جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

کتاب «الصوارم المهرقه فی نقد الصواعق المحرقة» اثر قاضی نورالله شوشتری، ردیه‌ ای بر «الصَّواعِق‌ُ المُحْرِقَه عَلَی اَهْل‌ِ الرّفْضِ و البِدَعِ و الزّنْدِقَه» تالیف ابن حجر هیتمی مي باشد. ابن حجر، در الصواعق المحرقه به دفاع از خلافت ابوبکر، عمر و عثمان پرداخته و قاضی نورالله شوشتری در کتاب خود، خلافت ابوبکر را نقد کرده است. صوارم المهرقه، در قالب یك خطبه و حدود ۱۲۰ عنوان مختلف تنظیم شده است. مؤلف، ابتدا عبارات ابن حجر را با «قال...» آورده، سپس با «أقول...» به آن پاسخ می‌ دهد. وی، استدلال‏ های ابن حجر را از یك‏دیگر تفكیك نموده و به آنها جواب داده است. این کتاب با عبارت «الحمدلله على ما حجر عنا حجارة ابن حجر و صير نار صواعقه رمادا بلا أثر...» آغاز شده است. قاضی نور الله، در این كتاب، تا پایان باب سوم از كتاب ابن حجر را كه مربوط به ابوبكر است، نقد نموده و بحث پیرامون خلافت عمر و عثمان (از باب چهارم به بعد كتاب ابن حجر) را مطرح نكرده، زیرا با اثبات شرعی نبودن خلافت ابوبكر، نیازی به ابطال خلافت عمر و عثمان نمی‌ دیده است.

«اَلاْمامَةُ وَ السّیاسَة» عنوان‌ کتابی‌ در تاریخ‌ سده‌ های ۱ تا ۳ ق‌ منسوب‌ به‌ عبدالله بن مسلم ابن‌ قتیبه است. این‌ کتاب‌ که‌ گاه‌ با عنوان‌ «تاریخ‌ الخلفاء» نیز از آن‌ یاد شده‌، به‌ ویژه‌ از حیث‌ انتساب‌ آن‌ به‌ دانشمند مشهوری چون‌ ابن‌ قتیبه دینوری، بارها از آن‌ بحث‌ شده‌ است‌. کتاب‌ پس‌ از خطبه‌، با ذکر فضایل‌ دو خلیفه نخست‌ آغاز می‌ شود، سپس‌ به‌ مسأله سقیفه‌ و خلافت‌ ابوبکر می‌ پردازد، اما به‌ طور کلی‌، اخبار و روایات‌ مربوط به‌ دوره خلافت‌ ابوبکر و عمر بسیار مختصر و تنها با اشاره‌ های گذرا آمده‌ است‌. از اینجا نویسنده‌ به‌ تفصیل‌ بیشتر گراییده‌، و به‌ ویژه‌ از دوره خلافت‌ امیرالمؤمنین‌ علی‌ (ع‌) روایات‌ متعدد و مفصلی‌ آورده‌ است‌، چندان که‌ حدود ربعی‌ از کتاب‌ را به‌ تاریخ‌ این‌ دوره‌ اختصاص‌ داده‌ است‌. در این‌ کتاب‌ که‌ به‌ رغم‌ اختصار، رویدادهای ادوار گوناگون‌ سده‌ های نخستین‌ هجری را در بر می‌گیرد، موضوع‌ فتح‌ افریقیه‌ و اندلس‌ به‌ دست‌ موسی‌ بن‌ نصیر ویژگی‌ جداگانه‌ ای دارد. ذکر حوادث‌ مربوط به‌ ادوار خلفای بنی‌ امیه‌ تا واپسین‌ ایشان‌، به‌ اختصار ادامه‌ می‌ یابد. موضوع‌ ظهور عباسیان‌ را مؤلف‌ با عنوان‌ «بدء الفتن‌ و الدولة العباسیه‌» آغاز کرده‌ است‌. در این‌ بخش‌ نیز همچون‌ بخش‌ نخست‌، مؤلف‌ به‌ اختصار، به‌ ذکر حوادث‌ دوران‌ حکومت‌ چند خلیفه نخست‌ عباسی‌ پرداخته‌ است‌ و در پایان‌ ذکر وقایع‌ خلافت‌ هارون‌ الرشید می‌ گوید که‌ در نقل‌ اخبار مربوط به‌ خلافت‌ عباسی‌، پس‌ از هارون‌ الرشید، سودی نمی‌ بیند، زیرا از این‌ پس‌ «زنادقة عراق‌» بر خلافت‌ استیلا یافتند. با این‌ همه‌، در کوتاه‌ ترین‌ عبارات‌ از ماجرای جانشینی‌ مأمون‌ و جنگ‌ او با امین‌ بر سر خلافت‌ یاد کرده‌ است‌.

