جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

غدیر خم توانست در خلال چهارده قرن گذشته دو جریان شیعه و سنی را ایجاد کند که مهمترین عامل در پیدایش آن ها اختلافی است که پیروان این دو جریان در فهم آن حادثه پیدا کرده اند، اختلاف در فهمی که به ظاهر معلول معنا شناسی واژه «مولی » است.در این مقاله ابتدا نشان داده شده است که ادعای متفکران سنی در فراوانی معانی این واژه واقعی نبوده، سپس ضمن بیان دیدگاههای متکلمان شیعه و سنی در مفاد حدیث ولایت، به این نکته توجه داده شده است که اختلاف در اینکه «اولی» از جمله معانی این واژه هست یا نیست، تاثیری در اثبات حقانیت نگرش شیعه ندارد و خلافت و ولایت امیرالمومنین را بدون در نظر گرفتن این مطلب نیز می توان اثبات کرد.

از بحث های مهم مکتب ابن عربی، بحث کیستی ختم ولایت است. شارحان مکتب ابن عربی، به ویژه قیصری و حکیم قمشه ای، هر کدام با دلایلی به ارائه نظریه پرداخته اند. قیصری بر این باور است که ختمیت ولایت مطلقه از آن حضرت عیسی (ع) و ختمیت ولایت مقیده از آن ابن عربی است، او ختمیت حضرت مهدی را نمی پذیرد، چنان که به ختمیت امیرالمومنین اشاره ای نمی کند اما حکیم قمشه ای معتقد است امامان معصوم و نیز عیسی و ابن عربی همگی خاتم اولیا هستند؛ زیرا ختم ولایت اطلاق های گوناگونی دارد و می توان بر اساس هر یک از این اطلاق ها، به ختمیت اشخاص پیش گفته باور داشت. در نوشتار پیش رو دیدگاه این دو شارح در این موضوع مقایسه، و مشخص شده است که دیدگاه قیصری ناقص و در حل عبارت های ابن عربی ناکارآمد است و دیدگاه حکیم قمشه ای نیز هر چند از اشکال های قیصری پیراسته است، در پاره ای موارد با اشکال هایی رو به رو است.

اندیشه خاورشناسان درباره باسواد بودن رسول خدا (ص) و اهداف و اغراض آنان از این ادعا قابل بررسی است.آنان دو دلیل بر مدعای خود اقامه کرده اند: یکی نوشتن کلمه «محمد بن عبداله» از طرف رسول خدا (ص) در جریان صلح حدیبیه و دیگری دستور آن حضرت، به منظور آوردن کاغذ و دوات برای نوشتن نامه در روزهای پایانی عمر شریفشان.بررسی و نقد این دو دلیل و اثبات ناموجه بودن دلایل خاورشناسان بر این مساله، موضوع پژوهش پیش روست.بررسی آموزش و کتابت رسول خدا (ص) از جنبه بشری و الهی چه قبل از بعثت و چه پس از آن و اعمال این توانایی قبل و بعد از بعثت از منظر دو گروه شیعه و سنی، ما را برای رسیدن به مساله حاضر یاری می کند.

بیان فضائل و مناقب حضرت علی 7 منحصر به پیروان و شیعیان ایشان نمی‌باشد و علمای مذاهب چهارگانه اهل سنت نیز به خاطر جایگاه والای این شخصیت بی‌نظیر جهان اسلام و محبّت به خاندان رسول خدا 6، به صورت گسترده به نقل مناقب و فضائل حضرت، پرداخته‌اند و در این زمینه تألیفات فراوانی از خود به یادگار گذاشته‌اند. ولی با نگاهی اجمالی به این آثار می‌توان گفت که بیشترین و با ارزش‌ترین تألیفات در این عرصه مربوط به بزرگان و علمای مذهب شافعی می-باشد که ارادت ویژه خود را در قالب منقبت نگاری‌های کم نظیر به ساحت اهل بیت: و حضرت علی7 نشان داده‌اند.

