جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سیاست برای فیشته یکی از مهم‌تری مسائلی است که رد پای‌ آن تقریبا در همه دوره‌های فکری‌اش قابل مشاهده است. او در دوره ینا کتاب مهم بنیادهای حق طبیعی و در دوره برلین مقاله درباره ماکیاولی و کتاب خطابه‌هایی به ملت آلمان را در فلسفه سیاسی می‌نویسد. سیاست نظری فیشته در گسستی که ماکیاولی میان مبانی متافیزیکی با سیاست نظری ایجاد می‌کند منطق خود را به دست ‌آورده و نظریه‌ای فلسفی برای سیاست تدوین می‌کند. مسأله اساسی نوشتار حاضر این است که نشان دهد چگونه فلسفه سیاسی فیشته در دوره ینا برای اینکه قابل فهم شود بدون درک فلسفه سیاسی ماکیاولی ممکن نیست؟ نگارنده در این مجال سعی می‌کند تا با روش توصیفی – تحلیلی توضیح دهد که فیشته با اینکه جهان اخلاقی را غایت مناسبات سیاسی می‌دانست، اما از بسیاری جهات در سیاست پایبند منطقی است که ماکیاولی در سیاست ایجاد می‌کند. او با تاثیرپذیری از ماکیاولی مناسبات سیاسی را بر پایه واقعیت موثر معنی می‌کند و با بنیادی دانستن سیاست در تکوین آگاهی، خودآگاهی و ابژکتویته همانند ماکیاولی برای سیاست نقش تکوینی قائل می‌‌شود و با اعتقاد به اینکه استبداد سیاسی نقش کانونی در تعین قانون اساسی دارد مطلق خود را به شهریار ماکیاولی نزدیک می‌سازد.

ترجمه ماشینی : فیلسوفان مدرن با الهام از ماکیاولی معتقد بودند که تنش بین اهداف تقوای کتاب مقدس و اهداف زندگی سیاسی باید به نفع امر سیاسی حل شود، و آنها سعی کردند آموزه های سنتی مسیحی را برای خدمت و تثبیت زندگی سیاسی بر این اساس بازسازی و تحدید حدود کنند. این جلد به بررسی استدلال‌های آن دسته از متفکرانی می‌پردازد که در دوره‌های اولیه مدرن و مدرن تلاش کردند تا مسیحیت را به یک دین مدنی تبدیل کنند. مقالات این مجموعه که از ماکیاولی شروع می‌شود و تا الکسیس دو توکویل ادامه می‌یابد، به تفصیل روش‌هایی را توضیح می‌دهد که این فیلسوفان از نوشته‌های دینی و سکولار برای ساختن یک دین مدنی در غرب استفاده کردند. فصل‌های اولیه موضوعاتی مانند مقایسه ماکیاولی از مسیحیت با دین روم، گیلاس‌چینی آموزه‌های مسیحی توسط فرانسیس بیکن در خدمت نوآوری علمی، و تلاش اسپینوزا برای جایگزینی خرافات دیرینه با خرافات جدیدتر و «مترقی» را بررسی می‌کنند. مقالات دیگر این استدلال ضد مسیحی مبتنی بر کتاب مقدس را بررسی می‌کنند که دین باید تابع سیاست باشد که توسط ژان ژاک روسو و دیوید هیوم، که هر دو از عقل بر قدرت الهی دفاع می‌کردند، حمایت می‌کردند. مهمتر از همه، این کتاب همچنین شامل مطالعه دین مدنی در آمریکا، با فصل هایی در مورد جان لاک، منتسکیو، و بنیانگذاران آمریکایی است که روابط بین تاریخ مذهبی و مدنی، اعمال و اقتدار را روشن می کند. فصل آخر بررسی روایت توکویل از مذهب مدنی و رژیم آمریکا است این بررسی دقیق، تامل برانگیز، و بر اساس مطالعه دقیق متون اصلی، دین و سیاست در غرب برای محققان تاریخ فلسفه سیاسی، نظریه سیاسی و اندیشه سیاسی آمریکا جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی : تضاد، قدرت و کثرت در ماکیاولی و اسپینوزا فلسفه سیاسی اسپینوزا را با مواجهه با فلسفه نیکولو ماکیاولی بررسی می کند. فیلیپو دل لوچس به بررسی رابطه ماکیاولی و اسپینوزا از منظر فلسفی، تاریخی و سیاسی می پردازد. کتاب با نشان دادن اینکه این دو متفکر چقدر در ارتباط با رئالیسم نزدیک هستند آغاز می شود. دل لوچس سپس به بررسی مضمون تضاد به عنوان عنصری حیاتی در درک مفاهیم ماکیاولی و اسپینوزا از مدرنیته می پردازد. این کتاب با بررسی مفهوم «کثرت» و «کثرت» بیان سیاست، یعنی پوپولو ماکیاولی و چندتایی اسپینوزا به پایان می‌رسد. به طور کلی، محور ماکیاولی-اسپینوزا چشم‌انداز پرباری را ارائه می‌کند که از طریق آن می‌توان رابطه بین ایده‌های متضاد مدرنیته را از دیدگاه تاریخی تحلیل کرد و نقطه عزیمت اصلی را برای بحث درباره برخی مفاهیم کلیدی نظری، سیاسی و حقوقی که در بحث‌های معاصر دوباره مطرح شده‌اند، فراهم می‌کند.

