جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : موضوع این پایان نامه الهیات کلیسایی اواخر قرن سیزدهم تا اوایل قرن چهاردهم «ابدیشو» بار بریخا است. او که توسط محققان مدرن بیشتر به خاطر شعر و قوانین شرعی اش شناخته می شود، کمتر به عنوان یک مجادله گر مذهبی شناخته می شود که آثاری به زبان عربی و همچنین سریانی برای پاسخ به انتقادات مسلمانان سروده است. بحث کلی من مدعی است که آثار الهیاتی که تا به حال نادیده گرفته شده عبدیشو برای درک ما از این که چگونه عذرخواهی ضد مسلمانان در زمان او در بیان کلیسای او از هویت متمایز مسیحی در یک محیط عمدتاً غیرمسیحی نقش محوری داشته است، حیاتی است. عبدیشو الهیات عذرخواهی خود را در زمانی نوشت که مسیحیان تحت حاکمیت ایلخانان مغول که در سال 1295 رسماً به اسلام گرویده بودند، سختی فزاینده ای را تجربه کردند. در حالی که سخت شدن تدریجی نگرش ها نسبت به مسیحیان ممکن است به خوبی از وضعیت دفاعی عبدیشو خبر داده باشد. این تز همچنین نشان می دهد که الهیات او بر اساس ژانری از عذرخواهی است که در اواسط قرن هشتم ظهور کرد. نویسنده ما مباحث و مقامات قبلی را از این سنت جمع‌آوری و نظام‌بندی می‌کند و در عین حال آنها را برای یک نویسنده فعلی به روز می‌کند. با انجام این کار، او به شکل گیری یک قانون الهیاتی کمک می کند که برای قرن های آینده معتبر باقی بماند. تحلیل من از آثار عبدیشو به سه موضوع اعتقادی گسترش می‌یابد: تثلیث، تجسم، و اعمال عبادی (یعنی تکریم صلیب و ضربه زدن به کف زدن کلیسا). من بحث او درباره این موضوعات را در دوره ای قرار می دهم که دانش مسیحی سریانی با آشنایی با الگوهای کلامی و فلسفی عربی-اسلامی مشخص بود. در حالی که نویسنده ما با این مدل‌ها به اندازه «بار هبرائوس» (متوفی 1286) با این مدل‌ها درگیر نمی‌شود، با این وجود از یک اصطلاح ادبی و کلامی مشترک بین مسلمانان و مسیحیان استفاده می‌کند تا هم دین‌هایش را در مورد آنها متقاعد کند. معقول بودن ایمان در برابر حملات جدلی چند صد ساله.