جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این پایان‌نامه به تصاویر کتاب مقدس فرشته و معبد نگاه می‌کند، همانطور که در آثار کلیدی جان دمشقی دیده می‌شود: درباره بدعت‌ها، فصل 100 «درباره اسماعیلیان». سه رساله در مورد تصاویر الهی و در مورد ایمان ارتدکس. تصویرهای فرشته و معبد هسته مهمی را تشکیل می دهند که مراسم عبادت، زهد و خداحسابی را در کنار هم نگه می دارد. این نوع تصاویر یک حالت ثابت برای درک الهیات و انسان شناسی را تشکیل می دهند. به عنوان بخشی از وحی، آنها در بافت اولیه اسلامی مهم هستند. تصاویر فرشته و معبد توسط جان دمشقی برای عقب‌نشینی از ادعاهای وحی اسلامی و چالش‌های اسلامی به محوریت این تصاویر از روشی قدیمی‌تر، توسعه‌یافته‌تر و زاهدانه‌تر در برخورد با تصویرسازی وحی یهودی و مسیحی استفاده شد. به این ترتیب، جان دمشق باید به گونه‌ای استدلال کند که هم تصاویر کتاب مقدس و هم احساس شایستگی هرمنوتیکی پرستش مسیح را از طریق تصاویر و سایر ابزارهای مقدس تقویت کند. خود مسیح به عنوان الوهیت، و خدا که در اراده آفریننده و مشیت او بیان شده است، با ادعای تصویر درون تثلیث دفاع می شود. در چارچوب ادعاهای اسلامی و شمایل شکنی برای درک بهتر شریعت الهی، چه از طریق قرآن یا عهد عتیق، جان دمشقی پیوسته تلاش می‌کند تا اعتقاد و عمل مسیحی را به عنوان پایبندی به شریعت که در مسیح به درستی درک شده است نشان دهد. با انجام این کار، او با قدرت بیشتری ماده، حس (به ویژه بینایی) و بدن را تأیید می کند. در مورد بدن، جان دمشقی پیوسته در جهت ادعای جسمانی در مورد خدا حرکت می‌کند، و قطعاً فرشتگان را به نوعی جسمانی اعلام می‌کند و بر اهمیت الهیات بر تختی متجسد مسیح و خداحسابی تمرکز می‌کند. از نظر جان دمشقی، فرشته و معبد هر دو به عنوان نمادها، مکان‌های ملاقات و همراهی الهیات برای مسیحیان کار می‌کنند. این تصاویر به تأکید بر تهذیب و پاکسازی انسان از طریق زهد و فضیلت کمک می کند، که به عنوان حرکت به سوی دید بیشتر و مشارکت در مکان ظهور خدا و تعالی انسان در مسیح درک می شود.