ترجمه ماشینی : زمان‌های درگیری طولانی‌مدت، ذهن‌های بزرگ را به دنبال صلحی پایدار برمی‌انگیزد. در مورد کشورهای متخاصم چین، که شاهد ظهور صدها مکتب فکری، از جمله دوادجینگ و هان فیزی بود، و ایتالیای رنسانس که نیکولو ماکیاولی را به وجود آورد، چنین بود. هر سه متفکر که شاهد بودند جوامع مربوطه خود طعمه فساد داخلی و تهاجم بیرونی می‌شوند، به دنبال راه‌هایی برای ایجاد دولتی قوی و باثبات بودند که به رهبر و مردم اجازه می‌دهد دوام بیاورند. فورچون و دائو: مطالعه تطبیقی ماکیاولی، دائوجینگ و هان فیزی با تأکید بر شباهت‌های ماکیاولی، لائوزی و هان فیزی نشان می‌دهد که کاستی‌های هر نظریه در کجاست. جیسون پی بلاهوتا در نهایت استدلال می‌کند که اگر فلسفه ماکیاولی، جامع‌ترین نظریه از سه نظریه، با جنبه‌هایی از دائوجینگ تکمیل می‌شد، تجدیدنظر به طور بالقوه بر کاستی‌های نظریه اصلی غلبه می‌کرد.

ترجمه ماشینی : گفته می شود که فلسفه «مدرن» در غرب با بیکن و دکارت آغاز شده است. نوشته‌های روش‌شناختی و متافیزیکی آن‌ها، در پیوند با اکتشافاتی که انقلاب علمی قرن هفدهم را رقم زد، گمان می‌رود که هم علم ارسطویی و هم علم مکتبی و هم فلسفه‌ای را که از آن حمایت می‌کرد، دفن کرده باشد. اما آیا فلسفه جدید یا «مدرن» باعث گسست کامل از آنچه پیش از آن شده بود؟ آیا بیکن و دکارت از تأثیرات مکتبی آلوده نشده بودند؟ موضوع این کتاب این است که فلسفه های جدید و سنتی بسیار بیشتر از آنچه که روایت ارتدکس نشان می دهد، مشترک است. مشارکت کنندگان نه تنها مدرنیته را در متافیزیک و علوم، بلکه ادعاهای ماکیاولی، هابز و اسپینوزا را نیز مبتکر اخلاق و سیاست «مدرن» می دانند. این دو جنبه «مدرنیته» در فلسفه برای اولین بار به هم متصل می شوند. این کتاب دیدگاه گسترده‌ای از فیلسوفان اولیه مدرن ارائه می‌دهد و نه تنها شخصیت‌های اصلی را که بسیار مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، بلکه نویسندگان نسبتاً نادیده گرفته شده را نیز در بر می‌گیرد: مرسن، گاسندی، وایت، و سرجنت.

