جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

خدای متعال در وصف کلام خود می‏فرماید:«قد جاءکم من الله نور و کتاب مبین یهدی به الله من اتّبع رضوانه سبل السلام و یخرجهم من الظّلمات إلی النور بإذنه و یهدیهم إلی صراط مستقیم»(زمر/23)؛ که آگاهی از مفاهیم قرآن، باور به حقانیت ووحیانیت به آن را تقویت می کند والبته این خود، نیازمند بررسی وژرف نگری است. استفاده از اسلوب سیاق و ارتباط آیات با یکدیگر ازجمله تأیید و تکمیل معنای آیه‌ی قبل، تعلیل مطالب گذشته، واقع‌شدن صفت برای آیه‌ی قبل، تحریض و تشویق به انجام احکام بیان‌شده در آیات قبل، تحریض و یا نکوهش مطالب با مفاهیم آیات قبل، بیان قاعده‌ی کلی و اتمام‌حجت، پاسخ به سؤال یا سوالاتی که در آیه‌ی پیشین مطرح شده است، از زیر شاخه‌های تناسب لفظی(زود یاب) به کار رفته در پژوهش است.ونیز با ژرف‌نگری و دقت در مفاهیم آیات به تناسب از نوع معنوی می‌توان دست پیدا کرد که این نوع تناسب در اقسامی چون تنظیر، استطراد، اقتضاب، حسن‌مطلب ارزیابی شده ومورد کنکاش قرار گرفته است، با توجه به اینکه، نوع بررسی حول‌محور ارتباط آیات بوده است، حاصل آن چنین است که بیشتر آیات با هم دارای ارتباط تنگاتنگ از نوع لفظی بوده است. و این نشانگر عدم پراکندگی آیات قرآن از حیث محتوا ولفظ و نشانگر آن است که تمامی آیات مطرح شده در یک سوره حول‌محور یکسان برای آوردن پیامی منسجم گرد هم آمده‌اند. ازاین‌رو، شبهه‌ی مستشرقان در اینکه آیات یک سوره با هم هیچ نوع ارتباطی ندارند، ادعایی پوچ و خالی از هرگونه دلیل و منطق عقلی است. و این شبهه از ساحت قرآن که کلامی منسجم و سراسر فصاحت و بلاغت کلام می باشد به کلی دور است

تفسیر «القرآن و العقل» اثر آیت الله السيد نور الدين العراقي می باشد. این تفسیر در سه جلد چاپ شده است. در این تفسیر مفسر سعی کرده است با رویکرد عقلی از ابتدای سوره بقره تا سوره احزاب را تفسیر کند. نگاه مفسر کاملا عقلانی بوده است و تلاش می‌کردند یک فهم عقلانی از قرآن را ارائه بدهد و در بحث‌ها و برداشت‌های عقلانی که از قرآن داشتند به امور یقینی تمسک می‌کردند و معمولا از مباحث عقلی بهره می‌گرفتند که یقینی باشد. پس باید بگویم تکیه گاه مولف بر محور عقل و تدبر بود وکوشیده است تا از حدس و گمان و تخمین‌هاى نابجا دورى کند و بریقین‌ها اکتفا کند. سراسراین تفسیر شامل نکته هاى جالب عرفانى و فلسفى است که تقریبا همه تازه ابتکاری‌اند و براى آشنایان به علوم عقلى بهره‌هاى فراوان دارد. مرحوم نورالدین اراکی سعی کردند در تفسیر خود به دفع شبهات توجه ویژه‌ای داشته باشند. و در واقع می‌توان گفت انگیزه مولف ازنوشتن این تفسیردفع شبهه‌هاى است که از جانب ملحدان پیرامون قرآن مطرح کرده بود. ایشان درباره انگیزه نگارش این تفسیر مى‌نویسد: «برخى از دوستانم و از جمله فاضل و دوست کامل، سید عبدالرسول یزدى - ساکن شهر کاظمیه - از من تقاضا کرد در ردّ برخى از شیاطین غربى که ادعا نموده‌اند: «قرآن بر خلاف برهان است»، چیزى بنویسم. لذا تصمیم گرفتم در قرآن نگریسته و مضمون آنچه را که از ظاهر آن به دست مى‌آید، به رشته تحریر در آورم که ملاحظه کردم تمام آیات مطابق انصاف بوده و بر استوانه‌هاى حکمت استوار است.» علامه‌ طباطبایی درباره این تفسیر گفتند : در میان تفسیرهاى مسلمان‌ها چه در بین شیعیان و اهل سنت بر چنین تفسیرى دست نیافتم که حقا براى دفع ایرادهاى خیالى زمان ما سودمنداست. البته قطعا منظور علامه رویکرد عقلی است که مرحوم اراکی نسبت به قرآن داشتند. جلد 1 این جلد با ذکر احادیثی در باب فضل و فضیلت قرآن و عقل شروع شده و سپس به تفسیر و شرح آیاتی از سور ذیل میپردازد: بقره آل عمران نساء مائده انعام

