جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : بحث معاصر در مورد الهیات مسیحی ادیان عمیقاً توسط گونه شناسی سه جانبه انحصارگرایی، شمول گرایی و پلورالیسم آلن ریس شکل گرفته است. اگرچه ناکافی بودن ظرفیت توصیفی و انتقادی این نوع شناسی به طور فزاینده ای در این زمینه مورد تایید قرار گرفته است، توافق گسترده در مورد جایگزینی آن همچنان مبهم است. این تز استدلال می‌کند که می‌توان جایگزینی در گونه‌شناسی پنج‌گانه الهیات مسیحی هانس فری یافت، که بین طیفی از رویکردهای الهیات، از الهیات به عنوان گفتمان فلسفی (نوع 1) تا الهیات به عنوان خودتوصیف مسیحی قرنطینه شده (نوع) تفاوت قائل می‌شود. 5). پیشنهاد می‌شود که سؤال اساسی‌تری که توسط گونه‌شناسی فری مطرح می‌شود در مورد چگونگی درک الهیات مسیحی در رابطه با فلسفه و دیگر گفتمان‌های بیرونی، ابزار بهتری برای توضیح موقعیت‌های مختلف در الاهیات مسیحی ادیان در جنبش‌های جهانی قرن بیستم فراهم می‌کند. نشان داده می‌شود که چگونه گونه‌شناسی فری از تأکید او بر محدودیت‌ها و اهمیت گفتمان‌های بیرونی برای الهیات مسیحی پدیدار می‌شود، تأکیدی که ناشی از تفسیر او از راز حضور جهانی مسیح به عنوان تابعی از تجسم خاص در عیسی ناصری است. فصل اول، مبانی فلسفی را که گونه‌شناسی نژاد بر آن‌ها بنا می‌شود، با تأکید ویژه بر تاریخ‌گرایی ترولچ، معرفت‌شناسی تجربه دینی هیک و هرمنوتیک پدیدارشناختی دبلیو سی اسمیت بررسی می‌کند و به این نتیجه می‌رسد که آنها رویکرد عذرخواهی گونه‌شناسی را تعیین می‌کنند.

چکیده ماشینی : مقدمه -- pt. I. فردیناند کریستین باور و مدرسه توبینگن. F.C. دو برنامه الهیات علمی باور -- منشا دو برنامه -- علمی بدون پیش فرض: دیوید اشتراوس -- بحث در مورد ماهیت دین: ادوارد زلر -- مانیفست ارتدوکس توبینگن: آدولف هیلگنفلد -- pt. II. آلبرشت ریچل و مکتب ریچل. آلبرشت ریچل درباره الهیات به عنوان علم -- بینش ها و تأثیرات فلسفی -- ملکوت خدا -- پایان برنامه ایده آلیستی -- نتیجه گیری.

ترجمه ماشینی : ظهور کثرت گرایی به عنوان موضوعی در الهیات، فرصتی برای ارزیابی مجدد جایگاه ادعاهای حقیقت کلامی فراهم کرده است. برخی از الهی‌دانان پیشنهاد می‌کنند که فرآیند تأیید اصلاح شود تا شرایط عملی که تحت آن ادعاهای حقیقت مطرح می‌شوند، بیشتر مورد توجه قرار گیرد. آثار ارنست ترولچ چارچوب نظری جامعی را ارائه می دهد که در آن چنین پیشنهاداتی می توان توضیح داد. گرچه عناصر عملی و انتقادی در آثار او وجود دارند، اما سوبژکتیویسم معرفت‌شناختی ترولچ از شکل‌گیری نظریه اجتماعی حقیقت جلوگیری می‌کند. یورگن هابرماس با تکیه بر نقد ذهنیت‌گرایی معرفت‌شناختی که توسط اعضای مکتب فرانکفورت انجام می‌شود، مفهوم حقیقت را در قالب یک ایده‌آل اجتماعی که درون آن نهفته است، توضیح می‌دهد. پیشنهاد می‌شود که الهیات، تا آنجا که یک کار زبانی است، مقید به این مفهوم از حقیقت و نگرش به کثرت گرایی است.

