جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : روداوسکی گزارش جدیدی از پیشرفت فلسفه یهود از قرن دهم تا اسپینوزا در هفدهم ارائه می دهد که به عنوان بخشی از گفتگوی مداوم با اندیشه مسیحی و اسلامی قرون وسطی تلقی می شود. هدف او ارائه یک بررسی تاریخی گسترده از شخصیت ها و مکاتب اصلی در سنت یهودی قرون وسطی، با تمرکز بر تنش بین یهودیت و تفکر عقلانی است. این در مناقشات فلسفی خاص در طیف گسترده ای از مسائل در متافیزیک، زبان، کیهان شناسی و الهیات فلسفی منعکس شده است. این کتاب درک ما از تفکر قرون وسطایی را با ارائه دیدگاه بسیار غنی تر از سنت فلسفی یهود روشن می کند، که از تحقیقات اخیر قابل توجهی که در این زمینه انجام شده است، آگاه می شود.

در سدۀ هفدهم، در کتاب امیل، روسو مفهوم تربیت طبیعی را مطرح کرد و، به‌رغمِ اقبال و ادبار عموم و خصوص از این کتاب، از زمان انتشار، پژوهشگران دراین‌خصوص که لب کلام روسو گرایش به فردیت یا جمعیت تربیت طبیعی بوده اختلاف نظر دارند. گرچه گسترۀ این مناقشه دامن‌گیر کلیت اندیشۀ روسو می‌شود، اما در این مقاله تلاش شده تا پس از طرح روشن این مسئله مشخصاً در کتاب امیل رأی یکی از مهمترین مفسران معاصر آرای تربیتی روسو، یورگن الکرز، در جانبداری از فردیت تربیت طبیعی امیل مثال آورده شود و با استمداد از روشنگری‌های وی از آرای تربیتی روسو درکی عمیق‌تر از امیل حاصل شود که بتواند در لایه‌ای فروتر وحدت و انسجام اندیشۀ روسو را حفظ کند؛ بدین قرار که گرچه فردیت و جمعیت ویژگی طبیعی دو دورۀ متمایز رشد امیل به حساب می‌آیند، اما اصل تسلیم ضرورت شدن در کل امیل طنین‌انداز است و همین اصل است که وحدت اندیشۀ تربیتی روسو را مصون نگه می‌دارد.

ترجمه ماشینی : "بسیاری از نویسندگان معاصر دیدگاه‌های اولیه مسیحی در مورد فلسفه را بد درک می‌کنند، زیرا آنها مواضع انتقادی پدران پیش از نیقیه را نسبت به مکاتب فلسفی مشرکان خاص با یک موضع منفی کلی نسبت به خود عقل شناسایی می‌کنند. سقراط و سایر مقدسین داریوش کارلویچ نشان می‌دهد که چرا این شناسایی نادرست است. پرسش از میزان دانش طبیعی بشریت را نمی توان به مسئله رابطه ایمان با مظاهر تاریخی فلسفه در میان باستان تقلیل داد. همچنین بر پایه تز پیر هادوت استوار است که فلسفه باستان اساساً نظریه نیست، بلکه "شیوه زندگی" است که توسط حکیمان تعلیم داده شده است، که هدف آن سعادت از طریق مشارکت در امر الهی است. آنها توسعه یافته اند نمی تواند در زیارت مسیحی مفید باشد. همانطور که مشخص است، نویسندگان مسیحی باستان به طور سنتی دشمنان فلسفه در واقع از او بسیار بیشتر از آنچه ما فکر می کنیم - و شاید بیشتر از آنچه آنها اعتراف می کردند - وام گرفته بودند.

مادّه قرب و مشتقات آن در کاربردهای مادی و اعتباری در قرآن مطرح گشته ­است که از جمله کاربردهای مادّی آن می­توان به نزدیکی زمانی و یا مکانی اشاره نمود. از کاربردهای اعتباری مادّه قرب، مقوله نزدیکی و پیوست رابطه میان انسان و پروردگار (قرب تکوینی) است. آیات قرآن ضمن تأکید بر این قرب مستمر، انگاره‌های جاهلی را در این مسأله به چالش می­کشاند. بالاترین تجلّی پیوست رابطه میان انسان و پروردگار در قرآن، با صفت «قریب» بوده که در دیدگاه مفسران مورد توجه و تحلیل قرار گرفته و با تنزیه ذات اله، از تجسیم و تشبیه همراه گشته ­است. همچنین، قرب منزلتی به کسب مقام معنوی انسان اشاره داشته و طرق کسب آن مورد توجه آیات است. این پژوهش درصدد است تا به روش توصیفی- تحلیلی به بررسی و کشف تطور دیدگاه مفسران فریقینِ قرن دوم هجری تا عصر حاضر و مبانی مدنظر ایشان در درک معنای صفت «قریب» بپردازد. در پایان این نتیجه حاصل شد که مفسران با شروع اختلافات مذاهب کلامی در قرن پنجم و با ظهور دیدگاه‌های تجسیم و تشبیه ذات اله، به مجاز‌انگاری مقوله‌هایی مانند صفت «قریب» در قرآن روی آورده و استفاده از نکات ادبی و بلاغی را بهترین راه در تقابل با این نظریات دانسته‌اند. این سیره و روش در ذیل بسیاری از تفاسیر قرن پنجم تا معاصر ادامه داشته است. در دیدگاه غالب آنان، صفت «قریب» به مجاز و استعاره از علم و حیلوله، احاطه و قیومیت خداوند تعبیر گشته است. با این وجود برخی مفسران، ضمن تنزیه خداوند از تجسیم، صفت «قریب» در قرآن را حقیقتی مستقل برشمرده و این صفت را بی‌نیاز از مجازانگاری برشمرده و در تبیین و اثبات مسأله ادلّه­ای نیز ارائه نموده‌اند.

ترجمه ماشینی : از 1789 به بعد فرقه انقلابی پرشور روسو ظهور کرد و در هر مرحله از نمایش بعدی درام انقلاب مورخان تأثیر روسو را در کار مشاهده کردند. خانم مک‌دونالد در این مطالعه به دنبال ردیابی توسعه فرقه و تعریف ماهیت نفوذ از طریق بررسی دقیق درخواست‌های روسو در کتاب‌ها، جزوه‌ها و گزارش‌های سخنرانی‌های انقلابی و مخالف است. - نویسندگان انقلابی بین سال‌های 1762 و 1791، و او به نتایج پیچیده‌تر از آنچه که عموماً پذیرفته شده‌اند، می‌رسد. او می‌تواند نشان دهد که اکثر نویسندگان طرف انقلابی که نام روسو را مورد استناد قرار می‌دهند، این کار را برای طرح دیدگاه‌های خود انجام داده‌اند و از استدلال‌هایی استفاده می‌کنند که اغلب در تضاد مستقیم با آن‌هایی است که او فرموله کرده است. قرارداد اجتماعی در این سال‌ها چندان خوانده نشد، و انقلابیونی که واقعاً آن را مطالعه کردند، اغلب از آنچه در آنجا یافتند انتقاد داشتند. در مقابل، دقیق‌ترین تحلیل از نظریه سیاسی روسو را می‌توان در جزوه‌هایی یافت که توسط منتقدان اشرافی انقلاب در اعتراض به سوء استفاده‌هایی که نام او بر آن گذاشته شده بود، نوشته‌اند.