جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده«ملازمه‌‌ی عقلی وجود و ماهیت»، خودِ آن عبارتی است که ملاصدرا برای تبیین نحوه‌ی رابطه‌ی وجود و ماهیت ایراد کرده است. منظور از ملازمه، ارتباط ضروری و تنگاتنگی است که نه بر اساس اتفاق و نه امکان، میان وجود و ماهیت برقرار است. آن‌چنان‌که خود ملاصدرا به‌تصریح بیان می‌کند، این ملازمه‌ی عقلی با اتحاد وجود و ماهیت تأمین می‌گردد که طی آن وجود، بالذات موجود است و ماهیت، بالعرض وجود متحقق می‌شود.درک این معنا از ملازمه و اتحاد، در درجه‌ی اول منوط به فهم معنای موردنظر ملاصدرا از وجود و ماهیت است. چنان‌که او به همین منظور در فلسفه‌اش به‌طور مفصل به تمایز معنای مصدری وجود و حقیقت عینی وجود می‌پردازد. او همچنین ماهیت را اعتبار و ظهور وجود در ذهن معرفی‌ می‌کند که از جهاتی با اعتبار "من حیث هی هی" ماهیت که در نظریه‌ی عارضیت منظور می‌شود، متفاوت است. در وهله‌ی بعد، در مقام تبیین این ملازمه، نظریات متمایز و متعارضی در تفسیر رابطه‌ی وجود و ماهیت در دیدگاه ملاصدرا، مطرح ‌شده است که بعضاً در مقابل هم قرار می‌گیرند و علاوه بر این هرکدام نیز به نحوی خدشه‌پذیر است. درحالی‌که به نظر می‌رسد، در هرکدام از این نظریات، فقط یک دسته از عبارات ملاصدرا در این موضوع، مستشهد قرارگرفته است و صاحبان این نظریات، در تبیین این رابطه دچار یک‌جانبه نگری و تحویلی نگری شده‌اند. با این حال به نظر می‌رسد که دلالت اتحاد وجودات خاصه با ماهیت، به‌صورت گمشده‌ای در میان این آراء باقی‌مانده است و درنتیجه‌ی این تعارضات، معلوم نمی-شود که بالأخره جایگاه حقیقی ماهیت کجاست؟ از نظر نگارنده اگر فراتر از این تمایزات، به همه‌ی ابعاد و وجوه سخنان ملاصدرا که ناظر به وجود و ماهیت است، نظر کنیم، می‌توان به نظری واحد منتهی ‌شد که درنتیجه‌ی هندسه‌ای هماهنگ از بیانات مختلف ملاصدرا بالضروره بر ما هویدا می‌شود؛ طرحی یکپارچه از مقدمات که دارای ارتباط منطقی و ساختاری هستند و بر محور ثبوت بالوجود ماهیت و صدق حقیقی ماهیت بر وجود، معنای اتحاد حقیقت وجود در مراتب و شئوناتش را قوام می‌بخشند

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

پرسش از چرایی و نسبت میان عقل و دین همواره از پرسش‌های بشر دغدغه ‌مند بوده است به ویژه در عصر حاضر، اهمیت و وضوح این مسئله دوچندان می نماید. چرا‌که می‌تواند تاثیر مستقیم در عملکرد حاکمان اسلامی داشته باشد. در این پایان‌نامه، با روش تحلیل – توصیفی به این مسأله در دیدگاه و منظر استاد شهید مطهری و علامه جوادی آملی پرداخته ایم. استاد مطهری معتقد است که دین اسلام بیشترین حمایت را از عقل کرده است و اساساً دین تأییدش را از عقل می‌گیرد. البته عقل هم خود به دلیل محدودیت‌هایی که دارد ‌توان برآوردن همه نیازهای بشر را ندارد و خود را نیازمند دین می‌داند. از نظر ایشان رابطه و نسبت بین عقل و دین رابطه‌ای دو سویه است و ایشان جمله‌ی «کل ما حکم به العقل حکم به الشرع» را کاملاً درست و عقل و دین را کامل کننده یکدیگر می‌دانند. از منظر ایشان اسلام با قرار دادن هدف‌ها در قلمرو خود و واگذاشتن شکل‌ها در قلمرو عقل از هر تضادی با یکدیگر جلوگیری کرده است. از نگاه حکیم متأله، علامه جوادی آملی عقل، جزیی از دین است و عقل و نقل جایگاه کاشفیت از قول و فعل خداوند را دارا هستند. بنابراین فرض ناسازگاری با دین در در نظر ایشان نامعقول است. آنچه ممکن است در آغاز رخ دهد، در واقع تعارض بین عقل و نقل است که راه حل آنبه شکل مبسوط در علوم و معارف اسلامی مطرح و راه‌های علاج آن مشخص شده است.

