جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مجلد سوم از مجموعه درآمدی به تاریخ فلسفه اسلامی عهده دار شرح حالات و افکار سهروردی ، متفکران مشهور مکاتب فلسفی شیراز و اصفهان ، ملاصدرای شیرازی ، مفسران و منتقدان حکمت متعالیه و فلسفه پژوهان شیعی معاصر است. از آن جا که مطالب هر یک از فصول پنج گانه مذکور توسط فرد مستقلی، گردآوری و با شیوه بیان مخصوص به خود او نگارش یافته، میزان توجه به جهات علمی و پژوهشی در هریک از این بخشها متفاوت است . در این میان فصل مربوط به اندیشمندان مکاتب شیراز و اصفهان به لحاظ ساختار، نظم در بیان و هدف گذاری مشخص بهترین فصل این مجلد و مباحث مربوط به مفسران و منتقدان فلسفه صدرایی به لحاظ ورود نامناسب به بحث، عدم تتبع لازم در منابع دست اول، ارائه گزارش های ابتر و مثله کردن نظرات برخی اندیشمندان عدم رعایت تناسبات کمی، نقدهای ناموجه بر ناقدان فلسفه صدرایی و...؛ ضعیف ترین فصل این مجلد بلکه پرنقض ترین بخش این مجموعه سه جلدی محسوب می شود.

بهره‌گیری از عقل و نقل در استنباط فروع دین، از سوی فقهای شیعه امری آشکار و روش‌مند است؛ آنان برای دسته‌بندی روایات و شناخت راه‌های صحیح استنباط احکام شرعی و فهم ضابطه‌مند از روایات به علم "اصول فقه" اهتمام جدی داشتند. هرچند در سده‌های اخیر از سوی برخی علمای شیعه با عنوان "اخباری‌گری" در خصوص قلمروی عقل و حتی حجیت قرآن بی‌مهری صورت گرفت و آنان فقط با اکتفا به ظاهر روایات، دستورهای دینی را بیان می‌کردند، اما قلمروی انحصاری عقل در اصول کلی اعتقادی و راه شناخت مباحث اعتقادی، تا یک قرن پیش تقریبا مورد اتفاق بود. تا این که با هجرت آیه‌الله میرزا مهدی اصفهانی (1203-1365 هـ . ق) از نجف به مشهد، دیدگاه تازه‌ای مطرح و سیر جدیدی آغاز شد تا معارف دینی را خالی از شائبه‌های خارج از دین، به ویژه فلسفه و عرفان عرضه کند؛ با این تلقی که فلسفه، عرفان و... ریشه‌ی یونانی دارد و سبب التقاط معارف دینی می‌گردد. این بینش بعدها توسط شاگردان وی از جمله شیخ محمود تولایی (حلبی) گسترش یافت و به تدریج بر حوزه‌ی علمیه‌ی خراسان سایه افکند. و نام مکتب تفکیک بر این مشرب نهاده شد. بر اساس نظریه‌ی تفکیک ما باید همه‌ی معارف و دانش‌ها را از قرآن و احادیث بگیریم و اخذ دانش از غیر از مذهب اهل بیت، جایز نیست. نگارنده در کتاب حاضر که مستند به منابع دست اول نظریه‌ی تفکیک، به ویژه تقریرات مرحوم شیخ‌محمود تولایی (حلبی) از درس‌های استاد خویش، میرزامهدی اصفهانی، می‌باشد. کوشیده است تا این موضوع را از جنبه‌های گوناگون معرفت‌شناسی، هستی‌شناسی، خداشناسی، معرفت نفس و معادشناسی بررسی کند.