جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : آثار فیلسوف برجسته مکتب فرانکفورت، تئودور دبلیو. آدورنو (1903-1969) همچنان بر نظریه‌های فرهنگی و انتقادی معاصر، جامعه‌شناسی، موسیقی‌شناسی، زیبایی‌شناسی و اندیشه سیاسی تأثیر بسزایی دارد. همان‌طور که رویکرد نظری آدورنو یک حوزه بین‌رشته‌ای گسترده را در بر می‌گیرد، حوزه نوظهور فلسفه اجرا نیز بسیاری از رویکردهای رشته‌ای را برای بیان درک تازه‌ای از عمل فلسفه و ابعاد فلسفی اجرا گرد هم می‌آورد. آدورنو و پرفورمنس برای «واقعیت» فلسفه هنر آدورنو و نقد دیالکتیکی برای رشته فلسفه اجرا استدلال می‌کنند، جایی که، پس از ماکس پنسکی، اصطلاح فعلیت هم به «ارتباط با حال و دغدغه‌های آن» یا «به‌روز» اشاره دارد. , ' 'هنوز مد است.' مقالات این جلد از طریق فلسفه آدورنو کار می کند زیرا به تئاتر، نمایش، موسیقی، زیبایی شناسی، زندگی روزمره، رابطه هنر با جامعه، تئوری با عمل، و سایر حوزه های «نمایش» مربوط می شود. ادامه مطلب... چکیده: آدورنو و پرفورمنس اولین بررسی جامع نقش حیاتی اجرا در فلسفه تئودور دبلیو. اصطلاح «پرفورمنس» که در پیامدهای خود برای زندگی معاصر گنجایش دارد، در اینجا قفل فرآیند تفکر دیالکتیکی آدورنو را باز می کند، که هدف آن غلبه بر یکنواختی تحریف کننده عقل ابزاری بود. ادامه مطلب...

ترجمه ماشینی : میراث اسپینوزا با ادغام او در قانون منفرد، غربی و فلسفی که با محکومیت الهی-سیاسی شکل گرفته و اجرا شده است، مسدود شده است، و میراث او بیشتر توسط مجادلاتی که پوشش سکولار منشأ مذهبی آنها را محافظت می کند، مسدود شده است. این کتاب با قرار دادن اندیشه اسپینوزا در سنت ماتریالیستی ارسطویی، نور جدیدی را بر کسانی که وارث اندیشه اسپینوزا و پیامدهای آن از نظر مادی و تاریخی و نه متافیزیکی هستند می افکند. ایدیت دابس واینشتاین با تمرکز بر مارکس، بنیامین و آدورنو، شیوه‌ای را بررسی می‌کند که نقد رادیکال اسپینوزا از دین، نقد ماتریالیستی از فلسفه تاریخ را شکل می‌دهد. دابز-وااینستاین استدلال می‌کند که دو مفهوم کاملاً متضاد از زمان و تاریخ برای این متفکران در خطر است، یکی آینده‌محور الهیات‌گرا، و دیگری سیاسی معطوف به گذشته به‌خاطر حال یا به‌طور دقیق‌تر، به‌خاطر حال. به خاطر مقاومت فعالانه در برابر بربریت مداوم در قلب فرهنگ.

ترجمه ماشینی : فکر کردن به فاجعه اولین دستور فکری در مواجهه با فاجعه ای است که یهودیان اروپایی را در جریان شوعه رخ داد. فکر کردن به فاجعه به معنای درک این است که چرا شوآ توانست در اروپای متمدن رخ دهد که توسط عقل انسانی و ارزش های پیشرفت و روشنگری شکل گرفته بود. یعنی فکر کردن به امکانی برای آینده فلسفه. والتر بنجامین که پیش از موعد با این مشکلات دست و پنجه نرم می کرد، تئودور آدورنو، ماکس هورکهایمر و امانوئل لویناس شجاعت، قدرت و درک - و گاهی اوقات به سادگی ناامیدی - داشتند تا به آنچه اتفاق افتاده بود فکر کنند. آنها که از خشم و میل به شهادت برانگیخته شده بودند، احساس کردند که نیاز فوری به فریادهای عذاب قربانیان آشویتس در تفکر خود دارند.

