جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

"تاریخ فلسفه اسلامی" نوشته ی "هانری کربن" اثری است که چشم اندازی همه جانبه و فراگیر از "تاریخ فلسفه اسلامی" را در اختیار خوانندگان قرار می دهد. این اثر بسیار مهم "هانری کربن"، محقق اسلامی، فیلسوف و مورخ دین، تفسیر قطعی فلسفه ی اسلامی و سنتی از آغاز تا به امروز است. در این اثر معتبر ، "هانری کربن" مضامین مهم دیدگاه اعتقادی و عرفانی فلسفه اسلامی را از طریق مقایسه های موازی و در رابطه با عمیق ترین جریانات فلسفه غرب، روشن می سازد. "تاریخ فلسفه اسلامی" هم کتابی الهام بخش است و هم مرجعی ارزشمند و به خوانندگان این امکان را می دهد که عظمت این مجموعه از اندیشه ها را به خوبی دریابند. "هانری کربن" ، در مقایسه با سایر خاورشناسان ، این امتیاز را دارد که پیش از هر چیز دیگری یک دانشمند فلسفه است و این امر او را قادر می سازد تا عمق موضوع مورد بحث را بهتر از هر شخص دیگری مورد پوشش قرار دهد. همچنین با پرداختن به فلسفه ی تطبیقی ، تحلیل او، دامنه ی فلسفه اسلامی را با سوالات اولیه ی فلسفه ی تطبیقی معاصر پیوند داده و درک متفاوتی را درباره موضوعات متنوع ایجاد می کند. او به طرز ماهرانه ای تصویری خلاصه و اساسی از "تاریخ فلسفه اسلامی" را نشان می دهد و موفق شده چهره ها و ایده های اصلی و مهم را به خواننده ای که با مفاهیم چندان آشنا نیست، معرفی کند. به این ترتیب ، "تاریخ فلسفه اسلامی" یک اثر مقدماتی مفید برای هر خواننده ای است که تازه به فلسفه ی اسلامی ، تئوسوفی و گنوسیسم عرفانی علاقه مند شده است و می خواهد درباره شخصیت هایی مانند "ابن سینا" ، "ابن العربی" ، "سهروردی" و بسیاری دیگر، اطلاعات بیشتری کسب کند.

ترجمه ماشینی : برای هگل، سیر تاریخ، فرآیند واقعی تحقق خود عقل یا روح است. تلاش در سخنرانی‌های اصلی او درباره تاریخ جهان برای نشان دادن تنوع رویدادها و فرآیندهای به ظاهر دلبخواه تاریخی به عنوان بیانی از یک اثر عقلی حقیقتاً غایت‌شناسانه در واقعیت، همتای ضروری این اصل نظری هگل را تشکیل می‌دهد که فلسفه درباره آن است. آگاهی از آنچه در واقع هست او در بخش مقدماتی سخنرانی اصلی خود که از سال 23/1822 به طور منظم برگزار می شود، مفهوم کلی عقل تاریخ را توسعه می دهد.

گرچه بحث از رشته فلسفی مستقلی تحت عنوان متافلسفه (Metaphilosophy) پیشینه چندانی ندارد، و بویژه بعد از تاملات جدی کانت در باب هویت معرفتی فلسفه آغاز و در دهه 1960 به عنوان یک موضوع جدی طرح شده است. اما از همان آغاز ظهور تفکر فلسفی در یونان _ هرچند به نحو جنبی و پراکنده _ بحث از چیستی خود فلسفه و مباحثی چون موضوع، غایت و روش فلسفه یکی از مباحث فلسفی بوده و ارسطو چنانکه در این مقاله بدان پرداخته ایم در مواضع متعددی به تامل در چیستی فلسفه پرداخته است و در میان موضوعات گوناگون، «موجود بما هو موجود» و «امور مفارق» را از موضوعات عمده فلسفه دانسته است. بعدها ابن سینا به نحو تفصیلی اولین مقاله الهیات شفا (بویژه فصول اول و دوم) را به این بحث اختصاص داده و نظر فوق را ضمن یک بحث سلبی در باب آنچه موضوع فلسفه نیست بلکه از مسایل آنست (خدا و مسب الاسباب) و یک بحث ایجابی در باب آنچه موضوع فلسفه است (موجود بما هو موجود و امور مفارق) به مسند تحقیق نشانده است. این مقاله کوشیده تا به تاملات انتقادی در دیدگاه ابن سینا در باب موضوع فلسفه و رابطه آن با امور مفارق، طبیعیات و ریاضیات و در واقع به نقد متافلسفه ابن سینا در الهیات شفا بپردازد.

