جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : یک ارزیابی انتقادی از سنت اومانیستی، نور عاریه‌ای نشان می‌دهد که قرن بیستم «قرن ضد استعماری» است. جرقه های مقاومت هماهنگ در برابر ظلم استعماری در تجمع نارضایتی های فکری از سراسر جهان در اروپای بین دو جنگ زده شد. بسیاری از شخصیت‌های اصلی این دوران با تجربه انقلاب در حاشیه نیمه توسعه‌یافته شرق اروپا شکل گرفتند و ایده‌های آن‌ها را به‌ویژه با ایده‌های کنونی درباره خودمختاری و حاکمیت مرتبط ساختند. علاوه بر این، بحث‌های برجسته‌تر در آن زمان - انسان در مقابل غیرانسانی، مذاهب کتاب در برابر فرهنگ‌های شفاهی، دولت استبدادی در مقابل دولت نماینده و مهم‌تر از همه، عقلانیت علمی در مقابل عقل اومانیستی - امروز محوریت دارند. تیموتی برنان به روشنگری علمی قرن هفدهم و میراث آن باز می گردد. برنان در خوانش رویارویی بین اسپینوزا و ویکو، نقد هگل از لیبرالیسم، و ضدیت نیچه نسبت به مستعمرات و سوسیال دموکراسی، خطوط متفاوت اولین تئوری ضداستعماری را شناسایی می‌کند – پروژه‌ای ادبی و فلسفی با پیوندهای قوی با آنچه ما امروزه مارکسیسم می‌نامیم. . در طول راه، او چشم اندازهای تجدید مطالعه فرهنگ امپراتوری را ارزیابی می کند.

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی ماهیت و شرایط دانش تاریخی می پردازد که از طریق مطالعه نظریات مربوطه هیوم، هگل و ویکو انجام شده است. معمولاً تصور می‌شود که برای اثبات حقایق تاریخی، باید نظریه‌ای در مورد ماهیت انسان داشته باشیم تا از استدلال‌هایمان پشتیبانی کند. هیوم، هگل و ویکو همگی با این دیدگاه موافق بودند و بنابراین به تفصیل مورد بحث قرار می گیرند. پروفسور پومپا در ادامه استدلال می کند که در واقع هیچ راهی برای کشف چیزی در مورد طبیعت انسان وجود ندارد مگر از طریق بررسی تاریخی. بنابراین لازم است روشی متفاوت در مورد چگونگی کشف حقایق تاریخی پیدا کنیم. این در آخرین فصل انجام می‌شود، جایی که، در تقابل با تقریباً تمام دیدگاه‌های حاضر، استدلال می‌شود که ما باید چارچوبی از دانش موروثی داشته باشیم تا بتوانیم به هر چیزی که از تحقیقات تاریخی ناشی می‌شود، باور داشته باشیم.

ترجمه ماشینی : عنوان پایان نامه من ممکن است خواننده را وادار کند که انتظار داشته باشد در آن چیزهای بیشتری و متفاوت از آنچه واقعاً وجود دارد بیابد. به همین دلیل، به نظر من توصیه می‌شود برخی از محدودیت‌های اعمال شده بر آن و برخی از دلایلی که این موارد را توضیح می‌دهند، بیان کنم. اولین و مهمترین محدودیت در این واقعیت نهفته است که عمدتاً به بیان و تبیین نظریات ویکو محدود می شود. بحث فلسفی کمی در مورد پایداری و ارزش ایده‌های او وجود دارد و مانند من توانستم i3 را تا حد زیادی در بخش پایانی مختصر بگنجانم. لازم دیدم که از مقایسه ویکو با متفکران متاخر از نوع خود، به عنوان مثال، صرف نظر کنم. هگل، اسپنگلر و توینبی. دلایل مختلفی به این امر کمک کرده است. Hie اول ماهیت مبهم، پراکنده و اغلب درهم‌آلود «Hie New Science» است که درک آن بسیار دشوار است. این مشکل تا حدی نه به دلیل دشواری ایده‌ها بلکه از این واقعیت است که بسیاری از آنها وجود دارند. اما این به تنهایی دلیلی برای گیج شدن نخواهد بود. هنگامی که با عامل دوم همراه شود، چنین می شود: دشواری درک معنای برخی از اظهارات اصلی ویکو در مورد ماهیت شرکت انجام شده در "علم جدید" و در مورد روابط بین حداقل برخی از نظریه های اصلی آن. از همه جا پذیرفته شده است که زبان ویکو مبهم است. من نباید بخواهم این موضوع را به چالش بکشم و در واقع، مجبور شدم تا حدی تلاش کنم تا برخی از این ابهامات را پاک کنم. همچنین گاهی اوقات ادعا می شود که برخی از مشکلات درک "علم اکنون" از سردرگمی های فلسفی ناشی می شود. این ادعای بسیار بحث برانگیزتر است، در کار بعدی روشن خواهد شد که معتقدم ویکو به هیچ وجه در این زمینه سردرگم نبوده است. یقیناً فکر نمی‌کنم که او مقصر یکی دو سردرگمی اساسی فلسفی باشد که در صورت یافتن، سرنخی برای آشکار شدن بیشتر موارد ارائه می‌کند. همچنین فکر نمی‌کنم اشتباهاتی که او مرتکب می‌شود آنقدر اساسی هستند که پس از اصلاح آنها هیچ چیز مهمی برای گفتن باقی نمی‌ماند.

