جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

صدق و کذب یکی از مفاهیم اصلی علم معانی می‌باشد که صدق دلالت بر درستی و صحّت جمله خبری می‌نماید و کذب بر عدم صحّت عبارت خبری اشاره می‌نماید. صدق و کذب دو مفهوم بلاغی در زبان شعری است که در آن شاعر با بهره‌گیری از عناصر تصویرپردازی شعری، کلام را با تغییر در ساختار آن، به شکلی واقعی و ملموس جلوه می‌دهد؛ این هنر بیانی بوسیله حسن تعلیل، ایهام، استعاره، تشبیه، مبالغه و غلوّ، و مدح غیرحقیقی، تکرار، و دیگر عناصر بیانی شکل می‌گیرد. نظریه‌پردازان این عرصه ابوهلال عسکری، جرجانی، قدامه بن جعفر، ارسطو، ریچادرز، کروچه می‌باشد که هریک در باب تأیید و تصدیق صدق یا کذب در کلام و آفرینش زیبایی‌های معنایی آن رویکردهای مختلفی داشته‌اند. در همین راستا از ادبیات دوره عبّاسی همواره به‌عنوان یکی از شکوفاترین دوران تاریخ یاد می‌شود. این عصر سرشار از شاعران و نویسندگان زبردستی است که با کلام خویش گوش‌ها را نوازش می‌دادند، در این بین ابوتمام و بحتری و ابونواس از جمله‌ی آن شاعران شهیر هستند که این دو مفهوم صدق و کذب بیش از بقیه شاعران دوره‌ی عباسی در شعرشان جلوه‌نمایی می‌کند، هر سه شاعر به معنای تامّ کلمه، اصطلاح «أحسَنُ الشِعرِ أکذَبُهُ» و «أحسن الشعر أصدقه» را در شعرشان تجلّی داده‌اند؛ تا جائیکه ابوتمام در دیوان خود چنین می‌گوید که «صِدْقُ المقَالَه ِ أَکْذِب». با این حال بسامد کاربرد تشبیه و مبالغه در شعر ابوتمام، و حسن تعلیل و غلوّ در شعر بحتری، و استعاره و ایهام در شعر ابونواس از بیشترین فراوانی برخوردار است و آمیختگی کذب در شعر بوسیله‌ی هنر تخیل و تصویرپردازی، شعر را از حالت رسمی و خشک درآورده و به‌سوی سیر در عالم عاطفه و خیال رهنمون می‌سازد؛ البته با این شرط که زیاد معنای اصلی کلام تحت‌الشعاع آن قرار نگیرد؛ همین امر در دیوان شعر هر سه شاعر با بسامد متفاوت حضور داشته است. محقق در پژوهش حاضر با روش توصیفی تحلیلی به پردازش داده‌ها پرداخته است.

پیش از پرداختن به مصاحبه اشاره به چند نکته ضروری است: ـ سؤالات به گونه ای گزینش شده اند که برطرف کننده دغدغه های مختلفی در عرصه ادب ولایی باشند؛ به همین جهت، پراکندگی موضوعات سؤالات نیز دو دلیل عمده دارد: یکی وجود دغدغه های متعدد و مجال اندک مصاحبه و دیگری حذف برخی سؤالات رابط بین موضوعات که علتش ذکر خواهد شد. ـ استاد گرمارودی حاضر به مصاحبه شفاهی نشدند؛ از آن جهت که مبادا در حین گفتار و از سر سهو سخنی را بر زبان آورند که مستند و صحیح نباشد. ـ از میان پرسشهای متعدد فصلنامه، استاد برخی را برگزیدند و پاسخ دادند؛ ایشان دلیل پاسخ ندادن به برخی پرسشها را چنین بازگو کردند: در دیگر عرصه ها خود را صاحب تخصص نمی دیدم یا اینکه حرف جدیدی نداشتم و بازگفت سخنان مکرّر فقط اتلاف وقت است. چنانکه خواهید دید، استاد پاسخ ها را با حوصله و دقت بسیار مرقوم فرمودند و برای پاسخ گویی صرفاً به حافظه اتکا نکرده اند و از کتب و مقالات مختلف بهره جستند و شاهد مثال آوردند. به گفته خودشان در نقل احادیث و روایات مقید بوده اند که جز از احادیث صحیح السند یا معتبر استفاده نکنند.

شعر عربی در صدر اسلام از لحاظ تصورات و تخیلات شعری و زبان با شعر دوره جاهلی تفاوتی ندارد و همان اختصاصات و خشونت های بدوی را که در اشعار جاهلی می بینیم، در این اشعار هم کم و بیش ملاحظه می کنیم و این وضع تا اواخر قرن اول ادامه داشت. در این دوره شعر عربی خاص گویندگان تازی بوده است و دیگر اقوام در آن دخالتی نداشته اند، اما از اوایل قرن دوم یعنی اواخر عهد بنی امیه و اوایل دوره بنی العباس آثار نفوذ تمدنهای غیر عرب به ویژه ایرانیان. شعرایی همچون محمود وراق، بشار بن برد، ابونواس و صالح بن عبد القدوس آشکار شد. زیرا چنانکه میدانیم بعد از آنکه مسلمانان در حدود یک قرن با آنان مجاورت و معاشرت داشتند، از ایشان تاثیر گرفتند و به همین سبب است که می بینیم از اوایل قرن دوم مسلمانان همان اموری را دنبال کردند که ملل مغلوب مذکور مقارن ظهور اسلام سرگرم آنها بودند. مهمترین عنصری که به تمدن اسلامی جلوه تازه و ترقی و کمال بخشید، عنصر ایرانی است که با روی کار آمدن دولت عباسی در همه شوون آن تمدن و از آن جمله در ادب عربی دخالت کرد و اثر این داخل شد و این تاثیر در شعر به همان حد آشکارست که در نثر، در این مقاله به بررسی شعرای ایرانی که به عربی شعر سروده اند، پرداخته شده است.