آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

این کتاب مجموعه مباحثی از حضرت آیت الله مصباح یزدی در جلسات مختلف دربارة عرفان است که توسط حجت الاسلام والمسلمین آقای محمدمهدی نادی قمی با هدف ارایه تصویری روشن از عرفان اسلامی و مشخصه های اساسی آن ، در ۵ فصل تدوین و نگارش یافته است . در فصل نخست این نوشتار به کلیاتی دربارة عرفان از قبیل انواع تمایلات انسانی و توضیح خودشکوفایی و ناخودشکوفایی آنها ، تمایلات عرفانی به عنوان تمایلات اصیل آدمی ، پاسخ به پرسش هایی چون : عرفان چیست ؟ عارف کیست ؟ و نیز شرح رابطه عرفان با فلسفه ، عقل ، وشرع پرداخته شده است . در فصل دوم این کتاب که به مسأله تحریف و انحراف در آموزه های عرفانی اختصاص یافته ، مباحثی چون : منشأتحریف و انحرافات ، تحلیل عوامل انحراف در عرفان ، استعمار و عرفان سازی و ترویج صوفیگری ، مورد بحث قرار گرفته است . در فصل سوم ضمن بحث دربارة شاخصه های عرفان اسلامی ، به پیشینه عرفان در جوامع انسانی ، تبیین شاخصه های عرفان صحيح بر مبنای تحلیل عقلی و ویژگی های عرفان اسلامی در کتاب و سنت پرداخته شده ، و پس از ارائه پاسخ هایی از امام باقر و امام صادق به سؤال متعارض با متقارب بودن دو بعد مادی و معنوی انسان ، امام خمینی ( رضوان الله عليه ) به عنوان تجسمی از عرفان راستین معرفی شده و از مسایلی همچون رجوع به آموزه های عرفانی دیگر مکاتب ، عدم انحصار عرفان در روحانیت ، و همه جانبه بودن سیر عرفانی سخن به میان آمده است در فصل چهارم ، راه صحیح نیل به مقامات عرفانی معرفی شده است . در این فصل ابتدا ضمن اشاره به شناخت راه صحیح با استفاده از عقل و نقل و با تأکید بر لزوم رجوع به اهل بیت به موانع مهم سیر الی الله اشاره شده است . مراحل سیروسلوك ، مشارطه ، مراقبه و محاسبه ، مراحل مراقبه ، ذکرو جایگاه آن ، و نماز و راز خیرالعمل بودن آن از مباحث مطرح شده در این فصل است . در پایان ، این کتاب در فصل پنجم به بررسی کرامت پرداخته است . حقیقت کشف و مکاشفه ، کرامت و حقیقت و ماهیت آن ، عرفان حقیقی و سیروسلوك ، و نیاز به استاد از دیگر مباحث پایانی این نوشتار است . چاپ پنجم این کتاب را انتشارات مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی ( ره ) در ۳۵۲ صفحه در سال ۱۳۹۵ روانه بازار نشر نموده است .

اين مقاله شرحي است بر كلام امام محمدباقر علیه السلام به جابربن يزيد جعفي، در باب اوصاف شيعيان. آن حضرت يكي ديگر از اوصاف شيعيان را جهاد با نفس با هدف غلبه بر تمايلات نفساني بيان مي‌كنند. هرچند دل‌خوش و راضي بودن به رضايت الهي و نگراني از آنچه خداي متعال بد مي‌داند، به ‌ظاهر ساده است، اما تحصيل آن بسيار دشوار مي‌باشد. اگر انسان خداي متعال را دوست داشته باشد، آرزو مي‌كند كه خداي متعال نيز او را دوست بدارد. مؤمن در نبرد با نفس، گاه براي جلب رضايت خدا و در راه محبت او با هواي نفس مخالفت كرده و خود را از انحراف جلوگيري مي‌كند و البته گاهي هم ممكن است مغلوب نفس و خواسته‌هاي آن مي‌شود. توصية تربيتي امام باقر علیه السلام اين است كه اگر مؤمن در مبارزه با نفس خود مغلوب شد، نبايد نااميد شود، بلكه بايد اميدوار بود و همه نيرو و توان خود را به كار گيرد تا بر آن چيره گردد. جلب رضايت الهي در همة امور، راز بندگي و تقويت ايمان و نيل به كمال است.

اميرمؤمنان علي علیه السلام در ادامة خطبه نوراني خود، پنج نشانة ديگر شيعة واقعي پرهيزگار را اين‌گونه معرفي مي‌كنند: «يَعْفُو عَمَّنْ‏ ظَلَمَهُ،‏ وَ يُعْطِي مَنْ حَرَمَهُ، وَ يَصِلُ مَنْ قَطَعَهُ، قَرِيبٌ مَعْرُوفُهُ، صَادِقٌ قَوْلُهُ، حَسَنٌ فِعْلُهُ، مُقْبِلٌ خَيْرُهُ، مُدْبِرٌ شَرُّهُ، غَائِبٌ مَكْرُه»‏؛ از كسي كه به او ستم كرده است، درگذرد؛ و بر كسي كه او را محروم كرده، دست كرم گشايد؛ و با آن كس كه خويشاوندي او را بريده است، صلةرحم كند. خوبي‌ها و احسانش نزديك و زبانزد، و گفتارش راست، و كردارش نيكو است و به كارهاي خير روي آورد و كار ناپسند از او ديده نشود و از مكر و حيله به ‌دور باشد. اين مقاله شرح استاد براي كلام اميرمؤمنان علیه السلام است، به تفصيل شاخص‌ها و مصاديق هريك از اين نشانه‌ها را شرح مي‌دهند.