ترجمه ماشینی : این پایان‌نامه به تصاویر کتاب مقدس فرشته و معبد نگاه می‌کند، همانطور که در آثار کلیدی جان دمشقی دیده می‌شود: درباره بدعت‌ها، فصل 100 «درباره اسماعیلیان». سه رساله در مورد تصاویر الهی و در مورد ایمان ارتدکس. تصویرهای فرشته و معبد هسته مهمی را تشکیل می دهند که مراسم عبادت، زهد و خداحسابی را در کنار هم نگه می دارد. این نوع تصاویر یک حالت ثابت برای درک الهیات و انسان شناسی را تشکیل می دهند. به عنوان بخشی از وحی، آنها در بافت اولیه اسلامی مهم هستند. تصاویر فرشته و معبد توسط جان دمشقی برای عقب‌نشینی از ادعاهای وحی اسلامی و چالش‌های اسلامی به محوریت این تصاویر از روشی قدیمی‌تر، توسعه‌یافته‌تر و زاهدانه‌تر در برخورد با تصویرسازی وحی یهودی و مسیحی استفاده شد. به این ترتیب، جان دمشق باید به گونه‌ای استدلال کند که هم تصاویر کتاب مقدس و هم احساس شایستگی هرمنوتیکی پرستش مسیح را از طریق تصاویر و سایر ابزارهای مقدس تقویت کند. خود مسیح به عنوان الوهیت، و خدا که در اراده آفریننده و مشیت او بیان شده است، با ادعای تصویر درون تثلیث دفاع می شود. در چارچوب ادعاهای اسلامی و شمایل شکنی برای درک بهتر شریعت الهی، چه از طریق قرآن یا عهد عتیق، جان دمشقی پیوسته تلاش می‌کند تا اعتقاد و عمل مسیحی را به عنوان پایبندی به شریعت که در مسیح به درستی درک شده است نشان دهد. با انجام این کار، او با قدرت بیشتری ماده، حس (به ویژه بینایی) و بدن را تأیید می کند. در مورد بدن، جان دمشقی پیوسته در جهت ادعای جسمانی در مورد خدا حرکت می‌کند، و قطعاً فرشتگان را به نوعی جسمانی اعلام می‌کند و بر اهمیت الهیات بر تختی متجسد مسیح و خداحسابی تمرکز می‌کند. از نظر جان دمشقی، فرشته و معبد هر دو به عنوان نمادها، مکان‌های ملاقات و همراهی الهیات برای مسیحیان کار می‌کنند. این تصاویر به تأکید بر تهذیب و پاکسازی انسان از طریق زهد و فضیلت کمک می کند، که به عنوان حرکت به سوی دید بیشتر و مشارکت در مکان ظهور خدا و تعالی انسان در مسیح درک می شود.

ترجمه ماشینی: یوحنای دمشقی، راهبی در نزدیکی اورشلیم در اوایل دهه 700، هرگز پا به امپراتوری بیزانس نگذاشت، با این حال تأثیر زیادی بر الهیات بیزانس داشت. این کتاب، اولین کتابی است که گزارشی کلی از زندگی و کار یوحنا ارائه می‌کند، او را در چارچوب سینودهای اولیه کلیسا قرار می‌دهد که در صومعه‌های فلسطین در قرن اول حکومت اعراب برگزار شد.

در نگاهی کلی، در سنت های دینی بحث از نجات جایگاهی خاص دارد و توبه در رسیدن به نجات دارای اهمیتی ویژه است. در مسیحیت نیز توبه به معنای تغییر نگرشی است که پس از انجام عمل خطا یا گناه منجر به احساس پشیمانی یا ندامت در انسان می شود و خدا زمانی گناه را می بخشد که با پشیمانی واقعی همراه باشد. نجات به معنای رستگاری و رهایی است و عیسی مسیح نجات دهنده است و عواملی چون ایمان، توبه، فدیه و ... در نائل شدن به رستگاری مؤثرند. در کلیسای ارتدوکس نیز با تأکید بر اهمیت شعائر و نیز توبه در نجات تأکید می شود که برای دستیابی به رستگاری و نجات، انسان دارای اختیار است. با توجه به اهمیت این مسئله، در این رساله تلاش شده تا با مراجعه به منابع اصلی و معتبر به بررسی مفهوم گناه، توبه و نجات در عهدین(عهد قدیم و عهد جدید)، نجات از نظر آبای کلیسا به ویژه توبه و نجات از دیدگاه یوحنای دمشقی پرداخته شود. مطابق دیدگاه آبای کلیسا از جمله ایرنائوس، اوریگن، آنسلم، نجات از طریق عیسی مسیح و با قربانی شدنش بر روی صلیب حاصل می شود. در حالی که بر اساس دیدگاه یوحنا دمشقی برای رسیدن به نجات بر شمایل تأکید می شود و این نظر وی با دیدگاه آباء کلیسا تفاوت هایی دارد.