آیاتی از قرآن‌کریم، مفهومی از رفتار اجتماعی آمیخته با اخلاق را ارائه می‌دهد که شیوه‌های درست زندگی را پیش روی انسان می‌گشاید. از آنجا که یکی از شیوه‌های تبیین معنایی واژگان، کشف روابط معنایی واژه و شبکه معنایی آن است. در این پژوهش با روش توصیفی همراه با تحلیل محتوی و استفاده از منابع کتابخانه‌ای، ارتباط معنایی اخلاق حسنه با محاربه و افساد فی‌الارض بررسی شد؛ حاصل تحقیق حاکی از این است که نسبت مفهومی افساد فی‌الارض چه به صورت مجزا از محاربه و چه همراه با آن موجب اخلال در اخلاق حسنه می‌شود و این موضوع دارای مویدات بسیاری چه از نظر معصومین^ و نظرات فقها نیز می‌باشد و از طرف دیگر محاربه‌ای که در قرآن و فقه به آن اشاره شده است بیشتر به محاربه با خدا و پیامبر| می‌باشد، ولی در قانون مجازات اسلامی محاربه یکی از جرایم اخلال در اخلاق حسنه است.

از جمله فرآیندهای تکمیل کننده بحث از امامت بارویکرد قرآنی پرداختن به اقوال و آراء دانشمندان سایر مذاهب است که با نگاهی منصفانه آراء و ادله آنها مطرح کرده و اقوال نادرست آنها را نقد و بررسی قرار دهیم از میان دانشمندان و علمای عامه بیشترین کسی که به آیات مربوط به امامت پرداخته و دیدگاه و دلائل شیعیان را مورد نقد و اشکال قرار داده فخر رازی و ابن‌تیمیه هستند. این پژوهش در صدد است تا دیدگاه‌ها و دلایل دو تن از دانشمندان مشهور أهل تسنن یعنی فخر رازی و ابن‌تیمیه را درباره سه آیه ولایت در سوره مائده بررسی نماید. پژوهش حاضر به روش کتابخانه‌ای و با رویکرد تحلیلی ـ انتقادی به نقد و بررسی دو دیدگاه این دو دانشمند سنی پرداخته و با استناد به ادله عقلی و نقلی از آیات و روایات ضعف این دو دیدگاه را به صورت تفصیل و متقن روشن کرده است. فخر رازی درباره نزول آیه اکمال قائل است که این آیه آخرین آیه‌ای است که بر پیامبر (صلی الله علیه وآله) نازل شده است و دو معنا می توان برای آن تصور کرد. یکی اینکه کفار از برخی احکامی که در صدر این آیه نازل شده است، مأیوس شده‌اند یا اینکه یأس کفار از غالب شدن آنها بر دین مسلمانان بوده است. او در باره آیه تبلیغ هم می‌گوید که این آیه پیامبر را به تبلیغ دین امر می‌کند و ایشان را تهدید می‌کند از اینکه از یهود و نصاری خوف و رعبی داشته باشد و دلیل این دیدگاه خود را هم قرینه سیاق می‌داند فخر رازی در باره شأن نزول آیه ولایت می‌گوید که ولی در این آیه به معنای نصرت و محبت است و الذین آمنوا هم اختصاص به فرد خاصی ندارد بلکه عموم مسلمانان را اراده کرده است. در این میان ابن‌تیمیه هم دیدگاه‌های ویژه‌ای در باره سه آیه اکمال، تبلیغ و ولایت دارد. او در باره آیه اکمال می‌گوید که این آیه ارتباطی با جریان غدیر ندارد و در روز عرفه درحجه الوداع نازل شده است و آنچه شیعیان در این باره نقل می‌کنند دروغ و فریب است او در باره آیه تبلیغ هم می‌گوید: «ما انزل الیک» اختصاص به حکم و امر معینی ندارد و آنچه که شیعیان در باره نزول این آیه درباره امام علی علیه السلام) می‌گویند دروغی بیش نیست و دلیلی بر سخنان خود ندارند. ابن‌تیمیه در مورد آیه ولایت هم مدعیست اجماع اهل علم بر کذب بودن نزول این آیه درباره علی علیه السلام) است سپس وی در اینکه این در باره چه کسی نقل شده است دو دیدگاه نقل می‌کند یکی نزول این آیه در باره ابوبکر و دیگری اینکه این آیه در باره عموم مؤمنان نازل شده باشد.

