گناه خودکشي | کتابخانه مجازی الفبا

سلام خودكشي از گناهان كبيره است؟ اگه بعضي موقعها بهش فكر كني گناهه؟ بعضي موقعها خيلي نااميد ميشم اونقد كه ميگم اين دنيا واسه چيه كاش حداقل من نبودم دوباره استغفارميكنم

از شما سوال مي كنيم: آيا بودن بهتر است يا نابودي؟ اميد بهتر است يا نا اميدي؟ همواره با بودن و اميد مي توان ناكامي ها و شكست ها ي گذشته را جبران كرد اما با نابودي همه فرصتها از دست خواهد رفت و راه جبران براي خود انسان بسته خواهد شد. علاوه بر اينكه با رفتن نه تنها مشكلي حل نخواهد شد.بلكه سختي و عذاب دو چندان خواهد گرديد.
خود كشي از گناهان بزرگ و حرام است و اگر قبل از اين كه توفيق توبه واقعي پيدا كند بميرد به حسب برخي روايات تا وقتي خدا بخواهد در عذاب الهي گرفتار خواهد بود. براي نمونه به دو حديث اشاره مي كنيم .
1- از پيامبر خدا (ص) نقل شده كسي كه خودش را خفه كند يا در اتش بسوزاند يا به خودش نيزه ( يا هر وسيله ديگر برنده مانند ان ) بزند در اتش خواهد بود.1
2- امام صادق (ع) مي فرمايد هر كه عمدا خود كشي كند در اتش دوزخ جاودانه خواهد بود2 امام صادق(ع) با استناد به همين آيه مى‏فرمايد: «من قتل نفسه متعمدا فهو فى نار جهنم خالدا فيها قال الله عز وجل: «ولا تقتلوا انفسكم...»: «هر كس عمدا خودكشى كند، براى هميشه در آتش جهنم عذاب خواهد شد»3
3- امام باقر(ع) نيز فرموده‏اند: «ان المؤمن يبتلى بكل بلية و يموت بكل ميتة الا انه لايقتل نفسه»: «مؤمن به هر بلايى مبتلا مى‏شود و با هر نوعى مرگ مى‏ميرد ولى خودكشى نمى‏كند»4
4ـ آيا حقيقتاً با خودكشي مي توان از مشكلات زندگي رها شد؟
از توجّه به مطالب فوق به راحتي متوجّه مي شويد كه چنين پنداري ، باطل و از القائات شيطان مي باشد. چون فرد خودكشي كننده نه تنها از مشكلي رها نمي شود بلكه بعد از مرگ ، تازه مشكلات اصلي اش آغاز مي گردد. چون:
اوّلاً هنگام مرگ ـ كه به ظاهر چند ثانيه طول مي كشد ـ او را چنان با خشنونت قبض مي كنند كه تصوّرش نيز از عهده ي قوّه ي خيال ما خارج مي باشد. چون چنين شخصي نا اميد از رحمت خداست ؛ لذا هنگام مرگ رحمت خدا را نخواهد ديد ؛ بلكه با ملائك غضب مواجه خواهد شد.
ثانياً چون هيچ روشنايي در پيش روي خود نمي ديد ، لذا هنگام ورود در برزخ ، در ظلمت خواهد بود ؛ و از اين ناحيه فشار قبر عظيمي را احساس خواهد كرد. توجّه شود: مراد از قبر همان برزخ است.
ثالثاً هنگام سوال قبر نه خدايي مي شناسد نه پيامبري و نه امامي و نه كتابي. چون كسي كه خودكشي مي كند ، از همه ي اينها روي گردانده و غير مومن از دنيا رفته است. لذا از جانب نكيرين (ع) نيز عذاب سختي را تحمّل خواهد نمود.
رابعاً تمام طول برزخ را در عذاب است تا قيامت برپا گردد.
خامساً در محشر نيز در صف مومنان نخواهد بود ؛ و تمام مصائب قيامت را تحمّل خواهد كرد.
