جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ابن­عثیمین معتقد است که تأویل صفات خبریه، تحریف آیات و روایات محسوب می‌شود و سلف صالح، دست به تأویل صفات خبریه نبرده­اند؛ همچنین تأویل این صفات، منجر به مخالفت با ظاهر آیات و روایات می­شود. حال آنکه مؤولین، ظاهر آیات و روایات را حجت می­دانند؛ اما در مورد صفات خبریه معتقدند، اگر این صفات را تأویل نبریم، منجر به قبول جسمانیت خداوند می­شود؛ گذشته از آنکه، ادلۀ نقلی و عقلی فراوانی نیز، مؤید تأویل صفات خبریه هستند. همچنین برخی از سلف صالح نظیر ابن­عباس نیز، دست به تأویل صفات خبریه برده­اند و بسیاری دیگر نیز با ترسیم مبانی توحید و خداشناسی، راه را بر عدم تأویل صفات خبریه بسته­اند. البته ابن­عثیمین نیز معتقد است، اگر تأویل صفات خبریه بدون دلیل باشد، تحریف خواهد بود که این سخن بدین معناست که اگر تأویل این صفات، به­سبب وجود ادلۀ قطعیه باشد، تحریف محسوب نمی­شود.

کتاب حاضر در خصوص حکمت الهی به تبیین مسائلی همچون وجود، اسما، صفات و توحید خداوند متعال پرداخته و تهیه‌ شده است. در این تحقیق نخست وجود خداوند متعال از حیث معرفت حصولی و حضوری، دلایل وجود خداوند و ... را تبیین نموده و به اسماء و صفات الهی اشاره می‌نماید. نگارنده سپس قدرت الهی و علم او را واکاوی کرده و مراتب علم الهی به ذات خود و نیز به ممکنات را بررسی و وسعت علم او را مورد مطالعه قرار می‌دهد. در پایان نوشتار پیش رو مؤلف با اشاره به توحید خداوند متعال، مراتب توحید را از حیث توحید ذاتی، صفاتی و افعالی مورد بررسی قرار می‌دهد. توحید خالقیت و فاعلیت انسان از مطالب قابل ذکر در این تحقیق می‌باشد.

شرح و بررسی مباحث اعتقادی شیعه امامیه همراه با ذکر ادله و استدلال‌های قرآنی، روایی و عقلانی مربوط به آن‌ها است. در این کتاب پس از بیان مباحث مقدماتی و امور عامه به بحث در مورد اصول اعتقادی شیعه در زمینه مسائلی مانند: توحید، عدل، نبوت، امامت و معاد پرداخته شده و مبانی و اصول مربوط به آن‌ها بیان شده است. نویسنده نخست به اثبات وجود صانع و ادله عقلی مربوط به آن پرداخته و ابعادی از صفات خداوند متعال مانند: علم، قدرت، حیات، اراده، سمع، بصر، تکلم، بقا، وحدت، عدم ترکیب، عدم داشتن ضد، عدم داشتن مکان و تحیز، عدم رؤیت و سایر صفات ثبوتیه و سلبیه الهی مورد شرح و بررسی اجمالی قرار گرفته است. در ادامه نگارنده به تبیین افعال الهی پرداخته و با توجه به مبحث حسن و قبح عقلی، به اثبات عدل الهی و تبیین مباحث عقلی مربوط به آن پرداخته و توضیحاتی در مورد جبر و تفویض و قضا و قدر الهی ارایه نموده است. در بخش دیگری از کتاب حاضر نویسنده به اثبات نبوی و امامت و عصمت پیامبران الهی و امامان پرداخته و دلایل وجود معاد و حیات دیگر پس از مرگ را شرح داده و ادله عقلی مربوط به آن و نیز آیات قرآنی مربوط به آن تبیین نموده است.

