جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مسلمانان، مسیحیان و یهودیان بر این اعتقادند که خداوند برای هدایت و راهنمایی بشر پیامبرانی را مبعوث کرده و پیام خود را از طریق وحی به آنها رسانده و آنها را مأمور ابلاغ این پیام وحیانی کرده است. مجموعة این پیام های وحیانی در قالب کتاب مقدس، مشتمل بر عهد عتیق و عهد جدید، و قرآن کریم شکل گرفته و آیات این کتابها مورد مراجعه میلیادها انسان مؤمن به خدا و ادیان آسمانی قرار دارد. با نگاهی کوتاه به تاریخ ادیان ابراهیمی و متون تفسیری، مشاهده خواهیم کرد که گونه های مختلف تفسیری با روش ها و گرایش های گوناگون، برداشت های متفاوتی از این متون عرضه کرده اند که گاه برای خواننده نه تناه هدایت بخش نیستند، بلکه ابهام آفرین نیز می نمایند. عمدة این گوناگونی و اختلافات در تفسیر این متون، ناشی از اختلاف در مبانی و اصولی است که این تفاسیر بر آنها مبتنی هستند. از این رو نقد و بررسی این مبانی می تواند مسیر درست تفسیر را به دینداران نشان دهد. این نوشتار درصدد است تا اولاً به شناسایی اهم مبانی تفسیر کتاب مقدس و قرآن بپردازد و ثانیاً به طبقه بندی آنها و تعیین جایگاه هر یک از آنها اقدام ورزد و ثالثاً به تحلیل و ارزیابی آ‹ها همت گمارد. مقایسة این مبانی در حوزة تفسیر کتاب مقدس یهودی – مسیحی با حوزة تفسیر قرآن کریم می تواند هم به تحکیم برخی مبانی مشترک بیانجامد و هم نشان دهد که برخی اصول و مبانی مورد استفاده در تفسیر قرآن ریشه در اندیشه های خاصی دارد که یهودیان و مسیحیان در طول تاریخ تفسیر متون خویش آنها را به کار بسته اند. این رساله ضمن نگاهی گذرا به تاریخ تفسیر کتاب مقدس و قرآن و نشان دادن خاستگاه های ظهور و بروز رویکردهای مختلف تفسیری، در نهایت به بررسی اهم مبانی تفسیر پرداخته است. این مبانی در چهار دستة صدوری، دلالی، ساختاری و روش شناختی طبقه بندی شده اند

پس از اینکه نقد تاریخی کتاب مقدس در سده های هجدهم و نوزدهم ایمان مسیحی غرب را متزلزل کرد، کسانی برای این ایمان تلاش کرده، راه حل هایی ارائه کردند. از جمله این افراد سورن کرکگور دانمارکی بود که بر «ایمان گرایی» تأکید داشت. او بر روی ماجرای ذبح فرزند توسط حضرت ابراهیم، آن گونه که در تورات روایت شده، متمرکز شده، با خردستیز شمردن این داستان، بر نظریه خود پافشاری می کند. در این نوشتار برآنیم که اولاً روایت قرآن از ماجرای ذبح فرزند با روایت توراتی آن کاملاً متفاوت است؛ ثانیاً روایت قرآن به هیچ وجه خردستیز نیست؛ و ثالثاً اساساً ابراهیمِ قرآن بر خرد متکی است و در پی آن است که از این طریق خدای خود را بیابد و هرگز به امر خردستیز تن در نمی دهد.