جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : «تفاوت» و «فضا» از مهم‌ترین کلیدواژه‌های بحث‌های جاری در فلسفه و مطالعات فرهنگی هستند. این مطالعه «تفاوت» را به عنوان پارامتر مرجع مرکزی یک نظریه زبانی در نظر می گیرد که دیگر سعی نمی کند معنای یک اصطلاح را با ارجاع به واقعیت برون زبانی یا ایده های ذهنی توضیح دهد. موضوع تحقیق، رویکردهای زبانی- فلسفی هگل، ویتگنشتاین و دریدا است که قبلاً به سنت‌های فکری جداگانه اختصاص یافته و برای اولین بار در اینجا وارد تبادلی پربار و برابر می‌شوند. همانطور که مشاهده می شود، سه نویسنده مورد بررسی، هر کدام به روش های مختلفی سعی می کنند قضیه تفاوت را که برای نظریه زبان آنها بنیادی است، از نظر فضا - به عنوان فاصله، فضا یا گسترش درک کنند. این پایان نامه در سال 2007 برنده جایزه مطالعاتی برمن در بخش "بهترین پایان نامه در علوم اجتماعی و انسانی" شد.

ترجمه ماشینی: لودویگ ویتگنشتاین مشهورترین فیلسوف دوران مدرن است، اما تعداد کمی از آثار پیشگام او را درک می کنند و در دهه های اخیر فراموشی جمعی در مورد او وجود داشته است. بسیاری از مقالات جدید هستند، اما برخی از آنها به سال 1979 بازمی گردد و اینکه آیا آنها دیدگاه جدیدی از ایده های او ارائه می دهند بستگی به درک فرد از آنچه او گفته است. برای من، تفاسیر جدید نیستند و عمدتاً به اندازه تمام تفسیرهای دیگر درباره W و رفتار انسانی در سراسر علوم رفتاری و توسط عموم مردم سردرگم هستند. طبق معمول، به نظر می رسد هیچ کس نمی داند که فلسفه روانشناسی صندلی راحتی است، و W (از نظر من) بزرگترین روانشناس طبیعی تمام دوران بوده است. او ساختار کلی نحوه عملکرد ذهن را بیان کرد که اغلب به عنوان قصد و نیت از آن یاد می شود و تقریباً معادل شناخت یا شخصیت یا تفکر و تمایل یا تفکر درجه بالاتر (HOT) است. بنابراین او را می توان پیشگام در روانشناسی تکاملی دانست، اگرچه به نظر می رسد به ندرت کسی جز من آن را درک می کند. بنابراین، دبلیو تقریباً 50 سال جلوتر از زمان خود بود که اولین کسی بود که لوح خالی یا دیدگاه فرهنگی ماهیت انسان را رد کرد (البته نه به طور کامل). - دقیقاً برعکس هدف کلی او (مثلاً به نظر شورت در صفحه 115 مراجعه کنید). مثل همیشه در نوشته های فلسفی، کاملاً قابل توجه است که هیچ کس (به نظر من) به طور کامل آنچه را که W انجام می داد درک نمی کند و هیچ کس تا به امروز موفق نشده است (و حتی تعداد کمی تلاش می کنند) روش سقراطی او را با توسل مداوم به نمونه های آشکار روانشناختی ما دنبال کند. عملکرد ایده‌های کاملاً بدیع و سبک منحصر به فرد و تلگراف نویسی او، همراه با سبک زندگی اغلب منزوی و تقریباً انفرادی و مرگ زودهنگام او در سال 1951، منجر به عدم انتشار چیزی از اندیشه‌های بعدی‌اش در طول زندگی‌اش شد و به آرامی تعداد زیادی از او را به چاپ رساند. 20000 صفحه منتشر شد- پروژه ای که تا امروز ادامه دارد. تنها نسخه کامل Nachlass عمدتاً آلمانی برای اولین بار توسط آکسفورد در سال 2000 منتشر شد و اینتلکس اکنون آن را منتشر می کند، و همچنین تمام 14 کتاب انگلیسی زبان بلک ول را در یک سی دی قابل جستجو منتشر می کند. سی دی بلک ول حدودا هزینه دارد. 100 دلار اما سی دی آکسفورد بیش از 1000 دلار یا بیش از 2000 دلار برای مجموعه شامل تصاویر نسخه های خطی اصلی است. با این حال، آنها را می توان از طریق امانت بین کتابخانه ای و همچنین، مانند مجلدات بی شمار دیگر در علوم رفتاری، با هزینه کمتر در p2p به دست آورد. یکی از دلایلی که به این موضوع اشاره می‌کنم این است که، اگرچه اکثر بهترین آثار او اکنون به زبان انگلیسی ترجمه و منتشر شده‌اند، اما توجه به سخنان آلمانی او در کلاس درس مفید و ضروری است و تعداد کمی از محققان به آن علاقه دارند. ویراستاری و ترجمه آثار او توسط مجریانش نیز کمتر از حد عالی بوده است و درک معنای دقیق آلمانی اصلی مشکل بزرگی است همانطور که چندین نویسنده در اینجا خاطرنشان می کنند (مثلاً نیاز در بسیاری از قسمت ها به ترجمه "darstellung" به عنوان یک عمل و نه به عنوان یک گرایش (نگرش گزاره ای) - یکی از تمایزات بسیاری که W اولین کسی بود که توضیح داد. ) در مورد دبلیو و گودل در مجله Minds and Machines. خوانندگان علاقه مند ممکن است بخواهند سایر نقدهای من در مورد کتاب های W و نقد هافستاتر "من یک حلقه عجیب و غریب هستم" را بررسی کنند. در اواسط دهه 30 اساساً کار قبلی خود را رد کرد، از جمله تراکتاتوس معروف، با این حال، Tractatus همچنان جذاب است و تعدادی از نویسندگان فعلی (Diamond، Conant) از سنت طولانی در تلاش برای توضیح پیروی می کنند. منظور او چه بود و این که چگونه در کارهای بعدی او تغییر کرد یا نه. برای من، تنها ارزش در این است که ببینم او در اوایل زندگی خود (حدود 1914) چقدر شروع به بیان میکروب های درک بعدی خود از روانشناسی انسانی کرد. در مورد این موضوع فکر می کنم مقاله نهایی هکر در اینجا قطعی است. پاسخ مثبت او به "آیا سعی داشت آن را سوت بزند؟" نشان می دهد که W of the Tractatus تلاش می کرد آنچه را که او به شدت اصرار داشت که نمی توان گفت، بلکه فقط نشان داد، توصیف کند. به نظر می رسد هکر (همراه با همه افراد دیگر روی این سیاره) متوجه نیست که این بدان معنی است که W در تلاش است تا عملکرد بدیهیات روانشناسی تکاملی ذاتی ما را با ذکر مثال هایی از استفاده روزمره ما از زبان (یعنی از تفکر ما) توصیف کند. ، اما او کار زیبایی در رد دیدگاه های دایموند و کونانت در مقالات آنها در اینجا و بسیاری دیگر در جاهای دیگر انجام می دهد و فصل و آیه ای را برای این دیدگاه ارائه می دهد. به عنوان مثال، نظرات مختلف را در صفحات 360،363، 372، 373، 376-81 برای ارجاعات واضح W به غرض ورزی ذاتی و غیرقابل تردید ما (یعنی انکار بدیهیات ما فاقد منطق) نگاه کنید. هکر به این دیدگاه پایان می دهد که W در واقع مزخرفات کی یرکگاردی را می نوشت. مقاله مقدماتی کری قابل تحمل است، اما وقتی می‌گوید که «چیزی وجود دارد که اساساً ناخوشایند است»، در صفحه 3 یک دست‌کم‌نمایی می‌کند.