در قرآن داده‌های زیادی پیرامون عیسی مسیح و مسیحیت وجود دارد، که برخی از آن‌ها باورهای مسیحی را به چالش کشیده است. پس از گسترش اسلام در مناطق مسیحی‌نشین، الهی‌دانان مسیحی که باورهای دینی خود را درخطر می‌دیدند، برای دفاع از این باورها دست به دفاعیه‌نویسی زدند، و در این راستا به بررسی قرآن پرداختند. قدیمی‌ترین منابع مکتوبی که دراین‌باره برجای‌مانده، مربوط به سه تن از الهی‌دانان مسیحی قرن هشتم و نهم میلادی، به نام‌های یوحنّا دمشقی، عمّار بصری و أبورائطه تکریتی است. یوحنا دمشقی با انکار هویت وحیانی قرآن، ادعا نمود که این کتاب رونوشتی ناقص از کتاب مقدس است، که در اثر تعالیم یک راهب آریوسی به پیامبر اسلام به وجود آمده است؛ و کوشید تا با بررسی آموزه‌های قرآنی، نشان دهد که محتوای این کتاب را نمی‌توان کلام خدا دانست. عمار بصری با تأکید بر معجزه به‌عنوان تنها راه تشخیص دین حقیقی، ادعا نمود که هیچ معجزه‌ای در پشتیبانی از قرآن و نبوت پیامبر اسلام وجود ندارد، و از آیات قرآن و سنت اسلامی برای اثبات ادعای خویش کمک گرفت. أبورائطه نیز بدون اظهارنظر درباره وحیانیت قرآن، کوشید تا آیات قرآن را به صورتی تفسیر کند که از شکاف الهیاتی میان باورهای مسیحی و تعالیم اسلامی بکاهد. در تحقیق پیش روی، بستر تاریخی و فکری هر یک از این الهی‌دانان، به روش تاریخی تحلیل‌شده، و سپس دیدگاه‌های ایشان در مواجهه با قرآن، به روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از داده‌های تاریخی، آموزه‌های کتاب مقدس و قرآن کریم، تعالیم موجود در سنت مسیحی و اسلامی، و شواهد عقلانی ارزیابی‌شده است. بر اساس نتایج به‌دست‌آمده در این پژوهش، دیدگاه این سه الهی‌دان مسیحی پیرامون هویت وحیانی قرآن و آموزه‌های قرآنی با مستندات تاریخی ناسازگار است، و مقایسه محتوای کتاب مقدس و قرآن کریم نیز آن را تأیید نمی‌کند؛ و با شواهد عقلانی، تعالیم کتاب مقدس و قرآن کریم، و سنت مسیحی و اسلامی مغایرت دارد، و در برخی موارد، نوعی تفسیر به رأی آیات قرآن به شمار می‌رود.

یوحنا دمشقی، آخرین فرد از آبای کلیسای شرق بود و آثار الاهیاتی وی برای کلیسای ارتدوکس اهمیت خاص دارد. وی بیش از چهار دهه از عمر خویش را در زادگاهش دمشق، سپری کرد و گرچه در دربار اموی مقام داشت، اما بر اثر رنج‌هایی که از امویان دید، رو به سوی بیت المقدس نهاد. وی در آنجا به مطالعه پرداخت و تألیفاتی از خود بر جای گذاشت، که در این میان، آثار مربوط به نقد تمثال‌شکنی و نقد اسلام و قرآن اهمیت بیشتری دارد. با مطالعۀ آثار یوحنا دمشقی می‌توان دریافت که وی در نقد اسلام به جای عقل و منطق به تخریب و توهین روی‌ آورده، درحالی که در نقد دیگر مکاتب فکری، از فلسفه یونان و کلمات آبای کلیسا بهره جسته است. این رهیافت متفاوت در برابر اسلام ریشه در بدرفتاری حاکمان اموی با وی دارد و اقدام تلافی‌جویانۀ او را با انکار باورهایی که امویان مدعی آن بودند، در پی داشته است.