در میان اقوام عرب، کنیه‌ و لقب، جایگاه ویژه‌ای در معرفی فرد دارد و اطلاعات زیادی از فرد مورد نظر را در اختیار دیگران قرار می‌دهد. علی (ع)، صحابه بزرگ پیامبر (ص) و وصی اوست که بسیاری از القاب و کنیه‌هایش از طرف شخص رسول خدا (ص) به او اعطاء شده و بیانگر فضائل و مناقب اوست. دشمنان آن حضرت، در راستای منزوی کردن هرچه بیشتر این شخصیت طراز اول اسلام، برخی از القاب او را به نفع دیگران مصادره کردند و برخی دیگر از القاب را کم ارزش جلوه دادند. همچنین در مورد برخی از کنیه‌های آن حضرت تحریف را بجایی رساندند که ارزش را به ضد ارزش تبدیل نمودند و کاری کردند که خطباء جمعه با بهترین و محبوب‌ترین کنیه در نزد علی (ع) به آن حضرت دشنام دهند و به تحریف معنای کنیه‌ها و القاب او اقدام نمایند.در این پایان‌نامه به لطف الهی به تبیین برخی از این کنیه‌ها و القاب و اوصاف که در منابع اهل سنت مشوش و غبار آلود جلوه داده شده، می‌پردازیم تا به تصویری روشن و واقعی از این القاب و اوصاف دست یابیم.

سنت رسول اکرم?، به‌عنوان آخرین ذخیره انبیاء الهی، همواره نزد مسلمانان کامل‌ترین الگوی انسانی است. این موضوع، هم براساس تأکید و سفارش خداوند در قرآن مبنی بر الگوی حسنه از بُعد نظری، و هم بنا به بروز عملی آن در سیر? پیامبر? و سفارش معصومان بوده است.اما این سنت در دوران خلفا دچار تغییراتی شد و به دنبال این تغییرات، مشکلات عدیده‌ای نیز با خود در بستر جامعه ایجاد کرد که موجب تغییر ساختار جامع? اسلامی و نارضایتی عموم مسلمانان و اکثریت اصحاب پیامبر? در جامعه شد، تا این‌که تود? مردم به سرکردگی اصحاب پیامبر? بر علیه خلیف? سوم قیام کردند و او را به قتل رساندند.اکنون آن‌چه مهم به نظر می‌رسد این است که پس از رحلت پیامبر? چه تغییرات و انحرافاتی در ابعاد حکومتی، اقتصادی، قضایی و فرهنگی جامع? اسلامی رخ داده است؟مطالعات انجام‌شده نشان می‌دهد، پس از رحلت پیامبر تغییرات و انحرافاتی در سنت نبوی در ابعاد حکومتی، اقتصادی، قضایی و فرهنگی پدید آمد و موجب نابسامانی‌هایی نیز در اوضاع جامعه شد.امیرالمومنین علی? به‌عنوان یگانه وصی برحق پیامبر و اصلی‌ترین پاسدار سنت نبوی، از دوران خلفا شاهد این تغییرات و تحریفات بود و آن‌ها را با تمام وجود لمس ‌می‌کرد ایشان با تصمیمی آرمانی و عزمی جدی بنای بازگشت به سنت نبوی را سرلوح? تمامی شئونات حکومتی خویش قرار داد تا سنت فراموش‌شده را دوباره احیا کند و به جامعه بازگرداند.امام در تبیین افکار خویش در ابتدای حکومت، به افراد جامعه اسلامی فرمود: همانا موضع من نسبت به رسول خدا? پس از رحلت او، همچون موضع من به روزگار زندگی اوست. من شما را به راه و روش پیامبرتان خواهم بُرد و به آنچه فرمان داده شده‌ام در مورد شما عمل خواهم کرد.امام با جدیت و دقت نظر تلاش کرد، جامع? زمان خویش را منطبق بر آرمان‌های نبوی پی‌ریزی و احیا کند. و این امر را در تمامی زمینه‌های اجتماعی و ابعاد حکومتی در حد امکان و توان خویش تبیین و اجرا کند.بنابراین، امام? با رویکردی جامعه‌گرا نسبت به سنت پیامبر?، تمامی اعمال، رفتار و گفتار خویش را منطبق با آن قرار داد و به تهییج و تشویق افکار و افراد جامعه به بازگشت به سنت نبوی پرداخت. بدین‌گونه نسل جدید و نوپای‌ تازه‌مسلمان و موالی را با پیامبر? و سیر? ایشان آشنا کرد و فرهنگ نبوی را دوباره در جامعه گستراند.ایشان با تغییرات و دگرگونی‌های زیادی در جامعه روبه‌رو بودند، اما این موارد امام را از تصمیمش باز نداشت؛ هرچند عده‌ای از احزاب و گروه‌های سیاسی به شیو?‌ امام در برقراری سنت نبوی در جامعه معترض بودند و در برابر امام موضع خصمانه گرفتند و جنگ‌های طاقت‌فرسایی را به ایشان تحمیل کردند امام هرگز در مقابل این افراد، زیاده‌خواهی‌ها و کج‌رفتاری‌هایشان پای پس نکشید و تا آخرین حد توان در برابر آنها ایستاد و هم? آنها را به عقب راند.امام با تمام توان کوشید با اقدامی انقلابی و عزمی راسخ، تغییرات و بدعت‌های به‌وجودآمده را کنار زند و شیوه و سنت پیامبر? را به جامعه بازگرداند.تحقیق حاضر یک تحقیق تاریخی مقایسه‌ای می‌باشد که به شیو? کتابخانه‌ای و با استفاده از کتاب‌ها و منابع دسته اول شیعه و اهل سنت، جمع‌آوری گردیده است.از ویژگی‌های این تحقیق، بررسی مقایسه‌ای آن می‌باشد، که مطالعه‌ای جامع دربار? موضوعات مختلف حکومتی در ابعاد اجتماعی می‌باشد، که در طی پنج دوره حکومت متوالی از زمان حکومت حضرت رسول? تا زمان حکومت امیرالمومنین? را در برمی‌گیرد.