ترجمه ماشینی : برای قرن‌های متمادی، متفکران کوشیده‌اند تا نظم سیاسی و حقوقی را فراتر از مرزهای سرزمین‌های مستقل درک و مفهوم‌سازی کنند. مفاهیم آن‌ها که عمیقاً با ایده‌های الهیات، تشکیل دولت و ماهیت انسانی در هم آمیخته است، بستر گفتمان‌های نظری امروز درباره حقوق بین‌الملل را تشکیل می‌دهد. این جلد با مدل‌های اولیه تفکر حقوقی بین‌المللی از ماکیاولی تا هگل پیش از اینکه حقوق بین‌الملل به معنای امروزی خود به یک رشته دانشگاهی تبدیل شود، درگیر است. تأثیر متقابل سیستم و نظم در سراسر کتاب به عنوان یک انگیزه عمل می کند و به پیوند مدل های تاریخی با گفتمان معاصر کمک می کند. بخش اول کتاب مجموعه متنوعی از متفکران را پوشش می‌دهد تا مدل‌های مربوط به قلمرو بین‌المللی خود را در پرتو فلسفه حقوقی و سیاسی کلی بررسی و زمینه‌سازی کنند. بخش دوم توسعه تاریخی اندیشه حقوقی بین‌الملل را به طور کلی‌تر با تقطیر مضامین و ایده‌های مشترک ترسیم می‌کند، مانند رابطه بین جهانی بودن و خاص بودن، نقش دولت، تأثیر قدرت و منافع اقتصادی بر قانون، و اقتضائات زمان. ، فضا و فرصت های فنی. در فضای سیاسی کنونی، جایی که به نظر می رسد که مفهوم احیا شده دولت ملت به عنوان یک نیروی دستور دهنده با تفکر انترناسیونالیستی رقابت می کند، مشکلات مورد بحث در نظریه های کلاسیک به سؤالات معاصر اشاره می کند: آیا یک نظام بین المللی بدون قدرت مرکزی امکان پذیر است؟ اگر نیروی مرکزی برای نظم بخشیدن به روابط بین دولت ها وجود نداشته باشد، چگونه می تواند یک نظم هنجاری ایجاد شود؟ این مقالات نشان می‌دهد که کشف تاریخ حقوق بین‌الملل می‌تواند راه‌هایی را برای تصور آینده آن ارائه دهد.

در تاریخ فلسفه اخلاق، هرگاه از واژه فضیلت یاد شده، تعابیر تحسین برانگیزی به همراه داشته اما، ماکیاولی شاید برای نخستین بار از فضایلی برای حاکمان پرده بر‌می‌دارد، که نه تنها تحسین برانگیز نیستند که برای یک مخاطب بیرونی نفرت‌انگیز خواهد بود. بنا به تفسیر مشهور، ماکیاولی وظیفه حکومت حفظ اقتدار و تامین امنیت و رفاه برای مردم است و نه ترویج اخلاق. پس اگر در مقام تعارض بین این دو قرار گرفتیم، شهریار بی هیچ تاملی باید اخلاق را قربانی سازد. این نگاه ماکیاولی به مذاق اندیشمندان خوش نیامده و لذا ماکیاولیسم همواره یک عبارت همراه با تحقیر برای کسانی بوده که حاضر شده‌اند برای حفظ قدرت اخلاق را زیر پا بگذارند. اما باید توجه کرد دستورات ماکیاولی را اگر در دستگاه اخلاق فایده‌گرا بسنجیم، لزوما غیراخلاقی نیست. در میان فیلسوفان مسلمان نیز غزالی به ویژه در در نصیحت الملوک توصیه‌هایی مشابه ماکیاولی دارد. اگرچه پیشنهادهایی که غزالی به حاکم می‌کند گاه از جنس مجرمانه است، لیکن تفاوت در مبانی و نوع رویکرد اخلاقی بین ماکیاولی و غزالی، سرنوشت متفاوتی را رقم خواهد زد. چون غزالی بر خلاف ماکیاولی، فضیلت‌‌گراست و اتفاقا فایده‌گرایی را نقد می‌کند.

با تفکر ماکیاولی ،دریچه ای تازه از سیاست به روی جهان گشوده می شود.و سنگ بنای آن جهان، استقلال و انسانمداری است.ماکیاولی نخستین متفکر سیاسی است که یا تعیین مفهوم سیاست به منزله عملکرد استراتژی قدرت ،راه را برای نظریه سیاسی مدرن می‌گشاید. دو کتاب اصلی ماکیاولی شهریار و گفتارها می باشد.بررسی کتاب شهریار ماکیاولی سیاست را با دو مفهوم قدرت و قانون مشخص می کند.به همین دلیل او سیاستمداران را به ارتشی قوی و قانونی مدون توصیه می کند.ارتش قوی برای حفاظت از تمامیت ارضی و دفاع از مرزهای یک کشور و قانون مدون برای نگاه داشتن مردم و ایالتها در زیر یک پرچم واحد می باشد.او برای قانون مدون ابتدا مطالعه تاریخ و سپس استنتاجات صحیح ازحوادث را برای مورخان و سیاستمداران سفارش می کند.چون هر که تاریخ بداند مسلط بر اوضاع و احوال مردمان است.چراکه حوادث تاریخی معمولا تکرار شدنی هستندکتاب دیگر ماکیاولی یعنی گفتارها به منزله دستورالعملی مدون درخصوص شهریار یا رئیس جمهور می باشد. این مقاله در پنج فصل و نتیجه¬گیری به تاثیر نظریات ماکیاولی در سلوک سیاسی بعد از خود پرداخته است.