پیروان مذاهب اسلامی در کیفیت انجام وضو اختلاف دارند. یکی از اختلافات، شستن یا مسح‌کردن پا است. عموم اهل‌سنّت شستن پا و شیعه مسح آن را در وضو واجب می‌دانند. منشأ اختلاف در آیۀ شش سورۀ مائده است. در این پژوهش با روش توصیفی ـ تحلیلی به بررسی تطبیقی دیدگاه‌های مفسران فریقین در آیۀ مذکور پرداخته و اختلاف یاد شده را ریشه‌یابی کرده است و نتایج به‌دست آمده عبارت‌اند از: هرچند منشأ اختلاف یاد شده، اختلاف دو قرائت نصب و جر ‌«ارجلکم» در آیۀ مذکور و توجیه ادبی آن می‌باشد، اما از تأثیر روایات منقوله در منابع اهل‌سنّت بر این پدیده نباید غافل شد. شاهد این مدعّا تصریح جمعی از سلف مانند ابن‌عباس، حسن، عکرمه، شعبی و جز اینها به وجوب مسح با استناد به آیه و اعتراف مفسران برجسته اهل‌سنّت، مانند زمخشری، فخر رازی و ابوحیان و... در دلالت آیۀ مذکور بنا به هر دو قرائت بر وجوب مسح و توجیهات ذوقی، سرد و سست در مشروعیت‌بخشیدن به شستن پاها در وضو است

یکی از آموزه‌های اهل‌بیت(ع) در بیان معارف قرآن کریم، گشودن دریچه‌ای نو و هماهنگ با زمان به نام تأویل است. آیات قرآن افزون بر آنچه از ظاهر آنها استفاده می‌شود، دارای تأویل‌اند و بهترین راه دست‌یافتن به تأویل‌قرآن از طریق اهل‌بیت(ع) می‌باشد؛ زیرا طبق حدیث ثقلین، اهل‌بیت(ع) به‌عنوان عِدل قرآن به‌شمار می‌روند. در بسیاری از روایات اهل‌بیت(ع) به تأویل آیات قرآن پرداخته‌شده است. این پژوهش در پی یافتن پاسخ به این سؤال است که در روایات تأویلی سوره مائده چه نوع تأویلاتی نسبت به امیرمؤمنان(ع) صورت پذیرفته است؟ در این راستا، بر اساس معنای اصطلاحی تأویل قرآن در آیات و روایات، روایات تأویلی مرتبط با امام‌علی(ع) از بین روایات تفسیری سوره مائده استخراج و با روش توصیفی- تحلیلی مشخص شد که چهار نوع تأویل در این‌روایات درباره آن حضرت(ع) وجود دارد که عبارت‌اند از: معنای باطنی آیه، مصداق باطنی آیه، مصداق آیه در گذر زمان (جری و تطبیق) و مصداق اطلاق یا عموم آیه.

در آیه 54 سوره مائده خداوند متعال به مؤمنان عصر بعثت چنین هشدار می‌دهد که اگر به دین خود پشت کنید خداوند در آینده قومی با ویژگی‌های برجسته را خواهد آورد که دین او را یاری خواهند نمود. در این‌باره که مقصود از قوم یاد شده در آیه کیست مفسران دیدگاه‌های مختلفی ارائه کرده‌اند که طبق برخی از آنها مقصود قوم فارس یا اهل یمن است در این‌باره روایات متعددی نیز از پیشوایان معصوم وجود دارد که به حسب آنها مقصود اهل فارس و یمن هستند که به یاری امام زمان7 برخواهند خواست. نوشتار پیش رو پس از بررسی آیه مورد نظر به نقل و تحلیل روایاتی که در این‌باره وجود دارد و نیز به بررسی دیدگاه مفسران در این خصوص می‌پردازد و این احتمال که آیه ناظر به نسلی از نژاد فارس و اهل یمن است که در آخرالزمان برای حمایت از دین خداوند نقش‌آفرینی خواهند کرد را تقویت می‌کند.