یکی از مهمترین مسائل ادیان معتقد به حیات پس از مرگ و جهان آخرت بحث نسبت دو نظام دنیوی و اخروی است که در طول زمان های متمادی به صورت پراکنده در میان مأثورات اسلامی و آثار عالمان مسلمان مورد توجه قرار گرفته است. در این میان وجوه اشتراک و افتراق این دو نظام از اهمیت وجودشناختی، معرفت شناختی و انسان شناختی ویژه ای برخوردار است. فیض کاشانی با استفاده از منابع دینی/اسلامی ( قرآن و روایات)، فلسفی و عرفانی در آثار خویش به بررسی مسأله‌ی مزبور به صورت جسته و گریخته پرداخته است و تحقیقات ایشان دارای اهمیت خاصی است. وی بیشترین مطالب را در این باره به صورت فشرده در کتاب اصول المعارف مطرح کرده است که پژوهش حاضر با محوریت همین کتاب به جمع آوری نقطه نظرات وی و پژوهش در باره ی موضوع یاد شده همت گماشته است. در فصل اول این نوشتار، علاوه بر مباحث کلی، برخی از واژگان اساسی مربوطب به مسألهمورد بحث قرار گرفت و در فصل دوم به بحث هایمعناشناسی و فصل سوم به مبانی نظری مختار فیض کاشانی در ارتباط با مسأله اختصاص یافته است و در فصل چهارم از تطبیق دو نظام دنیا و آخرت با رویکرد ایشان سخن به میان آمده است.

در این تحقیق تلاش شده است تا به تقریرهای مختلف نظریه فطرت ازنظر متکلمان امامیه پرداخته شود . عقیدۀ متکلمان شیعه در مورد فطرت الهی این است که فطرت بخشی از منطق خداشناسی دینی است که همراه با بخش‌های دیگر، مجموعاً طریق اصیل خداشناسی را نشان می‌دهد. همانا نظریه فطرت در مباحث معاد، نبوت، اخلاق... حائز اهمیت است. طبق آیات ۳۰ سوره روم و ۱۷۲ سوره اعراف، انسان مفطور به معرفت پیشین نسبت به خداوند متعال است امور فطری و سرشتی انسان شامل شناخت‌ها و گرایش‌ها است. به فطرت انسان یا تنها به‌عنوان راه و طریق خداشناسی توجه شده است، یا علاوه بر آن، به‌عنوان برهان و دلیلی بر وجود خداوند نظر شده است. متکلمان متقدم، عموماً، فطرت را یکی از راه‌های عام و همگانی در خداشناسی با رویکرد شهودی مطرح کرده‌اند. مهمترین مسأله این است که خداوند رحمان بندگان خویش را در اصولی‌ترین بنیان اعتقادی رها نکرده و حوالت آنان را به معارف بشری واگذار نکرده بلکه از نخستین قدم خلقت انسان و حتی قبل از خلقت جسمانی انسان در چندین مرحله بنیانی‌ترین معارف را که اساس آن معرفت توحیدی می‌باشد بالعیان به او نمایانده و با این کار حجت را هم بر او تمام کرده است. همچنین با مراجعه به تفاسیر مهم شیعه، نصوص و شواهدی جمع‌آوری‌شده که بیانگر اعتقاد اکثر مفسران به این اصل اعتقادی است. ولی مع الاسف در مباحث رسمی و کلامی پیشینیان یا اصلاً مطرح نشده و یا به‌طورجدی بدان پرداخته نشده است. در سال‌های اخیر نیز