اين مقاله شرحي است بر كلام اميرمؤمنان علي علیه السلام در خصوص اسوة صبر و مقاومت، به‌عنوان ويژگي شيعيان واقعي. از منظر اميرمؤمنان علیه السلام شيعيان در سختي‌ها آرام و وزين و در مشكلات و ناگواري‌ها مقاوم و بردبار، و در رفاه و خوشي‌ها سپاسگزار مي‌باشند. هرچند امروزه اين اوصاف در قبال خدمت ديگران، از زمرة ارزش‌ها و هنجارهاي اجتماعي محسوب مي‌شود، اما در كلام اميرمؤمنان علیه السلام اين خصلت‌ها نه ازآن‌روست كه آنها، هنجارها و ارزش‌هاي اجتماعي و عقلايي به‌شمار مي‌آيند، بلكه هدف و خاستگاه آن ارزش‌ها والاتر و عالي‌تر از هدف و خاستگاه مدنظر عقلاست و مهم روش دستيابي به آنها با روش عقلا متفاوت است؛ كسب رضايت خدا؛ هدف شيعيان واقعي در كسب فضايل اخلاقي است. آسان‌ترين راهكار كسب فضايل اخلاقي، توجه به رضايت الهي است.

کتاب حاضر به مبحث نظریه ولایت فقیه پرداخته است و شامل چهار بخش اصلی است. ابتدا مفاهیمی چون سیاست، حکومت، حکومت اسلامی، نظام اسلامی، امامت و ولایت تعریف شده‌اند، سپس پنج پیش فرض جهت شروع بحث ولایت فقیه مطرح شده است. رابطه دین با سیاست، ضرورت حکومت از دیدگاه اسلام، منشاء مشروعیت حکومت اسلامی، جایگاه مردم در حکومت اسلامی، حکومت و ولایت معصومان (ع) از جمله این پیش فرض‌ها هستند. در ادامه پیشینۀ نظریه ولایت فقیه گفته شده و ادله اثبات ولایت فقیه مطرح شده است. شرایط ولی فقیه، چگونگی تعیین ولی فقیه، محدوده وظایف و اختیارات ولی فقیه و ساختار حکومت مبتنی بر ولایت فقیه از دیگر مباحث مطرح شده، در این کتاب هستند. سپس ولایت فقیه در نظام جمهوری اسلامی مورد بحث قرار گرفته و در نهایت نیز کارآمدی نظام سیاسی مبتنی بر ولایت فقیه واکاوی شده است.

در نظريه هاى متعارف، عموما تلاش بر اين بوده است كه نشان داده شود اقتصاد علمى خنثى، و نسبت به ارزش هاى اخلاقى بى طرف است. بر اين اساس، انديشه غالب در ميان متفكران اقتصادى غرب در دويست سال گذشته، جدايى كامل مباحث اخلاقى از مباحث اقتصادى بوده است. اما در دهه هاى اخير، اين رويكرد مورد ترديد جدى قرار گرفت و برخى از اقتصاددانان به مطالعه رابطه بين اخلاق و اقتصاد پرداختند و آثار نسبتا فراوانى در اين زمينه به وجود آمد. يكى از آثار خوبى كه در اين زمينه به چاپ رسيده، كتاب فلسفه اخلاق و تحليل اقتصادى نوشته دانيل ام. هاسمن و مايكل اس. مك فرسن است. اين كتاب به رابطه بين اخلاق و اقتصاد پرداخته و برخى مفاهيم اساسى مانند اخلاق، عقلانيت، هنجارها، آزادى، حقوق، برابرى و عدالت را مورد بررسى قرار داده است. در اين مقاله، چگونگى رابطه اخلاق و اقتصاد از نظر نويسندگان اين كتاب مورد بررسى قرار گرفته و مطالب آن در واقع ترجمه آزاد بخش هايى از فصل اول و دوم ضميمه هستند كه به فراخور مطالب، توضيحاتى نيز به آن ها افزوده شده اند. اما پيش از ورود به مباحث اصلى، لازم ديده شد تعاريفى از «اخلاق»، «علم اخلاق»، «فلسفه اخلاق» و «اقتصاد» ارائه شود و حوزه هاى مفهومى هريك روشن گردند تا از خلط مفاهيمى كه موجب بدفهمى مى شوند جلوگيرى به عمل آيد.