«الإفصاح فی الإمامة» کتابی در اثبات عقاید شیعه درباره امامت و جانشینی پیامبر اکرم (ص) اثر محمد بن محمد بن نعمان مفید است. بنا بر اشاره مولف در ابتدای کتاب، هر آنچه در موضوع امامت ذکر آن لازم بوده در این کتاب آمده است. مؤلف با استفاده از استدلال‎ های کلامی به اشکالات پیرامون موضوع امامت و آراء مختلف فرقه‌ های اسلامی مانند: معتزلی ها، حشویه ها و خوارج جواب داده است. شیوه مؤلف در این کتاب بیشتر جدلی است، لذا حتی به قیاس هم بر اثبات مسائل امامت استناد می‌ کند. گر چه کتاب از ساختار منظمی برخوردار نیست، اما مباحث آن را می‌ توان در یک مقدمه، ۱۸ بخش، ۷ فصل و ۷ مسأله دسته‌ بندی کرد. مولف در مقدمه غرض از تالیف کتاب را که همان توضیح و تحریر مسئله امامت است بیان می‌ کند و در بخش‌ های متنوع، از موضوعات مربوط به قضیه امامت بحث می‌ کند از قبیل: تعریف امامت، شناخت امام، دلیل بر وجوب معرفت امام، اجماع مسلمین بر امامت علی (ع) اجماع بر وجود امام بعد از نبی (ص)، افضلیت علی (ع) نزد خدا و رسول (ص) او، فساد امامت مفضول بر فاضل، اجماع بر فضایل علی (ع)، علت ندادن حق علی (ع)، عدم اقرار مهاجرین و انصار بر تقدم ابوبکر، علت سکوت امیرالمومنین (ع) بر خلفاء قبل از خودش، عدم اجماع امت بر امامت ابوبکر و... فصل اول در فصل اول مولف سه موضوع را مورد بررسی قرار می‌ دهد: 1- ادعای تنزیه اهل سقیفه از خطا. 2- مسائل مربوط به روز احد. 3- تفسیر حدیث عشره. فصل دوم در این فصل به مواردی می‌ پردازد از قبیل عدم دلالت السابقون اول در آیه مبارکه بر ابوبکر و اصحاب بیعت شجره. فصل سوم در این فصل مولف از مباحثی نظیر اثبات امامت امیرالمومنین از آیه «قل للمخالفین من الاعراب»، کافر بودن محارب با امیرالمومنین (ع). فصل چهارم در این فصل از مواردی نظیر ردّ ادعای امامت ابوبکر با توجه به آیه «من یرتد منکم عن دینه» و اثبات امامت امیرالمومنین (ع) از این آیه بحث می‌ کند. فصل پنجم مؤلف در این فصل استدلال بر فضل ابوبکر به آیه «محمد رسول الله و الذین معه اشداء علی الکفار رحماء بینهم» را رد کرده است. فصل ششم در این فصل نزول آیه «و الذی جاء بالصدق و صدق به» را در مورد ابی بکر قبول نمی‌ کند. بلکه او اثبات می‌ کند نزول این آیه در مورد امیر مؤمنان علی (ع) است. فصل هفتم مؤلف در فصل آخر از نتایج فاجعه بار تقدم دیگر خلفاء بر امیرالمومنین علی (ع) سخن می‌ گوید.

در جامعه ی نوپای اسلامی، خلفای راشدین سیاست هایی را طراحی و اجرا کردند که مبیّن نوع تفکر و رفتار مذهبی آنان است. این نوشته درصدد تطبیق سیاست گذاری ها و اقدامات آنان با آموزه های دینی است. می توان فرض کرد که کتاب خدا و سنت پیامبر(ص) منابع تعیین سیاست خلفا و ملاک و معیار سنجش رفتار مذهبی آنان به حساب می آمد. از نظر روشی، اصل کتاب خدا و سنت پیامبر(ص) به عنوان "" اصول معیار"" در سنجش میزان تطبیق به شمار آمده اند. بررسی ها نشان می دهد که با وجود مقابله با برخی خطرها، سیاست گذاری ها و اقداماتی انجام شد که به نام سیره ی شیخین در کنار دو اصل پیشین مورد تأسی قرار گرفت. برکشیدن و برتری دادن به امویان نیز سبب بروز پرسش ها و حتی اعتراض های کسانی شد که اعمال همه و به ویژه خلیفه را با دین محک می زدند. در نتیجه، برخی اعمال آنان به قدری از ملاک های معیار دور بود که کوشش علی (ع) برای بازگرداندن جامعه به وضعیت دوران پیامبر (ص) و واداشتن آن به عمل به کتاب خدا و سنت نبوی، برای افرادی که برتری و امکاناتی یافته بودند، چندان خوشایند نبود.

کتاب "الإسلام و الشيعة الإمامية في أساسها التاريخي و كيانها الإعتقادي" اثر علامه "محمود شهابي خراساني" است ایشان در دو کنفرانس و نیز در سفری که به حج رفت، از مسلمانان غیرشیعی سخنانی شنید که مشتمل بر نسبت‌های ناروا به مذهب شیعه بود. وی در پاسخ‌هایی که به آنان داد، به هیچ روی از مرز ادب و احترام خارج نشد و همان گفتگوها و نیز عملکرد متعصبانه دو مترجم عربی و اردوی مقاله استاد، وی را بر آن داشت که کتاب مفصل و مستدلی برای معرفی شیعه به عربی‌زبانان بنگارد. مجلد اول و ۴۵۸ صفحه از مجلد دوم این کتاب به وسیله انتشارات دانشگاه تهران به چاپ رسید و بقیه مجلد دوم و تمامی مجلد سوم آن، در ضمن حوادثی که در خلال درگیری‌های انقلاب روی داد، از بین رفت. وی در عین دلبستگی عمیق به تشیع و اهتمام جدی به تبلیغ و تعلیم مبادی و معارف شیعه، هیچ‌گاه دفاع از تشیع و ترویج آن را با حمله و اهانت به مذاهب دیگر توأم نکرد.