که برخی متکلمان بدان پرداخته‌اند غالباً در میان ادلۀ اثبات خدا به‌عنوان دلیلی ناکافی مطرح‌شده است. هدف در این پژوهش است که پیوند میان فطرت توحیدی با عوالم پیشین به‌طور مبسوط با استناد به آیات و روایات مطرح گردیده، لذا لازم است ابتدا امور فطری مورد مداقه و توجه واقع شوند و ادله وجود شناختی فطرت بررسی شود و به این سوال که بررسی سیر تحول نظریه فطرت در میان متکلمان امامیه چه روندی داشته است، که در این پژوهش بررسی و اثبات می‌شود که سیر تحول فطرت، سیر تکاملی بوده و کاربردهای مهم و مختلفی در مباحث کلامی امامیه همچون معاد، خداشناسی، نبوت، اخلاق، نفس شناسی... داشته است.که با روش کتابخانه و تحلیلی این مطالب گردآوری شده است

جهان امروز سرشار از ایده‌پردازی‌های فراوانی ست که هرکدام در پی حل معضلات جامعه‌ی آرمان‌گرای کنونی است. بشر هماره در پی رسیدن به سعادت و خوشبختی بوده است و در این راه دین‌ها، نحله‌های فلسفی، اجتماعی، ادبی گوناگونی و ... سربرآورده‌اند؛ اما مشکل کار کجاست که بشر به آرمان خود نرسیده است؟ بشری که صلح را می‌خواهد ولی با ابزار جنگ، آزادی را طلب می‌کند ولی با زور و اجبار، مدام به دنبال کسب آرامش و تفاهم می‌دود ولی به وسیله‌ی خشونت. بشری که سرشار از تضاد و تناقض است به کجا می‌رسد؟ پاسخ‌ها و راه‌کارهای بی‌شماری از سوی متفکران مطرح شده است. این پژوهش مجال بررسی از ابتدای تاریخ تا کنون را ندارد به همین دلیل به عصر مدرنیته بسنده می‌کند و به دو متفکر معاصر که دغدغه‌ی بشر را دارند می‌پردازد. هدف اصلی این پژوهش بیان دیدگاه دو فیلسوف-جامعه‌شناس برای ترسیم جامعه‌ای است که در آن بشر به رهایی برسد. یورگن هابرماس جامعه‌شناس-فیلسوف معاصر مقابله با نفوذ علم‌گرایی در فلسفه و دیگر عرصه‌های تفکر و همچنین نفوذ عقلانیت ابزاری در عرصه‌ی عقلانیت ارتباطی را شرط اساسی حرکت بشریت به سمت رهایی می‌داند. وی با بررسی مشکلات و مسائل مدرنیته و نقد و بازسازی آن سعی دارد جامعه را به یک بستر همزیستی متساهل تبدیل کند. هابرماس برای رسیدن به مقصود، تعریف حاکم بر عقلانیت را در هم می‌کوبد و ماهیتی جدید از عقلانیت که پشتوانه‌اش زبان است ارائه می‌دهد. نگاه هم‌سو ریچارد رورتی فیلسوف-جامعه‌شناس آمریکایی با هابرماس ما را بر این داشت به نگاهی تطبیقی بین این دو متفکر برای رسیدن به نتیجه‌ای مطلوب‌تر بپردازیم. رورتی فیلسوف پست‌مدرن و هابرماس مدافع پروژه ناتمام مدرنیته راه‌کارهای مشابه و بعضاً متفاوتی در عقلانیت و زبان دارند؛ اما هر دو رویای رهایی از عقل ابزاری نیز دست‌یابی به یک جامعه‌ی آرمانی را در سر می‌پرورانند که این رویا را به عرصه‌ی عمل می‌کشانند.