ترجمه ماشینی: این جلد به ارتباط بین تفکر و گفتار و شکل(های) زندگی ما می پردازد. همه مشارکت‌ها با رویکرد ویتگنشتاین به این موضوع مرتبط هستند. در مجموع، این جلد موضعی در برابر تفسیرهای زیست‌شناختی و قوم‌شناختی از مفهوم «شکل زندگی» اتخاذ می‌کند و در عوض به دنبال ترویج یک درک منطقی-زبانی گسترده است.

ترجمه ماشینی: شکل زندگی ویتگنشتاین رابطه پیچیده بین زبان و زندگی را در سراسر آثار لودویگ ویتگنشتاین آشکار می کند. دیوید کیشیک با تکیه بر کل مجموعه نوشته های خود، با در نظر گرفتن مفهوم شکل زندگی به عنوان مرکز محو آن، دیدگاهی تلفیقی از اندیشه در حال تکامل ویتگنشتاین ارائه می دهد. این کتاب از این ایده که "تصور زبان به معنای تصور شکلی از زندگی است" سرچشمه می گیرد تا اولین گزارش جامع از فلسفه ویتگنشتاین را در روح موج جدیدی از تفاسیر ارائه دهد که توسط استنلی کاول، کورا پیشگام بود. دیاموند و جیمز کنانت همچنین کمکی فریبنده به گفتمان رو به رشدی است که حول موضوع زندگی می چرخد، که توسط کار اخیر جورجیو آگامبن رهبری می شود. کیشیک با ایستادن در آستانه بین سنت‌های فلسفی تحلیلی و قاره‌ای نشان می‌دهد که چگونه فلسفه زبان ویتگنشتاین به فلسفه جدیدی از زندگی اشاره می‌کند و از این طریق سهمی بی‌نظیر در اندیشه اخلاقی و سیاسی ما دارد.