با آغاز دعوت اسلامی از سوی پیامبر اسلام(ص)، مسیحیان ساکن شبه جزیره و نیز امپراتوری بیزانس رویکردهای متفاوتی در برابر اسلام پیش گرفتند. یکی از این رویکردها دفاعیه(ردّیه)نویسی بوده است که دانشمندان معاصر اسلام آنها را خصمانه و مبتنی بر اوهام و مجعولات ارزیابی کرده‌اند. یوحنّای دمشقی گویا نخستین مسیحی شرقی باشد که در دفاع از مسیحیت ردّیه‌ای بر اسلام نوشته است. این پژوهش بر آن است تا با بررسی گزاره‌های تاریخی مندرج در ردّیه یوحنّا و دیگر مسیحیان دریابد آیا این گزاره‌ها صرفا برخاسته از اوهام و جعلیات بوده یا در روایات اسلامی می‌توان خاستگاهی برای آنها یافت؟ یافته‌ها نشان می‌دهد بیش‌ترین بخش از آن چه به عنوان مهم‌ترین ضعف‌ها و یا خرده‌گیری مسیحیان بر اسلام شمرده می‌شود از درون جامعه اسلامی و دربار بنی امیه برخاسته است. یوحنا و پدرش سرجون بن منصور ده‌ها سال در دربار بنی امیه می‌زیستند و ذهنیت آنان از اسلام به شدت متأثر از این دربار بوده است.

در بیشتر سنت‌های دینی، از جمله ادیان ابراهیمی، بحث نجات اهمیت خاصی دارد. در آموزۀ نجات‌شناسی، یکی از راه‌ها را توبه می‌دانند. در الهیات و شعاير مسیحی، با توجه به جایگاه عیسی مسیح علیه السلام در مقام منجی و خدای پسر، مباحث نجات‌شناسی به‌صورت مبسوط مطرح شده است. در کلیسای ارتدوکس، شعاير مسیحی، از جمله آیین اعتراف و نیز شمایل‌ها، در نیل به نجات و رستگاری و تعریف ایمان مسیحی بسیار اهمیت دارند. در این مقاله با دقت در کاربرد نجات و توبه در عهدین و معنای اصطلاحی آنها به واکاوی این دو مفهوم بنیادین می‌پردازیم. همچنین با توجه به آباي برجستۀ کلیسا، از جمله ایرنائوس، اوریگن و آنسلم، نجاتِ روحی و جسمیِ انسان گناهکار به‌واسطۀ هبوط و ارتباط آن با مسیح‌شناسی بررسی شده است. یوحنا دمشقی، متأله برجستة قرن هشتم میلادی و آخرین فرد از آباي یونانی کلیسا، ديدگاه‌هايي خاص و تأثیرگذار دربارۀ جایگاه شمایل‌ها دارد که ارتباط اين مسئله با نجات و رستگاری و نیز نقش توبه، با دقت در منابع برجای‌مانده از این متأله، بررسی شده است.

شناخت دقیق آرای خاورشناسان درباره معارف اسلامی و نقد علمی دیدگاه‌های آنان برای ما مسلمانان ضرورتی انکارناپذیر است. به همین منظور راقمان این سطور در مقاله حاضر تلاش کرده‌اند تا به بررسی آرای مارتین درباره تجسیم بپردازند. روش تحقیق در این پژوهش مطالعه کتابخانه‌ای و رویکرد آن تحلیلی- انتقادی است. این بدان معنا نیست که از روش‌های توصیفی استفاده نشده است. اگرچه بررسی دیدگاه‌های مارتین در خصوص تجسیم مرکز توجه و تحلیل بوده، جهت تکمیل این تحقیق، در مواقع مورد نیاز از نظرهای عالمان مسلمان استفاده شده است. به نظر مارتین اعتقاد به جسمانیت خدا در بعضی فرقه‌های اسلامی، از برداشت‌های ظاهری از توصیف‌های قرآنی مبنی بر جسم داشتن خداوند ناشی شده است. وی سابقه طرح بحث در مورد صفات الهی را در خلال ربع دوم قرن دوم هجری می‌داند. بررسی آرای مارتین درباره تجسیم، گویای تتبع بسیار وی در منابع اسلامی است، اما اشتباه‌های غیر قابل‌ اغماضی که از او سر زده نشان می‌دهد که وی به همه منابع معتبر اسلامی مربوط به تجسیم به ویژه منابع شیعی دسترسی یا اشراف نداشته است. مارتین به دلیل مراجعه یک‌سویه به منابع اهل سنت از پرداختن به نظرات مکتب اهل بیت در خصوص تجسیم غافل شده است.