ترجمه ماشینی: این مطالعه منشأ، توسعه و بحران پروژه الهیات آلمانی قرن نوزدهمی را به عنوان علم توصیف می کند. روایت آن بر دو مکتب کلامی غالب در این دوره متمرکز است، مکتب توبینگن و مکتب ریچل. کار آنها به عنوان یک تلاش بزرگ برای ترکیب الهیات تاریخی و سیستماتیک در پارادایم های دوگانه تاریخ گرایی و ایده آلیسم آلمانی ظاهر می شود. یوهانس زاخوبر با درگیر شدن جزئیات با تحقیقات الهیاتی، تاریخی و فلسفی قهرمانان داستان، اساس این پژوهش را به عنوان یک اعتقاد عمیق به وحدت نهایی دانش بشری بازسازی می کند. این ایده‌آلیسم با اصول تاریخ‌گرایانه‌ای که زیربنای بسیاری از تحقیقات واقعی محققان بود، در تضاد بود. تنش بین این پارادایم ها در کل دوره جاری شد و در نهایت به فروپاشی پروژه در پایان قرن منجر شد. زاخوبر با تکیه بر انبوهی از منابع اولیه، که بسیاری از آنها قبلاً هرگز در مطالعات انگلیسی زبان مورد استفاده قرار نگرفته بودند، داستان اساساً الهیاتی را که ارائه می کند در تحولات فکری گسترده تر در آلمان قرن نوزدهم گنجانده است. با وجود شکست نهایی، پروژه الهیات به عنوان علم در آلمان قرن نوزدهم در اینجا به عنوان یک تلاش فکری پارادایماتیک مدرنیته اروپایی با اهمیتی گسترده فراتر از محدوده یک رشته دانشگاهی توصیف می‌شود.

ممکن است زندگی‌نامه دین‌پژوه‌های مطرح، شیوه تکامل رشته دین‌پژوهی را به ما نشان بدهد. اما جیمز کاکس در این کتاب چیزی جالب‌تر و مهم‌تر را به ما عرضه می‌کند. او به ما نشان می‌دهد که دین‌پژوهی به چه معنا بوده است، اکنون به چه معنا است و چه معنایی می‌تواند داشته باشد. کاکس در این کتابِ چالش‌برانگیز و خوش‌خوان، دانشجویان دین‌پژوهی را به فکر وامی‌دارد و فرامی‌خواند تا درباره ماهیت این رشته و نحوه مطالعه بهترِ آن ذهنی شفاف‌تر داشته باشند. در این روزگار که برنامه‌های خبری مملو از مـاجراهایی درباره دین است، مطالعه پدیدارهای دینی به نحوی صحیح، اهمیتی بیش از پیش می‌یابد. جیمز کاکس ـ متخصصی شناخته شده ـ در این کتاب، به بررسی متفکرانِ اصلی و مکاتبِ مهمی می‌پردازد که به تفکرات انتقادی امروزین درباره پدیدارشناسی دین شکل داده‌اند. او با استفاده از روشی تاریخی، ارتباط پیوسته این افراد و مکاتب با مباحث جاری در دین‌پژوهی را نشان می‌دهد. این کتاب راهنمایی جامع و روشنگر است، که نگارشی واضح و ساختاری سامانمند دارد، هم برای اساتید و هم برای دانشجویان از ارزشی چشمگیر برخوردار است. تحلیلی بجا و مهم برای کسانی که در حوزه دین مطالعه و پژوهش می‌کنند. این کتاب که از دقتی عالمانه برخوردار است، حاوی پیشنهادهایی مهم و تازه درباره شیوه‌های ممکنِ نگریستن به روش‌ها، منظر‌های پژوهشی و دغدغه‌های اجتماعیِ محافل دانشگاهی در این حوزه است. جیمز اِل. کاکس، استاد دین‌پژوهی در دانشگاه ادینبورو است.