ترجمه ماشینی: این کتاب شرح و دفاعی از فلسفه متأخر ویتگنشتاین با تأکید بر ویژگی درمانی آن ارائه می‌کند. پیترمن استدلال می کند که هر فلسفه درمانی باید گزارشی از سلامت انسان، گزارشی مرتبط از مکانیسم های سلامت و بیماری، و در نهایت شرحی از این که چگونه فلسفه می تواند فردی را از حالت بیماری به سلامت برساند، ارائه دهد. در پرتو این مدل کلی، او تفسیری از پروژه درمانی ویتگنشتاین ارائه می‌کند که بر تداوم بین آن و پروژه اخلاقی قبلی Tractatus تأکید می‌کند. این کتاب با این استدلال که هدف اخلاقی قبلی از توافق با جهان به عنوان چنین است، با هدف درمانی توافق با اشکال زندگی جایگزین شده است، با مشکل تداوم روبرو می شود. در جریان بحث، پیترمن تفاسیر استاندارد پروژه ویتگنشتاین و شیوه‌های استاندارد نقد و دفاع از آن را به چالش می‌کشد. این کتاب همچنین با نشان دادن اینکه چرا باید پروژه درمان فلسفی را جدی بگیریم، به بحث فلسفی معاصر کمک می کند.

ترجمه ماشینی : ویتگنشتاین و لویناس رابطه غالباً نادیده گرفته شده بین فلسفه های دو تن از مهم ترین و مشهورترین متفکران قرن بیستم را بررسی می کنند. پلانت با تحمیل کار هر فیلسوف بر دیگری، بین سنت‌های فکری متضاد که آن‌ها به اشتراک گذاشتن آن‌ها کمک کردند، حرکت می‌کند. تمرکز اصلی بر روی کتاب، تعامل پیچیده و در عین حال روشنگر بین تعدادی از مضامین اخلاقی-مذهبی در تفکر بالغ ویتگنشتاین و روایت متمایز لویناس از مسئولیت اخلاقی است.

حیات فلسفی ویتگنشتاین به دو دوره تقسیم می‌شود. این تقسیم به این علت است که او دست‌کم یکبار دچار تحول فکری عمیقی شد و از نو فلسفه‌ای جدید بنا نهاد. دغدغۀ اصلی ویتگنشتاین زبان و نحوۀ کارکرد زبان بود. این پرسش، تمام عمر، ویتگنشتاین را به خود مشغول داشته بود. اما حیطۀ تأثیرگذاری ایده‌های ویتگنشتاین در قلمرو زبان محدود نماند و به حوزه‌های دیگری از جمله دین گسترش یافت. نوشتار پیش‌رو به توصیف دیدگاه فلسفی متأخر ویتگنشتاین و پیوند آن با نگاه او به الهیات می‌پردازد. این نوشتار تلاش دارد با روش توصیفی-تحلیلی ویژگی‌های پژوهش فلسفی از منظر ویتگنشتاین متأخر را بکاود و سپس تبعات آن را برای الهیات بیان کند. بنا به فلسفۀ متأخر ویتگنشتاین آگاهی از کاربرد درست زبان می‌تواند نتایجی در فهم دین داشته باشد. از این جهت، مهارت تحلیل زبانی موجب قوّت تحلیل‌های فلسفی در باب دین می‌شود. نگارنده معتقد است بسیاری از ایده‌ها و دعاوی ویتگنشتاین درست‌اند و بخشی از مشکلات فلسفی برآمده از این هستند که ما منطق زبان گزاره‌های دینی را به درستی درنیافته‌ایم و واژه‌ها و جملات را اشتباه به‌کار می‌بریم. ما به‌راستی گاهی افسون زبان خود می‌شویم و تحلیل‌های درست زبانی ما را از سحر زبان هوشیار می‌سازند. اما روش ویتگنشتاین متأخر برای پرداختن به فلسفه که نه خود پدیده‌ها، بلکه دستور زبان و کاربرد واژه‌ها را می‌کاوید، ممکن است سبب غفلت از سؤالاتی مهم دربارۀ واقعیت‌های متافیزیکی گردد و فیلسوف دین را به تحلیل‌های زبانی سرگرم کند و او را از مسائل ژرف و مهم باز دارد.

لودویگ ویتگنشتاین در دوره اول تحوّل فکری خود با طرح نظریه تصویری معنا که در آن با برتراند راسل همرأی بود، تلاش نمود تا کرانه های گزاره های معنادار و مرز میان گفتنی‌ها و ناگفتنی‌ها را هویدا سازد. وی با طرح نظریه فوق، بیان داشت که گزاره های متضمّن مقولاتی همچون امر برتر/خدا، دین و البته سایر امور هنجاری، اگر چه می‌توان صورت منطقی را در آنها رعایت نمود، لیکن نقش شناختی ندارند. این گزاره‌ها با فَرارَوی از مرزهای زبان، معنایی محصّل را افاده ننموده و چونان گزاره های مهمل و بدساخت تلقّی می شوند. اما این پایان راه نبود؛ او در ادامه از ساحت سکوت به سوی ساحت رازآمیز قدم پیش می‌نهد و مقولات امر برتر/خدا و دین را رازآمیز می‌خواند. در این مقاله با تکیه بر آثار اوّلیه و آثار دوره انتقالی ویتگنشتاین، به بررسی و تحلیل نظر او در باب امر برتر/خدا و دین و نظر مفسّران او در این زمینه خواهیم پرداخت.