پيچيدگي جهان هستي | کتابخانه مجازی الفبا

چرا خداوند جهان را اين همه بزرگ و با مجهولات فراوان آفريده كه انسان با تمام تلاش خود در دنيا نسبت به دنيا جاهل مي ماند!

خداوند موجودي است كه تمام كمالات را دارا مي باشد و براساس هويت بي نهايت الهي, بايد مخلوقات الهي نيز اموري بي نهايت بوده باشند. چرا كه هر خالق و آفريننده و ايجاد كننده اي در وهله نخست از روي نشانه و مخلوقش شناخته مي شود ، از اين رو نبايد ازخلفت الهي انتظار داشت كه حد يقفي داشته باشد.
براي همين نيز امروزه مشاهده مي شود كه كشفيات دانشمندان طبيعي روز به روز فزوني يافته, و حيرت اهل علم و دانش را بيشتر از پيش كرده است. و اين مويد همان سخن اهل معرفت است كه بشر هر مقدار تلاش نمايد كه حد و مرز خلقت برسد, راه به جايي نخواهد برد چرا كه اساسا براي عالمي كه علت آن امري بي نهايت بوده باشد, پاياني وجود نخواهد داشت.
لازم است در اينجا بطور مختصر به فلسفه خلقت هستي اشاره اي كنيم تا مطلب روشن تر گردد.
مطلب ديگري كه بايد بدان اشاره كرد اين است كه آيا پيچيدگي و ظرافت بي حد موجود در هستي و نيز اينكه لازم است ما همواره در جستجو و تلاش باشيم ، موجب فرو رفتن ما در جهل و ناداني مي گردد يا ما را به درياي معرفت و شناخت مي رساند. اين پيچيدگي نهايتا ما به سويي مي برد كه خود را در برابر موجودي حكيم و بي نهايت مي يابيم و بي اختيار در مقابلش سر تعظيم فرود آورده و با تمام وجود ستايشش مي نماييم.
حال كه سخن بدين جا رسيد بهتر است كمي نيز در مورد فلسفه خلقت عالم هستي سخن بگوييم تا در پرو آن مساله روشن تر گردد.
در خلقت و آفرينش، دو هدف مى‏توان تصور نمود: نخست هدف متوسط، دوم هدف غايى و عالى.
با مراجعه به آيات قرآن و روايات اهل بيت (عليهم‏السلام) روشن مى‏شود كه هدف متوسط، خلقت براى عبادت و بندگى خداست؛ اين مطلب در همه پديده‏هاى عالم سارى و جارى است. خداوند در آيه 44 سوره اسراء، درباره همه اشياء مادى عالم مى‏فرمايد: «... و إن ِمن شىٍ‏إلاّ يُسَبِّح بحمدِهِ ولكن لا تَفقهُون تَسبيحَهُم...»؛ همه موجودات تسبيح خدا مى‏گويند، اما شما تسبيح آن‏ها را نمى‏فهميد.
و درباره انسان و جن نيز در سوره ذاريات، آيه 56 مى‏فرمايد: «وَ مَا خَلقتُ الجِنَّ و الإنسَ إلاّ لِيَعبُدُونِ»؛ آفرينش انسان و جن براى بندگى است.
اما هدف عالى و غايى، وصول به مبدأ نور هستى است. يعنى منتهى اليه سير مخلوقات، اوست:
«وَ أَنّ إلى رَبِّكَ المُنْتهى‏»؛(نجم/42) انتهاى سير انسان به سوى پروردگار است. «إنَّ إلى رَبّكَ الرُّجْعى‏» (علق/8) برگشت به سوى خداست. «إنا لِله و إنا اِلَيه راجِعون» (بقره/156 ) كه همگى اين آيات، غايت سير را روشن مى‏كنند. پس روشن شد كه هدف غايى خلقت، به كمال رسيدن همه موجودات و رسيدن انسان به مقام قرب الهى است.

پرسمان دانشجویی