هر کودکی بنا به سنت الهی ،خدا دوست و پرستنده او آفریده شده است . او به حکم فطرت الهی به خدا گرایش دارد و او را می شناسد.یکی از کارکردهای دین نیز این است که با آموزه های خود کودک را به خدا نزدیک تر کند و این استعداد بالقوه و قابل انعطاف را در درون او شکوفا سازد، تا در نهایت راه سعادت را پیموده و به سر منزل مقصود که همان عبد صالح است، برسد. محقق با علم به این حقایق و با هدف بررسی و تبیین اصول و روشهای پرورش حس خدا دوستی در کودکان مقطع ابتدایی از منظر اسلام،این تحقیق را ارائه می دهد.پژوهشگر با استفاده از روش تحقیق توصیفی – تحلیلی و جمع آوری اطلاعات به روش کتابخانه ای ، مفهوم خدا دوستی را از دو منظر، مورد بررسی قرار می دهد. از منظر درونی ، دو مولفه و شاخص اصلی( علم حضوری و گرایش و علاقه فطری به خدا ) مورد بررسی قرار می گیرد. طبق آیات و روایات این دو شاخص در همه انسانها و از جمله کودکان وجود دارد . از منظر بیرونی نیز از دو مولفه ( شناخت صفات خدا و یاد خدا) بحث به میان می آید. این دو عنصر توأمان با هم موجب افزایش علاقه کودک به خدا می شود. با توجه به واقع شدن کودک در دوره عملیات عینی و رشد مذهبی واقع گرا، شناسایی و توجه به صفات خدا از طریق توجه به محسوسات و دریافتهای عقلانی (طبقآموزه های دین اسلام پایگاه تعقل و بصیرت ،قلب است)صورت می گیرد.از جمله منابعی که در معرفی شناخت خدا دخیل هستند،توجه به طبیعت، قصه های قرآنی می باشد. استفاده از استدلال های ساده ، محتوای برنامه درسی و رادیو-تلویزیون ،نیز در حکم ابزار خداشناسی و پرورش حس خدا دوستی در کودکان می باشند. مفهوم خدا دوستی در کودکان مصداقهای گوناگونی دارد ، مانند: کمک به زدوده شدن تفکرات خام و مادی انگارانه در مورد خدا ، حب پیامبر(ص) و اهل بیت (ع)و پیروی از آنها ، تشکر و قدردانی از خدا و متخلق شدن به اخلاق نیکو و صفات خدایی.مفهوم خدا دوستی فطری (درونی) پایه و مبنای خدا دوستی به لحاظ عینی و پدیداری (بیرونی) است و مصادیق خدا دوستی در کودکان نیز با توجه به وجه عینی آن، در نظر گرفته می شوند. بنابراین هر یک مقدمه دیگریست . این موارد،به مثابه ی مواد و برنامه های تربیت دینی کودکان است.اما فضای حاکم بر این برنامه ها را، همان اصول که قواعد و راهنمای عمل هستند، مشخص می کنند. این اصول و متعاقب آن روشهای ذکر شده ، با توجه به تعالیم دین اسلام ، روان شناسی کودک ، فلسفه اسلامی، و نظرات مربیان تعلیم و تربیت طراحی گردیده است .این اصول به دو دسته ،تقسیم می شوند. اصول دسته اول از لحاظ شأن و رتبه در سطح بالاتری هستند که عبارتند از : اصل خداجوئی فطری و اصل استمداد و توکل به خدا. این دو رابطه ی طولی بنده با پروردگار محسوب می شوند. اصول دسته دوم عبارتند از : اصل رحمت و مهرورزی ، اصل زیبایی شناسی ، اصل تربیت فرحناک ،اصل فعالیت متربی ، اصل تدرج و تمکن در تربیت دینی ، اصل جذب و تطابق ، اصل توجه به تجربه های فردی در تربیت دینی که همگی تحت الشعاع این دو اصل هستند و می توانند رابطه وجودی و اُنس انسان (کودک) با پروردگار را تقویت کنند. مربی نیز باید این اصول و روشها را به صورت تلفیقی مدنظر قرار دهد تا نتیجه تربیتی مطلوب حاصل گردد.