سادساً بعد از حساب محشر نيز راهي جهنّم خواهد بود تا روزي كه از آنجا نجات يافته به وادي بين بهشت و جهنّم وارد شود. پس آنكه خيال مي كند با خودكشي كردن از مشكلات نجات مي يابد ، سخت در جهل به سر مي برد. مشكلات براي آدمي است ؛ و براي رشد دادن او. لذا فرمود: « لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ في‏ كَبَدٍ ـــ به يقين ما انسان را در رنج آفريديم»(البلد:4). اگر بنا بود كسي زجر نبيند آن انبياء و ائمه (ع) بودند ؛ امّا ملاحظه مي فرماييد كه سختترين مصائب را ايشان كشيده اند. كيست كه چون زينب كبري (س) خروارها مصيبت بر سرش ريخته باشد؟ امّا آن بانوي شگفتي ساز در متن آنها مصائب خردكننده ، با اين كه ناي بلند شدن نداشت ، نماز شبش ترك نشد ؛ اگر چه آن را نشسته خواند.
اولياي خدا مصائب را توجّه خدا به خود مي دانند. چون مصائب و سختي ها يا براي رشد دادن است يا براي اين است كه گناهان انسان پاك گردد يا براي اين است كه انسان تنبيه شود و توبه كند ؛ « إن البلاء لِلظالم أدب وللمؤمن امتحان و لِلأنبياء درجه و لأولياء كرامهٌ ــــ بلا براي ظالم ادب نمودن است ، براي مومن ، امتحان مي باشد ، و براي انبياء درجه و براي اولياء كرامت است.»5
آيا وجود مشكلاتي از قبيل مشكلاتي كه شما داريد، مجوزي براي خودكشي است؟ شما خود به خوبي مي‌دانيد افراد بي‌شماري در دنيا با مشكلاتي بسيار بزرگ‌تر از مشكلات شما زندگي مي‌كنند و هيچ گاه هم به ذهن آنان خطور نكرده كه براي رهايي از اين مشكلات، خودكشي كنند. براي رهايي از مشكلات بايد تلاش كرد و با اراده‌اي قوي و همتي بلند به جنگ آنان رفت نه آن كه به گونه‌اي صورت مسئله را پاك كرد. ممكن است بگوييد: «حل برخي از مشكلات من در اختيار خودم نيست. »، پاسخ اين است كه ما هم قبول داريم كه حل برخي از مشكلات انسان‌ها در اختيار خود انسان نيست، اما اولا مگر افراد ديگر در مواجهه با چنين مشكلاتي فورا به سراغ خود كشي مي‌روند؟! و ثانيا، همان طور كه مي‌دانيد، يكي از عبادات بسيار بزرگ كه انسان‌ها با عمل به آن مي‌توانند به مقامات بلند معنوي و قرب پروردگار نائل آيند، صبر است. در آيات و روايات بسياري، افراد توصيه به صبر شده‌اند. بيان همه آن‌ها در اين جا ممكن نيست، فقط از باب نمونه به ذكر فرمايشي از امير المومنين در نهج البلاغه اكتفا مي‌كنيم. آن حضرت مي‌فرمايند: عَلَيْكُمْ بِالصَّبْرِ فَإِنَّ الصَّبْرَ مِنَ الْإِيمَانِ كَالرَّأْسِ مِنَ الْجَسَدِ وَ لَا خَيْرَ فِي جَسَدٍ لَا رَأْسَ مَعَهُ وَ لَا فِي إِيمَانٍ لَا صَبْرَ مَعَهُ ، شما را به صبر توصيه مي‌كنم، همانا صبر نسبت به ايمان، مانند سر است نسبت به بدن. همان طور كه بدن بدون سر، ارزشي ندارد، در ايمان بدون صبر هم فايده‌اي نيست.6 صبر در مشكلات يكي از بزرگ‌ترين عبادات است. به اين نكته توجه د اشته باشيم كه هدف خدا از آفرينش ما انسان‌ها اين نبوده كه در اين دنيا با خوبي و خوشي و بدون كوچك‌ترين مشكلات زندگي كنيم. بلكه هدف اين بوده كه در اين دنيا با بندگي پروردگار و موفقيت در امتحان الهي به كمال واقعي كه همان قرب به خداست نائل آييم. 1-( كتاب ميزان الحكمه تليف اقاي ري شهري ج 10 ص 4775 )
2-همان
3-(الحر العاملى (الشيخ) محمد بن الحسن، وسايل الشيعه، ج 19، بيروت، داراحياء التراث العربى، باب تحريم قتل الانسان نفسه، ص 13، ح 2 و 3).
4-(همان).
5-(مستدرك الوسائل ـ ج3ـ ص438) ؛
6-(نهج‏ البلاغة ص : 482، حكمت 82).

پرسمان دانشجویی