آموزش مفاهیم فلسفی وکلامی به کودکان به عنوان روشی برای پرورش قوّه تفکر از دیر باز مورد توجّه بسیاری از اندیشمندان داخلی و خارجی قرار گرفته است. دراین آموزش، درگیر نمودن ذهن کودک با مفاهیم فلسفی و کلامی موجب پرورش قدرت تفکر در آنان می شود. پژوهش حاضر با نظر به اینکه تغییرات سریع اجتماعی و فرهنگی در بسیاری از جوامع سبب ایجاد تضادهای های فکری و کاهش مهارت اندیشه ورزی در کودکان شده است، در ضمنِ مراجعه به منابع و مآخذ متعدد به بررسی امکان آموزش مفاهیم فلسفی و کلامی به کودکان با تاکید بر مفهوم خدا پرداخته است. بنا بر یافته های پژوهش آموزش مفاهیم فلسفی و کلامی در قالب برنامه ای از پیش تعیین شده توسط متیو لیپمن با عنوان برنامه آموزش فلسفه به کودکان (فبک) با برگزاری کلاس های آموزشی و تدریس مربیان متخصص قابل اجرا می باشد. او آموزش مفاهیم را در قالب محتواهایی به صورت طرح بحث، داستان و فعالیت های آموزشی مانند شعر، نمایش، موسیقی، کاردستی محقق ساخته اما عدم بومی سازی محتواهای آموزشی که از نوعی نگاه غربی برخاسته، اجرا نمودن این شیوه آموزشی را در ایران که بر جهان بینی الهی و مبانی کلامی استوار بوده با مشکل مواجه ساخته است. در چند دهه اخیر آموزش این مفاهیم در ایران توسط بنیاد حکمت اسلامی صدرا، با هدف ایجاد مهارت اندیشه ورزی در کودکان شروع به کار نموده اما همواره به آموزش مفاهیمی چون مفهوم خدا کمتر به آن پرداخته شده است. از این رو در این پژوهش با استفاده از روش تحلیلی و توصیفی، موضوع مورد نظر را مورد نقد و بررسی قرار داده و نشان می دهیم که آموزش مفاهیم فلسفی و کلامی چون تفکر، استدلال، صداقت، شجاعت، حسادت، صبر، خشم، غیبت و در نهایت امر آموزش مفهوم خدا توسط والدین کودک و مربیان آموزشی، با در نظر گرفتن رشد ذهنی کودکان درمقاطع سنی مختلف و با اجرای روش های ثمثیلی، نمادین سازی، الگوسازی و ... که منطبق با مبانی دینی و فرهنگی کشورمان است، امکان پذیرمی باشد.