ترجمه ماشینی : تئودور دبلیو. آدورنو فیلسوف و منتقد اجتماعی بزرگ قرن بیستم بود که نوشته‌هایش درباره فرهنگ مخالف در هنر، موسیقی و ادبیات به طور فزاینده‌ای در مرکز بحث‌های روشنفکری معاصر قرار می‌گیرد. در این مجموعه عالی، رابرت هالو-کنتور، که به طور گسترده به عنوان برجسته ترین مترجم و مفسر آمریکایی درباره آدورنو شناخته می شود، شانزده مقاله ای را که در بیست سال گذشته درباره این فیلسوف نوشته است، گرد هم آورده است. مقاله آغازین، «منشا هدف است»، تز آدورنو در مورد دیالکتیک روشنگری را برای درک بهتر وضعیت اجتماعی و سیاسی فوری ایالات متحده دنبال می کند. «بازگشت به آدورنو» به بررسی این ایده آدورنو می‌پردازد که قربانی کردن شکل اولیه سلطه انسان است. "Second Salvage" مطالعه ناتمام آدورنو در مورد دگرگونی موسیقی در انتقال رادیویی را بازسازی می کند. و «بازتولید مکانیکی چیست» نقد آدورنو از والتر بنیامین را دوباره مرور می کند. مقالات بیشتر طیف وسیعی از موضوعات را در بر می گیرد: وابستگی آدورنو با والاس استیونز و ناباکوف، رابطه پیچیده او با کی یرکگارد و روانکاوی، و مطالعه انتقادی او در مورد موسیقی عامه پسند. بسیاری از این مقالات تجدید نظر شده اند، با مطالب جدیدی اضافه شده است که بر ارتباط آن تاکید می کند. افکار آدورنو به ایالات متحده امروز. چیزهایی فراتر از شباهت یک مجموعه تحلیلی به موقع و غنی است که برای مطالعه نظریه انتقادی، زیبایی شناسی، فلسفه قاره ای و آدورنو بسیار مهم است.

ترجمه ماشینی : این مجموعه شامل مقالات اصلی است که به بررسی مقالات و مکاتبات والتر بنجامین و تئودور آدورنو در مورد ادبیات می‌پردازد. در مجموع، مقالات این دیدگاه را ارائه می دهند که این دو شخصیت برجسته فلسفه قرن بیستم صرفاً فیلسوفانی نبودند که درباره ادبیات می نوشتند، بلکه آنها فلسفه های خود را در و از طریق مواجهه با ادبیات توسعه دادند. بنیامین، آدورنو و تجربه ادبیات به سه بخش موضوعی تقسیم شده است. بخش اول شامل مقالاتی است که مستقیماً راه هایی را نشان می دهد که ادبیات به وسیله آنها تفکر بنیامین و آدورنو را غنی می کند. از طریق خوانش‌هایشان از نویسندگان ادبی مانند بودلر، بکت و پروست، مضامینی را بررسی می‌کند که در تفکر آنها نقش محوری دارند - تقلید، نقد پیشرفت تاریخی، و از دست دادن و بازیابی تجربه. بخش دوم با گردآوری چهار مقاله درباره خوانش بنیامین و آدورنو از کافکا، که کارشان به آنها کمک کرد تا نقد متمایز و پاسخی به سرمایه‌داری داشته باشند، مسیر بخش اول را ادامه می‌دهد. بخش سوم و پایانی با جدیت بیشتری بر این سوال تمرکز می کند که به چه معناست که بینش انتقادی اصیل نسبت به یک اثر ادبی به دست آوریم. این مقالات واکنش بنیامین را به چهره‌های خاصی از جمله گئورگ بوشنر، رابرت والسر، و جولین گرین بررسی می‌کنند، که به نظر او آثارشان نادیده گرفته شده، هضم نشده یا سوء تفاهم شده است. این کتاب بررسی منحصر به فردی از دو فیلسوف اصلی قرن بیستم را از طریق دریچه تجربیات مشترک آنها با ادبیات ارائه می دهد. این برای طیف گسترده ای از محققان در سراسر فلسفه، ادبیات، و مطالعات آلمانی جذاب خواهد بود.

ترجمه ماشینی : کار هاینریش مایر در مورد کارل اشمیت به طور چشمگیری بحث بین المللی درباره اشمیت و اهمیت او را برای اندیشه سیاسی قرن بیستم تغییر داده است. مایر در درس کارل اشمیت، هسته اندیشه اشمیت را الاهیات سیاسی می داند – یعنی نظریه پردازی سیاسی که مدعی است زمینه نهایی خود را در مکاشفه خدای مرموز یا فراعقلانی دارد. این بنیان الهیاتی رادیکال، اما نیمه پنهان، زیربنای کل آثار غالباً دشوار و پیچیده اشمیت است که سرشار از چرخش‌های تاریخی و پیچیدگی‌های سیاسی، فریب‌های عمدی و ابهام‌های غیرعمدی است. مایر در چهار فصل در مورد اخلاق، سیاست، وحی و تاریخ، تفاوت بین فلسفه سیاسی و الهیات سیاسی اشمیت را روشن می کند و بعد مذهبی اندیشه او را به حمایت او از ناسیونال سوسیالیسم و تداوم یهودی ستیزی اش مرتبط می کند. دو مقاله جدید در این نسخه هستند که به مکاتبات اخیراً منتشر شده اشمیت - به ویژه با هانس بلومبرگ - و نوری که بر برداشت او از الهیات سیاسی می افکند می پردازند.