ترجمه ماشینی : در این کتاب، پیتر آرنسدورف نقش نادیده گرفته شده اما مهمی را که هومر در اندیشه افلاطون، ماکیاولی و نیچه ایفا کرد، به ویژه در رابطه با رابطه بین سیاست، دین و فلسفه بررسی می کند. و در مناظراتشان در مورد فطرت انسان، اخلاق، تربیت صحیح برای تعالی انسان و بهترین شیوه زندگی. آرنسدورف با مطالعه هومر در ارتباط با این سه فیلسوف سیاسی، نشان می دهد که هومر خود یک متفکر و مربی فلسفی بوده است. او تمام قدرت نقد افلاطون از هومر و اهمیت فوق‌العاده دستاورد افلاطون در کسب افتخار برای فلسفه را ارائه می‌کند. آرنسدورف همچنین قدردانی از نگرانی های قدرتمند بیان شده توسط ماکیاولی و نیچه در مورد آن دستاورد را ممکن می سازد. آرنسدورف با کشف و زنده کردن گفتگوی فلسفی غنی میان این چهار متفکر بنیادی، نشان می دهد که راه های زیادی برای زندگی فلسفی وجود دارد. کتاب او درک ما را از چیستی فیلسوف گسترده و عمیق می کند.

ماکیاولی و آیت الله مصباح یزدی همچون بسیاری از متفکران، متناسب مبانی فکری خود در باب ابعاد فلسفه اخلاق نظراتی ارائه کرده اند. معیار افعال اخلاقی از نظر ماکیاولی، افزایش قدرت فرمانروا و سر بلندی کشور است و آیت الله مصباح یزدی ملاک اخلاقی بودن یک فعل را میزان رساندن فاعل به قرب الهی می‏داند. قدرت از نظر ماکیاولی ارزش ذاتی دارد ولی از نظر آیت الله مصباح یزدی ارزش غیری دارد و تنها چیزی که ارزش ذاتی دارد کمال وجودی انسان است که منجر به قرب الهی بشود. از دید هر دو فیلسوف، ارزش افعال اخلاقی دارای مراتب و درجاتی است. تفاوت دو فیلسوف در انسان شناسی و نگاه به نوع ارزشهاست. ماکیاولی انسان را موجودی تک بعدی و مادی می‏پندارد و ارزش او را در امورات مادی جستجو می‏کند و ارزش ذاتی را در عالم محدود مادی دنبال میکند. آیت الله مصباح یزدی دو بعد مادی و معنوی برای انسان قائل است و بر این اساس ارزش‏ها را در امورات مادی جستجو نمی‏کند بلکه معتقد است ارزشهای معنوی در رساندن انسان به کمال و قرب به خداوند نقش اساسی ایفا می‏کنند. در انسان شناسی ماکیاولی، غریزه نقش مهمی در کنترل رفتار و کردار انسان ایفا میکند؛ غریزه رهبر قوا است و حتی قوه عقل باید با قوه غریزه جهت داده و مدیریت شود. از نظر آیت الله مصباح یزدی عقل فرمانده قوا است و تنها چیزی که سایر قوای انسانی را از حد تفریط و افراط خارج میکند و آن را به اعتدال می‏رساند عقل است. به باور ماکیاولی قدرتمند شدن هدف نهایی و کمال انسان است و برای رسیدن به این هدف نهایی، انسان مجاز است از هرگونه روشی استفاده کند حتی اگر روش غیر اخلاقی باشد. آیت الله مصباح یزدی قدرتمندی انسان را در قرب و نزدیکی به خداوند می‏داند و معتقد است استفاده از هرگونه روشی برای کسب قدرت مجاز نیست و در راه رسیدن به هدف نمی‏توان از روشهای غیر الهی استفاده کرد. بنابراین بر اساس اختلاف مبنایی این دو فیلسوف در مباحث انسان شناسی نظیر رهبری قوا، هدف و کمال انسان، نتیجه گیری آنها نیز در تعیین معیار فعل اخلاقی در مقایسه با کمال انسان متفاوت است.