1.اصل كندن در قلعه خيبر توسط امام علي (ع) از قطعيات تاريخي است و هيچ ترديدي در مورد آن وجود ندارد . در روايات شيعه و سني آمده است كه آن حضرت درب قلعه را كند و پشت سر خود افكند. مرحوم صدوق در كتاب شريف امالى ومرحوم حكيم طوسى وديگر بزرگان اهل حديث وحكمت نقل كردهاند كه اميرالمؤمنين على بن ابىطالب (ع) وقتى درب قلعه خيبر را كند فرمود:
«ما قلعتباب خيبر ورميتبه خلف ظهري اربعين ذراعاً بقوّة جسدية ولاحركة غذائية لكنّي اُيّدت بقوّة ملكوتيّة ونفس بنور ربّها مضيئة .من اين كار را با بازوانى كه از كنار سفره غذا تغذيه نموده ونيرومند شده است نكردم، بلكه اين كار را با قدرت الهى انجام دادم».(بحار الانوار، ج21، ص26)
بنابراين درب قلعه خيبر به گونه اي نبوده است که هر کسي بتواند ان را بکند, يعني اگر کسي مي خواسته اين کار را بکند بايد مانند آن حضرت از نيروي ولايتي برخوردار باشد و شخص ديگري در ميان لشکريان نبوده که اين توانايي را داشته باشد.
2. معجزه و كرامت اختصاص به پيامبر ندارد و همه امامان معجزات و كراماتي داشته اند كه در منابع تاريخي و روايي نقل شده است.
البته علمای ما خوارق عادات امامان (ع) را بیشتر با لفظ کرامت نام می برند،تا با معجزه نبوت خلط نشود ؛ ولی حقیقت این کرامات با معجزه تفاوتی ندارد ؛ و تفاوت آن دو فقط در این است که معجزه نبی برای اثبات نبوت خود است.