تاریخی‌نگری یکی از روش‌های فیلسوفان غربی در بررسی متون دینی است که طی دهه‌های اخیر در میان روشنفکران مسلمان نیز رواج یافته است. در این نگرش، معرفت دینی تاریخ‌مند تلقی شده و به هیچ وجه قابل تسری به زمان‌های دیگر نیست؛ به تعبیر دیگر میان دوره‌های معرفتی نوعی گسست وجود دارد. بر همین اساس قرآن که متن اصلی مسلمانان محسوب می‌شود نیز همواره در معرض تفاسیر و برداشت‌های مختلف قرار گرفته است اما هیچ‌کدام از این خوانش‌ها مطلق نیست بلکه هر فهمی از این متن تاریخ‌مند بوده و تحت تأثیر زمینه‌های متن در دوره‌های زمانی متفاوتی شکل گرفته است. طرف‌داران این نگرش در دنیای اسلام، تأکید می‌کنند که قرآن یک محصول فرهنگی و مختص عصر نزول است و نمی‌تواند در زمان‌های بعدی نیز یک متن مرجع قرار گیرد؛ بر این اساس، باید رویکرد جزم‌اندیشانه نسبت به هر نوع معرفت دینی متخذ از قرآن را کنار نهاد و به قةرآن به‌عنوان یک پدیده تاریخی نگریست. بررسی ادعاهای طرفداران این نگرش نشان می‌دهد که برخی مبانی تاریخی‌نگری مخدوش و قابل نقد است و گرچه این رویکرد در برخی تعالیم دینی و به‌ویژه فقهی قابل پیگیری است، چراکه در تاریخ اندیشه اسلامی و روش‌های فهم در متون دینی چنین سابقه‌ای وجود دارد، اما نمی‌توان آن را به همه آموزه‌های دینی تسری داد و با عینک تاریخی به همه تعالیم دینی نگریست.

از مسائل اصلی در تبیین پدیدة کثرت ادیان در جهان، مسئلة درجه‌بندی ادیان است؛ یعنی پرسش از اینکه آیا ادیان اساساً مقایسه‌پذیر هستند یا نه، و در صورت موافقت، ملاک و معیار این مقایسه باید چه ویژگی داشته باشد. چنین به نظر می‌رسد که مرز فارق میان دو موضع مختلف در تبیین پدیدة کثرت ادیان، یعنی نسبی‌گرایی و کثرت‌گرایی دینی، از دقت در مسئلة درجه‌بندی ادیان به‌دست می‌آید. در این مقاله، ضمن طرح و بررسی این مسئله، از دو نمایندة اصلی این دو جریان سخن به میان خواهد آمد و از میان نسبی‌گرایان دینی به ارنست ترولچ و از میان کثرت‌گرایی دینی به جان هیک پرداخته خواهد شد. این مقاله درصدد است با نهادن این دو نظریه در برابر هم، شباهت‌های آنان را متذکر شود و از تفاوت‌های بنیادین آنان پرده بردارد. اجمالاً می‌توان متذکر شد که شباهت عمدة میان ترولچ و هیک، تکیه بر مقوله‌های فرهنگی در قوام آگاهی دینی است، در حالی که تفاوت بنیادین میان آنان، در زمینة ابژکتیو یا سوبژکتیو دیدن معیار درجه‌بندی است. هیک در پایان مدعی می‌شود که هرچند اصولاً می‌توان ادیان را با هم مقایسه کرد، ولی عملاً این مقایسه نشان از یکسانی دعاوی حقیقت آنان دارد. این در حالی است که ترولچ بیان می‌کند که ادیان را اصولاً نمی‌توان با یکدیگر مقایسه کرد، هرچند در اظهارات اولیة خویش تصریح می‌کند که در عمل، مسیحیت نسبت به سایر ادیان برتر است. البته او در اظهارات متأخر خود، این نتیجه را بازبینی می‌کند و مدعی می‌شود که ادیان صرفاً به صورت نسبی مطلق هستند.