ترجمه ماشینی : این کتاب استدلال می کند که یک ژست سیاسی رادیکال را می توان در نوشته های سورن کیرکگارد یافت. این فصل ها با قرار دادن اندیشه پرشور کی یرکگور در گفتگو با نوشته های گئورگ لوکاچ، کارل اشمیت، والتر بنجامین و تئودور آدورنو، یک چشم انداز میان رشته ای را هدایت می کنند. در مرکز بحث کتاب، مفهوم «سیاست غیرمستقیم» قرار دارد، که فضای منفی بین روش‌ها، مفاهیم و کنش‌های فکری را در آثار کی‌یرکگور نام‌گذاری می‌کند و همچنین روابط پویایی بین کی‌یرکگارد و متفکران فوق‌الذکر را مشخص می‌کند. سیاست غیرمستقیم کی یرکگور مجموعه ای از نقاب هاست که هویت ها را از حوزه ای به حوزه دیگر جابجا می کند: الهیات، سیاست را می پوشاند. قانون ماسک الهیات; نظریه سیاسی فلسفه را نقاب می زند. و روانشناسی رویکردهای ادبی به حقیقت را می پوشاند. همانطور که در لوکاچ، اشمیت، بنیامین و آدورنو منعکس شده است، این کتاب بررسی می کند که چگونه سیاست غیرمستقیم کی یرکگور سه انگیزه مهم را تسکین می دهد: ناسازگاری فکری، ارتباط غیرمستقیم درون و از طریق هویت های مبهم، و دیالکتیک منفی.

ترجمه ماشینی : جلد -- عنوان -- حق چاپ -- تقدیم -- مطالب -- تقدیرنامه -- الف: مقدمه -- ب: منطق های آزادی: کانت و هگل -- B1. آزادی خود بازتابی و دلیل اخلاقی: کانت -- B2. آزادی اجتماعی و دلیل تاریخی: هگل -- ج: زیبایی شناسی وجود: نیچه و هایدگر -- ج1. زندگی و عود ابدی: نیچه -- ج2. مرگ و تفاوت هستی شناختی: هایدگر -- D: سیاست حقیقت: فوکو و هابرماس -- D1. اخلاق آگونیستی و هستی شناسی تاریخی: فوکو -- D2. اخلاق ارتباطی و هرمنوتیک انتقادی: هابرماس -- E: نگاتیو دیالکتیک آزادی: آدورنو -- کتابشناسی -- فهرست نویسنده.

ترجمه ماشینی : در تابستان 1960، آدورنو اولین سخنرانی از سلسله سخنرانی های خود را به رابطه بین جامعه شناسی و فلسفه ایراد کرد. یکی از دغدغه‌های اصلی او این بود که این تصور اشتباه را از بین ببرد که این دو رشته ناسازگار هستند که در روش‌ها و اهدافشان کاملاً با هم مخالف هستند، تصوری که بسیاری با آن موافق بودند. در حالی که برخی از جامعه شناسان تمایل داشتند که فلسفه را منسوخ و ناتوان از پرداختن به مشکلات اجتماعی روزگار ما رد کنند، بسیاری از فیلسوفان، تحت تأثیر کانت، معتقد بودند که تأملات فلسفی باید «خالص» باقی بماند و ساختار دانش و تجربه را بدون ارجاع به آن بررسی کنند. هر عامل واقعی یا مادی آدورنو با تمرکز بر مسئله حقیقت می‌کوشد نشان دهد که فلسفه و جامعه‌شناسی اشتراکات بسیار بیشتری نسبت به آنچه بسیاری از پزشکان آن‌ها تمایل دارند فرض کنند، دارند. آدورنو با تکیه بر تاریخ فکری، ارتباط بین حقیقت و زمینه اجتماعی را نشان می‌دهد و استدلال می‌کند که هیچ حقیقتی وجود ندارد که توسط ایدئولوژی دستکاری نشود و هیچ قضیه‌ای وجود ندارد که بتوان آن را کاملاً از ملاحظات اجتماعی و تاریخی جدا کرد. این گزارش سیستماتیک در مورد پیوند متقابل فلسفه و جامعه‌شناسی، این سخنرانی‌ها را به تأملی بی‌زمان درباره ماهیت این رشته‌ها و مقدمه‌ای عالی برای نظریه انتقادی تبدیل می‌کند، که محتوای جامعه‌شناختی آن در اینجا برای اولین بار توسط آدورنو به تفصیل بیان می‌شود.