موضوع پژوهش حاضر بررسی دیدگاههای کلامی پیرامون مفهوم آیه استرجاع می باشد و هدف از آن تبیین و بررسی مبانی فکری متکلمین اسلامی در خصوص مفهوم این آیه خواهد بود. سوالات اصلی و فرعی که در این پژوهش به آنها پرداخته شده است عبارت است از اینکه: دیدگاه های مکاتب کلامی در خصوص مفهوم آیه مورد بحث و تبیین نظر متکلمین اشاعره، معتزله و امامیه درباره آن بیانگر چیست؟ در این پژوهش از روش تحلیلی، توصیفی و کتابخانه ای برای بیان مطالب استفاده شده است.از جمله نتایج کلی این پژوهش می توان به آن اشاره کرد که از دیدگاه متکلمان خدا خالق و در نتیجه مالک مطلق جهان هستی و از جمله انسان است و اوست که منشأ خلقت بوده و بازگشت دوباره همه بسوی اوست و این حقیقت در آیه شریفه« انا لله و انا الیه راجعون» به خوبی بیان شده است. متکلمین لازمه اعتراف به خلق، اعتراف به رجوع و لازمه اعتراف به رجوع، اعتراف به خلق است و بین آن دو ملازمه وجود دارد. اصل مشترک بین تمامی متکلمین، اصل وقوع معاد می باشد، آنچه در رابطه با معاد در بین متکلمین مورد اختلاف است، نحوه و کیفیت وقوع معاد می باشد از بین متکلمان اسلامی، از قدماء اهل سنت و همچنین جمهور متاخر امامیه و همچنین کثیری از صوفیه معتقدند که حقیقت انسان نفس ناطقه اوست و بدن به عنوان ابزار است و نفس تا زمانیکه خدا حشر خلایق را اراده کند باقی است و برای هر یک از ارواح بدنی که متعلق به آن و متصرف است در آن خلق می کند همانطور که در دنیا بود و به عقیده آنان این تناسخ نیست بلکه بازگشت به اجزای اصلی بدن است. جمله استرجاع مولود ایمان انسان به مبدأ و معاد است و نتیجه چنین اعتقادی علاوه بر معنی بخشی به زندگی منجر به صبوری و نتیجه صبر، رحمت و هدایت الهی است.

انسان پرتویی از تجلی پروردگار و به عنوان خلیفه بر روی زمین آفریده شده است، خلیفه‌ای که از بهترین نعمت-های الهی و والاترین مقامات برخوردار می‌باشد. کرامت انسانی را می‌توان یکی از این مقامات دانست که در جهت رسیدن به کمال و غایت آفرینش باید حفظ شود. امروزه پیشرفت‌هایی بسیاری از علوم مختلف مشاهده می‌شود و هر کدام برای بهبود زندگی انسان تلاش می‌کنند اما باید عملکرد این علوم را بررسی کرد. این علوم علاوه بر مزایایی که برای بشریت دارند، معایبی را نیز به همراه خواهند داشت، که با نادیده گرفتن این معایب کرامت انسانی در معرض خطر قرار می‌گیرد.در این پژوهش به بررسی علم ژنتیک و تأثیرات احتمالی آن برکرامت انسانی پرداخته‌ایم. علم ژنتیک با کشف عامل وراثت و ماده ژنتیکی (ژنوم) در بدن موجودات زنده تحول عظیمی را به وجود آورد و با روی کار آمدن این علم انسان به رمز و رازی که خداوند برای آفرینش استفاده کرده بود دست یافت. بعد از این اکتشافات تحقیقات در این زمینه بسیار گسترش پیدا کرد و بسیاری از محققان برای بدست آوردن اطلاعات بیشتر اقدام به آزمایش‌هایی در بدن انسان کردند. آن‌ها به کاربردهای متعددی از این علم مانند شبیه‌سازی، به‌نژادی و غیره پی بردند. اما این کاربردها خالی از چالش نماند و در موردی مانند شبیه‌سازی کرامت انسانی را تهدید می‌کند و این خود نگرانی-هایی در زمینه‌های مختلف علوم زیستی، پزشکی، اخلاقی، فلسفی و غیره به وجود خواهد آورد. در نهایت برای بررسی دقیق‌تر این چالش‌ها علم اخلاق‌ زیستی به وجود آمد که این علم به بررسی چنین چالش‌هایی در حوزه فناوری نوین نائل شد و همچنین از طرف سازمان‌های بین‌المللی مانند حقوق ‌بشر، کدها و بیانیه‌های اعلام شد تا اینکه بتوانند از این علم به بهترین شکل و بدون خدشه وارد کردن به کرامت انسانی استفاده کنند. لازم به ذکر است منشأ این پژوهش از فلسفه علم می‌باشد که درکنار آن به مبحث کرامت انسان پرداخته شده است و همچنین این پژوهش تنها نگاه علمی و پیش بینی به موضوع دارد و هیچ نگاه ارزشی در آن مطرح نشده است.