أيسر التفاسير لكلام العلي الكبير اثر ابوبكر جابر الجزائرى، تفسير سى جزء قرآن كريم مى‌باشد كه به زبان عربى و در سال 1406ق نوشته شده است. انگيزه نویسنده از تدوین اثر حاضر، نياز مسلمانان امروز به فهم بهتر كلام خداوند كه مصدر شريعت، راهنماى هدايت و شفاى دردهاى مردم مى‌باشد، عنوان گرديده است. کتاب با دو مقدمه از نویسنده آغاز و مطالب دربردارنده تفسير سى جزء قرآن، در پنج جلد مى‌باشد. جزء اول تا ششم، در جلد اول و جزء هفتم تا سيزدهم در جلد دوم کتاب جاى گرفته است. از جزء چهاردهم تا جزء نوزدهم در جلد سوم، از جزء بيستم تا بيست‌وپنجم و از جزء بيست‌وششم تا آخر قرآن، در جلدهاى چهارم و پنجم آمده است. در مقدمات نویسنده، توضيحاتى پيرامون امتيازات و ویژگى‌هاى کتاب، ارائه گرديده است. برخى از امتيازات و ویژگى‌هاى اثر حاضر را مى‌توان در مؤلفه‌هاى زير خلاصه نمود: * رعايت تناسب و حد وسط میان اختصار و موجزگویى بسيار كه مخل فهم مراد نویسنده باشد و نيز اطناب و تطویلى كه ممل و ملال‌انگيز است. * تبعيت از روش و مسلك علماى پيشين در عقايد، اسماء و صفات. * التزام به عدم خروج از مذاهب اربعه در احكام فقهى. * خالى بودن کتاب از هرگونه اسرائيليات، اعم از صحيح يا سقيم آن؛ مگر زمانى كه فهم آيه، مستلزم این امر باشد. * پرهيز از پرداختن به اختلافات تفسيرى. * التزام به رأى ابن جرير طبرى در تفسيرش در مواردى كه درباره آيه‌اى، بين مفسرين اختلافى وجود داشته است؛ البته در برخى موارد نيز از رأى او، عدول شده است. * خالى بودن کتاب از مسائل نحوى، بلاغى و شواهد عربى. * عدم اشاره به قرائات، مگر در موارد بسيار نادرى كه ضرورتى مانند توقف معناى آيه بر آن وجود داشته باشد. اما نسبت به احاديث، به صحيح و حسن اكتفا گرديده و به موارد غير آن، اشاره نشده است. * پرهيز از ذكر اقوال؛ هرچند در مورد مسأله‌اى، اقوال مختلف و بسيارى نقل شده باشد و همچنين التزام به معنى راجح و معناى موردپسند جمهور مفسرين و سلف صالح. * دورى از هر امرى كه باعث پراكندگى ذهن و پرداختن به جدل گردد. به‌خاطر همین امر، نویسنده کتاب را به‌صورت دروس منظمى قرار داده و هر آيه را، درسى واحد قلمداد نموده و پس از ذكر هر آيه، به شرح كلمات و سپس، تبيين معناى آن پرداخته و آنگاه، هدايت و مقصود از آيه را توضيح داده است. در مواردى نيز دو آيه، سه آيه، چهار آيه و يا پنج آيه، تحت یک درس بررسى شده است و هيچ‌گاه این امر از پنج آيه، تجاوز نكرده است مگر در موارد نادر كه این امر، به‌خاطر وحدت موضوع و ارتباط معناى آيات، رعايت شده است. در جلد اول به سوره‌های حمد، بقره، آل عمران، نساء و مائده پرداخته شده است.

تفسير البيان الصافي لكلام الله الوافي، اثر شيخ محمدحسن قبيسى عاملى (متوفى قرن 15)، از تفاسير موجز و امروزى قرن اخير است كه به زبان عربى نوشته شده است. كتاب با مقدمه نويسنده آغاز و مطالب در پنج فصل، تنظيم شده است. نويسنده در اين كتاب، به تفسير مختصر و جزئى آيات پرداخته و در بعضى موارد، به‌مناسبت مطالب، مباحث موضوعى را نيز مطرح كرده است. در مقدمه، مطالب مفصلى پيرامون اهميت تدبر، جايگاه قرآن، دفاع از قرآن و مباحث بسيار متنوع در زمينه موضوعات مختلف قرآن بيان گرديده است. مفسر در آغاز كتاب، قرآن را به 7 دسته سوره‌ها تقسيم كرده و معتقد است اسامى و عناوين سوره‌ها، از اين هفت قسم خارج نيست: يا در زمينه كائنات و موجودات طبيعى است كه بيشترين سوره‌ها با اين عنوان آمده و 32 سوره را تشكيل مى‌دهد؛ يا در زمينه عقيده و مبدأ فكرى انسان است كه 29 سوره را تشكيل مى‌دهد، قهراً مباحث مجتمع و سياست و اصناف اجتماعى مانند احزاب، مؤمنون، شورى، نساء و صف را تشكيل مى‌دهد؛ يا در زمينه جامعه و طبقات اجتماعى و سياسى است كه 27 سوره هستند و يا تاريخ و فلسفه تاريخ، كه 17 سوره و اخلاق و سلوك 4 سوره و مسائل مادى و اقتصادى 4 سوره و عبادات و شعائر دينى مانند حج، سجده است كه 2 سوره مى‌باشد. جلد دوم، با تفسير سوره حمد آغاز شده و سپس، به ترتيب، سوره‌هاى بقره، آل عمران، نساء، مائده، انعام و اعراف، تفسير شده است.