش قدرتمندی در این مورد در جوامع پیشرفته ی حال حاضر وجود دارد. دست آخر می توانیم با مرگ به عنوان امر واقعی از هستی خودمان روبرو شویم؛ می توانیم زندگی خود و خاصه رفتار خود در قبال دیگران را با مدت زمان محدود زندگی سازگار کنیم، می باید وظیفه خود بدانیم تا این پایان، این جدا شدن از دیگران را زمانی که فرارسد برای خود و دیگران تا آنجا که ممکن است آسان و خوشایند سازیم، و می توانیم این پرسش را مطرح کنیم که این وظیفه چگونه می باید اجرا شود. در حال حاضر این پرسش را به شیوه ای روشن و غیر مبهم فقط شماری از پزشکان مطرح می سازند، در مناقشات وسیع تری که در جامعه صورت می پذیرد این پرسش به ندرت مطرح می شود.

ارغنون 6/5 چاپ سوم: این کتاب به صورت مقالاتی در فصلنامه ارغنون شماره 5 و 6، سال 1374ش. منتشر گردیده است‌.