چکیدهدر مطالعات تمدنی اسلام، «امیرالمؤمنین» یکی از واژه های پرکاربرد و مهم است و عموماً بر کسی اطلاق می شود که رهبری سیاسی جامعه اسلامی را بر عهده دارد، اما آیا در وضع اولیه به همین معنا بود یا تغییری در آن رخ داده؛ آیا دارای مصداق معینی بوده یا درگذر زمان و تابع نیاز جامعه اسلامی پدید آمده است، همیشه مباحثی را به خود معطوف داشته است. این مقاله با رویکردی علمی و جدای از نگره های عقیدتی بر آن است تا جایگاه آن را درگذر زمان به اجمال نشان دهد با این فرضیه که به رغم دینی بودن منشأ آن، در عهد حاکمیت اسلامی معنای سیاسی یافته که حتی از سوی امامان نیز مورد استناد و تأیید قرارگرفته است، چنانکه به زودی در معنای سومی نیز به کاررفته است، اما همه این ها با یکدیگر قرابت مفهومی دارند.

کم و بیش در همه‌ زمان‌ها و همه جوامع باورها و رفتارهای خرافی وجود داشته و دارد، به‌طوری‌که ممکن است این باور تقویت شود که خرافه از عناصر فرهنگی جدا نشدنی جوامع انسانیست؛ اما با نگاهی عمیق می‌یابیم که عوامل شناختی و روانی از جمله علل خرافه گرایی در حوزه باورها و رفتارهاست.در پژوهش حاضر بر اساس روش توصیفی-تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه‌ای به بازشناسی عوامل شناختی خرافه همچون ناآگاهی از ذات و صفات خدا، حقیقت فرشتگان، حقیقت جن، حقیقت روح و نفس و حقیقت مرگ و آینده هستی، روابط پدیده‌های عالم ماده، جایگاه انسان در خلقت، جایگاه سفیران و اولیای الهی و جهل به فلسفه بلا و مصیبت پرداخته‌ شده است.در ادامه عوامل روانی خرافه از جمله: بیماری، فقر، جنگ، ناامنی و ترس از مرگ بررسی گردیده است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد امیرالمومنین7 در مقابله با عوامل شناختی خرافه به معرفی خداوند و صفات او، تبیین جایگاه انسان و به بیان جایگاه فرشتگان و جن پرداخته‌اند، و تلاش کرده‌اند باورهای انسان نسبت به مرگ، باورهای انسان در ارتباط با سفیران الهی را تصحیح کنند و روابط پدیده‌های هستی مادی را به درستیبیان کنند. برای مقابله با عوامل روانی خرافه ضمن تشویق به دعا و توکل به خدا، انسان را دعوت به صبر و پایداری نموده و در نهایت به معرفی الگوهای خرافه ستیز پرداخته‌اند.

در مکتب تشیّع، شناخت امام یک ضرورت تلقّی می شود، گویی کسی که امام خود را نشناسد و از دنیا برود به مرگ جاهلیّت مرده است.یکی از راههای شناخت امام، زیارت اوست چه در حیات و چه پس از حیات.سنّت رایج در زیارت مشاهد معصومین، مخاطب قرار دادن ایشان با جملاتی است که در متون روایی مخصوص عرضه شده است.این متون چنان تنظیم شده اند که شخص زائر سطح معرفت خود را نسبت به کسی که زیارتش می کند بتواند بالا ببرد و از این رهگذر پایه های ایمان خود را استحکام بخشد و کاستی های عقیده ی خود را جبران کند.این مقاله با موضوع"جایگاه زیارات مأثور امیرالمومنین در امام شناسی" در صدد یافتن راههای کسب معرفت می باشد.این مرحله، نخستین گام در طریق زیارت است و روح و جان عمل زائر محسوب می شود که با استفاده از روش اسنادی و کتابخانه ای مورد بحث قرار گرفته است.