این مقاله به بررسی آراء جیامباتیستا ویکو در مورد ماهیت تاریخ و شیوﮤ درست دستیابی به شناختِ از آن می‌پردازد. ویکو درصدد تأسیس نوعی «الهیات منطقی مدنی مشیّت الهی» است و این مقاله با مراجعه به آثار اصلی او و نیز بهره­گیری از آراء شارحانش نشان خواهد داد که او در محل برخورد دو امتداد نظری، یکی معرفت­شناختی و دیگری هستی­شناختی، در باب تاریخ قرار دارد. او معتقد است که «مشیّت­الهی» بر تاریخ حاکم است، اما لزوماً انسان مسلوب­الاختیار نیست، بلکه فعالانه و البته در درون طرح خداوند حاضر است و مشارکت دارد. نظریه مشهور او در باب تحول سه مرحله­ای تاریخ، از «الهی» به «قهرمانی» و سپس به «مدنی» که بعدها مورد استفادﮤ اگوست کنت قرار گرفت، محصول همین فکر است. از حیث روش­شناختی نیز ویکو گزارﮤ «ساختن، معیار حقیقت است» را جایگزین اصل دکارتیِ «معیار حقیقت، وضوح و تمایز است» کرد، و بدین‌ترتیب، یقینی­ترین علم را نه ریاضی، بلکه تاریخ می­داند. از نظر ویکو ماهیت تاریخ، انسان­ساخته است، بنابراین، وی در گرایشی آشکار به لاک روش درست شناخت تاریخ را بررسی ساخته­های انسانی می‌داند و میان ساخته­های انسانی نیز تولیدات فرهنگی مانند هنرها، اسطوره­ها، افسانه­ها، حکایات، اشعار و آنچه را که در تاریخ­نگاری سنتی «خرافه» دانسته می­شد، ارزشمند و مهم قلمداد می­کند. استدلال ویکو در مورد تمایز میان شناخت از «طبیعت» و «تاریخ» به مبنای اولیه­ای برای بحث­های بعدی فیلسوفان نوکانتی­ بر سر «علوم انسانی» و تاریخی از علوم طبیعی بدل شد.

جامباتیستا ویکو (زادهٔ ۲۳ ژوئن ۱۶۶۸ – درگذشتهٔ ۲۳ ژانویه ۱۷۴۴) فیلسوف سیاسی و تاریخ‌نگار اهل ایتالیا در عصر روشنگری بود. ویکو در ناپل در خانواده‌ایی پرجمعیت (هشت فرزند) متولد شد. در کودکی از حادثه‌ای هولناک جان سالم به در برد و برخی این امر را نتیجهٔ بخشش الهی دانسته‌اند که تأثیر بسیاری در اعتقادات وی گذارده‌است. او درسال ۱۷۷۱ وارد مدرسهٔ یسوعیان شد اما خیلی زود آنجا را ترک کرد و به طور انفرادی به مطالعهٔ فلسفه پرداخت. در این دوره مهم‌ترین کتابی که نظر او را به خود جلب کرد، ما بعد الطبیعه اثر فرانسیسکو سوارز بود. در دانشگاه سالرنو به تحصیل رشتهٔ حقوق پرداخت و در سال ۱۶۹۴ میلادی دکترای خود را دریافت کرد. از سال ۱۶۹۷ در مقام استاد رشتهٔ بلاغت در دانشگاه ناپل استخدام شد. ویکو بعد از مدت‌ها بیماری و ضعف جسمانی در سال ۱۷۴۴ درگذشت. / آثار: نخستین اثر مهم ویکو در سال ۱۷۰۹ با عنوان دربارهٔ روش مطالعات دوران ما چاپ شد. او برای کسب کرسی رشتهٔ حقوق در دانشگاه ناپل حجیم‌ترین اثر خود را به نام حقوق عمومی به رشتهٔ تحریر درآورد اما از تکمیل آن بازماند. وی پس از این شکست کاری، مهم‌ترین کتاب خود یعنی اصول علم نوین دربارهٔ سرنوشت مشترک ملل را نوشت. به او در سال ۱۷۳۴ لقب مورخ سلطنتی دربار ناپل داده شد. Vico, Giambattista. "On Humanistic Education", trans. Giorgio A. Pinton and Arthur W. Shippee. Ithaca: Cornell UP, 1993./ Vico, Giambattista. "On the Study Methods of Our Time", trans. Elio Gianturco. Ithaca: Cornell UP, 1990./ Vico, Giambattista. Universal right (Diritto universale). Translated from Latin and Edited by Giorgio Pinton and Margaret Diehl. Amsterdam/New York, Rodopi, 2000/ Vico, Giambattista. "The New Science of Giambattista Vico", (1744). trans. Thomas G. Bergin and Max H. Fisch. Ithaca: Cornell UP, 2nd ed. 1968./ Vico, Giambattista. "On the Most Ancient Wisdom of the Italians: Unearthed from the Origins of the Latin