جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

فریدریش شلایرماخر (۱۸۳۴-۱۷۶۸) در این کتاب می‌کوشد نشان دهد که دین قابل تحویل به متافیزیک یا اخلاق نیست؛ دین نه درباره‌ی موجود برین است، نه درباره‌ی خیر برین؛ دین نه به شناختن مربوط می‌شود، نه به عمل کردن. دین به احساس مربوط می‌شود، اما احساسی بسیار خاص که در اثر شهود بی‌واسطه‌ی امر بی‌کرانه ایجاد می‌شود. هر انسانی به سبب موقعیت یکتایی که در جهان و در نتیجه نسبت به امر بی‌کرانه دارد، احساس متفاوتی نیز بر اثر این شهود در او ایجاد می‌شود و به این ترتیب دین‌داری هرکس خاص خود او می‌شود؛ هرچند برخی شهودها از امر بی‌کرانه چنان قدرت و نفوذی می‌یابند که می‌توانند افراد زیادی را حول خود جمع کنند و این‌ها شهودهای بنیان‌گذاران ادیان بزرگ از امر بی‌کرانه هستند. درباره‌ی دین نخستین کتاب شلایرماخر است و اولین بار در ۱۷۹۹ منتشر شده است. زمانی که او در حلقه‌ی رمانتیک‌های برلین بود، و همین باعث شده است این کتاب هم آکنده از لحنی رمانتیک باشد و هم از مهم‌ترین آثار برای شناخت جریان رمانتیسیسم به شمار آید. فریدریش شلایرماخر را بنیان‌گذار دانش هرمنوتیک، مفهوم تجربه‌ی دین، جریان الهیات لیبرال مدرن، و رشته‌ی دین‌شناسی می‌دانند و این کتابی است که بذر اولیه‌ی همه‌ی این ایده‌ها را کمابیش می‌توان در آن یافت.

ترجمه ماشینی : تضاد، قدرت و کثرت در ماکیاولی و اسپینوزا فلسفه سیاسی اسپینوزا را با مواجهه با فلسفه نیکولو ماکیاولی بررسی می کند. فیلیپو دل لوچس به بررسی رابطه ماکیاولی و اسپینوزا از منظر فلسفی، تاریخی و سیاسی می پردازد. کتاب با نشان دادن اینکه این دو متفکر چقدر در ارتباط با رئالیسم نزدیک هستند آغاز می شود. دل لوچس سپس به بررسی مضمون تضاد به عنوان عنصری حیاتی در درک مفاهیم ماکیاولی و اسپینوزا از مدرنیته می پردازد. این کتاب با بررسی مفهوم «کثرت» و «کثرت» بیان سیاست، یعنی پوپولو ماکیاولی و چندتایی اسپینوزا به پایان می‌رسد. به طور کلی، محور ماکیاولی-اسپینوزا چشم‌انداز پرباری را ارائه می‌کند که از طریق آن می‌توان رابطه بین ایده‌های متضاد مدرنیته را از دیدگاه تاریخی تحلیل کرد و نقطه عزیمت اصلی را برای بحث درباره برخی مفاهیم کلیدی نظری، سیاسی و حقوقی که در بحث‌های معاصر دوباره مطرح شده‌اند، فراهم می‌کند.

ترجمه ماشینی : گفته می شود که فلسفه «مدرن» در غرب با بیکن و دکارت آغاز شده است. نوشته‌های روش‌شناختی و متافیزیکی آن‌ها، در پیوند با اکتشافاتی که انقلاب علمی قرن هفدهم را رقم زد، گمان می‌رود که هم علم ارسطویی و هم علم مکتبی و هم فلسفه‌ای را که از آن حمایت می‌کرد، دفن کرده باشد. اما آیا فلسفه جدید یا «مدرن» باعث گسست کامل از آنچه پیش از آن شده بود؟ آیا بیکن و دکارت از تأثیرات مکتبی آلوده نشده بودند؟ موضوع این کتاب این است که فلسفه های جدید و سنتی بسیار بیشتر از آنچه که روایت ارتدکس نشان می دهد، مشترک است. مشارکت کنندگان نه تنها مدرنیته را در متافیزیک و علوم، بلکه ادعاهای ماکیاولی، هابز و اسپینوزا را نیز مبتکر اخلاق و سیاست «مدرن» می دانند. این دو جنبه «مدرنیته» در فلسفه برای اولین بار به هم متصل می شوند. این کتاب دیدگاه گسترده‌ای از فیلسوفان اولیه مدرن ارائه می‌دهد و نه تنها شخصیت‌های اصلی را که بسیار مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، بلکه نویسندگان نسبتاً نادیده گرفته شده را نیز در بر می‌گیرد: مرسن، گاسندی، وایت، و سرجنت.