اندیشه پست مدرن یکی از آخرین رهیافت های فیلسوفان و مورخان در سال های اخیر است. هر چند دوران آن به نظر برخی متفکران به پایان رسیده و عصر نگره های جدیدی آغاز شده است. پست مدرنیته از نقد مدرنیته می آید. هر چند در آغاز شکلی ادبی داشت اما توسط متفکران برجسته فرانسوی از جمله میشل فوکو، لیوتار، بودریار و ریچاردرورتی امریکایی و در سال های اخیر واتیمو از متفکران ایتالیایی به جهان شناسانده شد. اما این دسته از متفکران خود تحت تاثیر هایدگر و البته نیچه قرار داشتند. هایدگر حلقه وصل این اندیشمندان با نیچه بود. او این امکان را به متفکران غربی داد تا اندیشه های نیچه را بازشناسی و بازخوانی نمایند. طرح فکری او در باره نیهیلیسم به رشد پست مدرنیسم بسیار کمک کرد. آن ها در باب مفهوم خداوند، متافیزیک، انسان و تاریخ اصول جدیدی را ارائه کردند. آن ها با روایتگری های مطلق گرایانه مخالفت کردند. تاریخنگاری کلاسیک از نظر آن ها محل اتکا نبود و نیاز بود تا داوری و تفسیر نوینی از رویدادها ارائه شود. انسان هم در مرکز این باز داوری قرار می گرفت. تفاسیر افلاطونی و نئو اسکولاستیکی در ادیان مورد عمیق ترین نقدها قرار داشت. پست مدرنیسم بر مفاهیمی چون تاریخ استعمار، تاریخ سیاهان، تاریخ زنان، ابدیت انگاری تاریخی و تئوری های خطی خط بطلان کشید. انسان را آزاد فرض کرد و هر گونه فرجام نگری در کارش را ناپسند و غیرعقلانی دانست. البته بر نگرش آن ها نیز نقدهای مستحکمی وارد شد. آن ها برای اثبات صحت ادعاهای خویش محکوم به رعایت قواعد و اصولی بودند که دنیای مدرن و پیش از مدرن بنیان های آن را بنا نهاده بودند.

ترجمه ماشینی: برنارد ویلیامز قبل از مرگش در سال 2003 قصد داشت مجموعه‌ای از مقالات تاریخی را منتشر کند که عمدتاً بر دنیای باستان متمرکز بود. این جلد پس از مرگ، انتخاب بسیار گسترده‌تری را گرد هم می‌آورد که در حدود چهل سال نوشته شده است. میراث او در این اثر استادانه باقی می ماند، اولین مجموعه ای که از مقالات ویلیامز در مورد تاریخ فلسفه منتشر شده است. موضوعات مربوط به قرن ششم قبل از میلاد است. تا بیستم پس از میلاد، از هومر تا ویتگنشتاین از طریق سقراط، افلاطون، ارسطو، دکارت، هیوم، سیدگویک، کالینگوود و نیچه. اغلب به سختی می توان گفت که کدام بخش تاریخ و کدام فلسفه است. هر دو درگیر هستند، زیرا این تاریخ فلسفه است که به صورت فلسفی نوشته شده است. شرح تاریخی با بررسی دقیق فلسفی همراه است. بینش در گذشته با پذیرش کورکورانه مفروضات حال مقابله می کند. مایلز برنیات در مقدمه تأثیرگذار و روشنگر خود درباره این مقالات می نویسد: «آنها عمق تعهدی را به تاریخ فلسفه نشان می دهند که امروزه به ندرت در متفکری تا این حد برجسته در صحنه فلسفی معاصر یافت می شود». نتیجه، علاقه و اهمیت فلسفه امروز در گذشته نزدیک و دور آن را تحسین می کند. حس گذشته یکی از سه مجموعه مقالات برنارد ویلیامز است که پس از مرگ او توسط انتشارات دانشگاه پرینستون منتشر شده است. In the Beginning Was the Deed: Realism and Moralism in Political Argument، انتخاب، ویرایش و با مقدمه جفری هاثورن و فلسفه به عنوان یک رشته انسانی، انتخاب، ویرایش و با مقدمه A. W. Moore سه گانه را تشکیل می دهند.

ترجمه ماشینی : یک فلسفه زنده امروز چگونه خواهد بود، چه رابطه ای با میراث خود خواهد داشت؟ این فقط می تواند یک رابطه پیچیده باشد، زیرا میراث قطعاً باید حفظ شود، اما باید انتقال داده شود. این همان چیزی است که به شیوه ای مثال زدنی در فلسفه سارتر اتفاق می افتد، جایی که دلیل انتقادی مربوط به درج آن در تاریخ ایجاد می شود. این اثر پس از ارائه در فصول اول، تأملی آزاد در مورد مطالباتی که امروزه بر اندیشه تحمیل می‌شود، به‌ویژه بر - از سرگیری - هگل توسط سارتر تمرکز می‌کند: می‌کوشد هر آنچه را که دومی به آن مدیون است، آشکار کند. اول، بلکه آنچه را که او رد می کند، و سفرهای (سالم) که انجام می دهد.