‫پلوراليسم ديني، نظريه‌اي است که بعضي از دانشمندان و متکلمان غربي در پاسخ به تبيين تعدد اديان ارائه داده‌اند. پلوراليسم يا کثرتگرايي که نقطه مقابل حصرگرايي است، به معني پذيرش تعدد و تعدد پذيري است و مدافع اصلي اين ديدگاه جان هيگ است. اين نظريه از ديدگاه اسلام پذيرفته نيست و نقدهاي زيادي بر آن وارد شده است. اين پژوهش در سه فصل به نقد آيت‌الله مصباح يزدي بر پلوراليسم ديني پرداخته است. حوزههاي پلوراليسم عبارتاند از: پلوراليسم سياسي، اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، اخلاقي، معرفتي، و ديني. پلوراليسم ديني، به معني خلاصه نشدن حق و رستگاري در دين خاص و معين است. با توجه به وجود اديان متعدد، در تبيين کثرت اديان، چند رويکرد وجود دارد که عبارتاند از: انحصارگرايي ديني، وحدت‌گرايي، شمولگرايي، و کثرتگرايي ديني. در تبيين و توضيح پلوراليسم ديني از ديدگاه آيت‌الله مصباح يزدي، خاستگاه و زمينه پيدايش پلوراليسم ديني مطرح‌شده است. از ميان دو ديدگاه شرق و غرب، ديدگاه غربي بودن خاستگاه پذيرفته شده است و از مهم‌ترين عوامل زمينه‌ساز انديشه پلوراليستي در غرب، مي توان به برخورد غيراخلاقي و خشن کليساي کاتوليک و توسعه ارتباطات جهاني و آگاهي بيش از پيش از ساير اديان اشاره کرد. دو عامل ديگر پيدايش پلوراليسم از نظر آيت‌الله مصباح عبارتاند از: دخالت عامل رواني و دخالت عامل اجتماعي. پلوراليسم ديني سه تقرير دارد که عبارتاند از: پلوراليسم در حقانيت، پلوراليسم سعادت و نجات، و پلوراليسم عملي يا رفتاري. آيت الله مصباح، پلوراليسم ديني را ابتدا به پلوراليسم عملي يا رفتاري و پلوراليسم نظري تقسيم کرده و براي پلوراليسم نظري سه تفسير بيان کرده و ارزيابي نموده است. از ديد ايشان پلوراليسم رفتاري و به تعبير خود ايشان، همزيستي مسالمت‌آميز، مورد قبول است. پلوراليسم در حقانيت پذيرفته نيست و درباره پلوراليسم در سعادت و نجات، بايد بين کساني که حق را شناخته و آن را از روي لجاجت و تعصب نمي‌پذيرند و کساني که حق را نشناخته و امکان شناخت براي آنها هست و کساني که حق را نشناخته و امکان دنبال کردن هم ندارند، تفصيل قائل شد. گروه اول جاودان در آتشاند، گروه دوم به اندازه تقصير عقاب دارند و با گروه سوم معامله خاصي مي‌شود. از ديدگاه آيت‌الله مصباح، اعتقاد به پلوراليسم ديني، موجب شکگرايي، باعث جلوگيري از صدور فرهنگ اسلام و انقلاب، موجب نفوذ افکار و عقايد و ارزشهاي مادي و غربي در جامعه و باعث پذيرش اجتماع نقيضين ميشود.

اين مقاله به شرح كلام اميرمؤمنان علي عليه السلام در خصوص صفات شيعيان مي‌پردازد. ازجملة اين صفات، ستايش ديگران است. اين فقره، به بايسته‌ها و نبايسته‌هاي ستايش و تمجيد از ديگران مي‌پردازد. اينكه آيا در اسلام، ستايش و تمجيد ديگران، امري پسنديده و نيكوست يا ناپسند؟ پاسخ آن، بسته به شرايط و موارد دارد؛ يعني چنان نيست كه ستايش از هركس، در هر جا، به هر شكل پسنديده باشد و يا كتمان صفات نيك ديگران و نستودن آنان ناپسند؛ بلكه گاهي ستايش و تمجيد واجب، گاهي مستحب، و گاهي درمانگر برخي بيماري‌هاي اخلاقي مانند حسد و گاهي نيز حرام و نكوهيده است؛ گاهي در ازدواج و يا احراز پست و مقام سياسي، در مقام مشورت غيبت و عيب‌جويي از ديگران واجب است. هرچند ستايش از ديگران و بيان فضايل آنان در نبودنشان فضيلت است، اما دربارة همة افراد اين حكم يكسان نيست. اما همواره ستايش از مؤمن نيكو خصال، با هدف برانگيختن محبت مردم ارزشمند است. در داستان هابيل و قابيل و داستان حضرت يوسف در قرآن، نقش حسد بر برادران نمود و جلوه‌گر است؛ زيرا ستايش يكي،‌ موجب حسد ديگران شده است. يكي از بهترين راه‌كارهاي از بين بردن حسد، تمجيد و ستايش كسي است كه به او حسد مي‌ورزد.