جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫مفهوم عرفان و سياست، و چگونگي رابطه آن‌ها در انديشه امام خميني(، مسأله‌اي است که پژوهش حاضر با استفاده از روش توصيفي ـ تحليلي بدان پرداخته است. از منظر امام خميني(، سياست به‌معناي "ايده حکم‌ورزي"، تاکتيک، استراتژي کسب قدرت، و يا صرف راهکار اداره امور جامعه نيست، بلکه رهنمودي جامع براي تأمين نيازهاي مادي و معنوي بشر، و راهي براي شکوفايي استعدادهاي انساني، براي رسيدن به کمال و سعادت ابدي است. ايشان عرفان را نيز عبارت از شناخت خدا و جميع شئون ذاتي، صفاتي او، و درک تجليات اسمائي و افعالي او و مشاهده حضوري آن‌ها دانسته است. امام با تقسيم سياست به سه نوع شيطاني، حيواني و الهي، معتقد است که نظام سياسي مطلوب اسلام داراي ويژگي‌هاي محتوايي مانند همگرايي دين و سياست، مشروعيت الهي، ارزش‌گرايي، تکليف‌گرايي، سعادت‌بخشي و هدايت‌گري، حفظ حرمت انساني، جهان‌شمولي، و برخورداري از ديپلماسي اسلامي است. نظام مبتني بر ولايت فقيه نيز به‌عنوان بهترين ساختار پيشنهاد گرديده است. از سوي ديگر، عرفان مورد نظر امام واجد ويژگي‌هاي همچون خرقه‌زدايي، ارتباط با قرآن در پرتو همگرايي حقيقت با شريعت، جمع بين عقل و شهود، جمع بين خلق و عرفان، و حماسه‌گرايي مي‌باشد. بر اين اساس، رابطه ظاهر و باطن، جمع بين شريعت و طريقت و حقيقت، مفهوم عرفاني رضا و توکل، سلوک عرفاني و هدايت‌گري که از آن به اسفار اربعه ياد مي‌شود، و نحوه تحليل امام از اين سفرها به‌ويژه سفر چهارم، از شواهد برجسته رابطه مثبت عرفان با سياست در انديشه امام است. سالکاني که راه کمال را طي کرده‌اند و مصداق کامل آن پيامبر( و ديگر اولياي الهي هستند، وظيفه دارند که ديگر انسان‌ها را نيز رهبري کرده، و فضاي مناسبي براي طي طريق آن‌ها فراهم کنند، که اين مهم بدون ورود در عرصه زندگي اجتماعي ميسر نخواهد بود.