Language", trans. L.M. Palmer. Ithaca, Cornell UP, 1988. ایتالیا در زمان ویکو: در آن دوران ایتالیا شامل دوازده ایالت متخاصم بود که نمی‌توانستند به وحدت برسند. از این رو سرزمین ایتالیا تحت حکومت‌های اسپانیا و فرانسه خاندان بوربورن و اتریش خاندان هاپسبورگ بود. برای نمونه ایالت ناپل و پارما تحت سلطهٔ اسپانیا، جنوا و مودنا تحت‌الحمایه فرانسه و میلان و توسکانی تحت اختیار اتریش قرار داشتند. ظاهراً دیدن این آشوب و انحطاط ایتالیایی که قدرت امپراطوری روم را از دست می‌داد، در پیدایش اندیشهٔ چرخشی بودن تاریخ در نظر ویکو تأثیر داشته‌است. در این باره می‌توان به مشابهت میان ویکو با کنت و ابن خلدون اشاره کرد. با وجود اینکه دوره ایی پرآشوب و جنگ بود اما از حیات فرهنگی و هتری خوبی برخوردار بود. به ویژه اینکه مردمان ایتالیا هتر را برفلسفه ترجیح می‌دادند و به ویژه اهالی ناپل که موسیقی را بالاتر از فلسفه می‌دانستند. عقاید: او نماینده نخستین اعتراض به عقل باوری و ریاضیات باوری دکارتی است. دیدگاه ویکو در نوع خود مهم می‌باشد و توانسته با دیگاه کسانی چون دیلتای و مارکس و فیلسوفانی چون اسپینوزا، هیوم، کانت، نیچه، افلاطون، ارسطو و ابن خلدون ارتباط برقرار کند. ویکو با نگارش کتابی با نام «علم نو» از علم جدیدی سخن می‌گوید که لازم است تأسیس شود. قصد او از نگارش این کتاب تئوریزه کردن، توصیف و تبیین تاریخ کل ملل و اشکال مختلف سازمان‌های اجتماعی آنان بود. او نیز مانند ابن خلدون جای خالی علوم انسانی را بسار حس می‌کرد. ویکو به تاریخ نظری مثبت داشت و معتقد بود انسان نسبت به شناخت درونی آنچه محقق می‌شود دقیق تر است. او از اصلی به نام حقیقت تحقق یافته سخن می‌گوید و معتقد است: کسی که چیزی را ساخته و امری را محقق کرده بهتر و بیشتر ازهر کسی می‌تواند آن را بفهمد، بنابرین جریان‌های تاریخی را به دلیل آنکه موضوع آن انسان است می‌توان فهم کرد. ویکو معتقد است هیچ چیز را نمی‌شود در اکنون شناخت، زیرا هر پدیده تاریخی دارد که باید در همان بستر شناخته شود. از نظر ویکو فهم تاریخ در عین حال، کاملاً واقعی و ازلی و ابدی نیست، زیرا بر حضور نظم و مشیت الهی و توسعه نهادهای بشری تأثیر می‌گذارد. ملت‌ها در جریان تکامل و توسعه کاملاً هم‌گام و مراحل گذارشان منطبق با هم نیست، ولی همه مراحل مشخصی را می‌گذرانند. ویکو در عصر جدید نخستین کسی است که راجع به حرکت تاریخ و مراحل تمدنی دست به یک دوره بندی زده و ویژگی‌های مراحل را برشمرده است. ویکو در تاریخ تمدن ۳ دوره را معرفی می‌کند: دوره ربانی یا الهی، دوره قهرمانی یا اشرافی و دوره انسانی یا مردمی. وی معتقد است در هر کدام از این ۳ مرحله شکل زندگی مردم، ادبیات، سیاست و حکومت و رابطه با مردم دچار دگرگونی می‌شود. وی می‌گوید وجهه غالب دوران اول جنبه الهی و استبدادی، دوران دوم آریستوکراسی و دوران سوم مردم سالاری است. ویکو استدلال می‌کند که توسعه نسبی در تاریخ معاصر ظاهر می‌شود. از آنجا که تاریخ از نظر ویکو تجلی مشیت الهی در دنیاست، گذار از یک مرحله به مرحله بعدی برتری قدرت تخیل و پیشرفت تدریجی تمدن بشر را تعیین می‌کند. پیشرفتی کیفی از ساده به پیچیده که نهادهای اجتماعی را شکل می‌دهد. گذشته از نکات عمومی و نظریه تاریخی، ویکو پیشرفت تمدن را از امور واقعی، طبیعی و ناشناخته بشر می‌داند و به ویژگی ادواری تکامل تاریخ تأکید می‌کند. پیشرفت جامعه به سوی تکامل بدون رسیدن به آن متوقف می‌شود و جامعه تقریباً به شرایط اولیه بازمی‌گردد. از این رو تاریخ مجدداً دور و جریانش را آغاز می‌کند، گرچه همیشه نقطه بالاتری را نسبت به آنچه که قبلاً در اختیار داشت به دست می‌آورد.