جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

محدث فقیه متکلم

محدث فقیه متکلم امامیه . نجاشی او را اعفر می داند و ابن داوود و علامه حلی او را عفیر می دانند. نجاشی کنیه او را ابا الاحوص می داند. قدمای شیعه او ر ا فقیهی از اصحاب حدیث می دانند و ابوالحسن اشعری او را از کبار متکلمان شیعه می داند. حسن بن موسی نوبختی از او دریافت علم کرده است. عبد الجبار معتزلی معتقد است که ابا الاحوص و نوبختیه در "اکثر موارد به راه سمع قائل بودند بسا که گاهی هم به راه عقل پناه می برند". شریف مرتضی این مساله را در عبدالجبار مورد نقد قرار می دهد و معتقد است که عبدالجبار به تلبیس یا به سهو مساله لطف در آرا و نوشته های اینان را انکار می کرده است. او دارای مؤلفاتی است که در ضمن کتب نسل دوم متکلمان شیعه مانند ابو عیسی وراق و حسن بن موسی نوبختی و دیگران می توان به محتوای آنها راه یافت و اسامی برخی کتب او به ما رسیده است : کتاب الامامة، کتاب الرد علی العثمانیة، و کتابی هم در امامت دارد که در آن صرفا دلائل و براهین بر مساله امامت وارد شده است.

محدث، فقیه، متکلم . مالکی مذهب. هنگام سفر به بغداد از قاضی باقلانی و ابو بکر فورک شمه ای از علم کلام اشعری را اخذ کرد و به مذهب آنان رفت.

محدث و متکلم شیعی امامی. گویا در ابتدا از واقفیه بوده و ابن ندیم در باره مذهب او در شیعه اظهار بی اطلاعی می کند و نقل می کند که او را از شیعه بابوشیّة می دانسته اند که محققان معتقدند این عنوان احتمالا اشتباهی در استنساخ بوده و مقصود شیعه الناووسیّة است که قائل به توقف در امام صادق بوده اند و می پنداشتند که امام زنده است و در غیبت است و روزی ظهور خواهد کرد.

متکلم. از جمله متکلمانی است که ابن ندیم معتقد است که معلوم نیست از معتزله اند یا از مرجئه.

محدث فقیه متکلم نقل است که قدری بود و به مذهب اعتزال می رفت.

عالم ادیب متکلم از معتزله . به سبب اشتباه در استنساخ او را شعبی و بعد شیعی خوانده اند که درست نیست. چندی از شاگردان احمد بن الحسین هاروی از عالمان زیدی بوده است. صاحب کتب "حقائق الاشیاء" و "یاقوته الایمان و واسطة البرهان" در علم اصول دین و کلام.

محدث، فقیه شافعی و متکلم به شیوه سلف . خداوند را محدود در مکان می دانست و معتقد بود که ملائکه خداوند را در حالی که روی عرش است حمل می کنند و معتقد بود که خداوند به حس ادراک می کند.

محدث فقیه متکلم. در مکه عبدالملک جوینی را ملاقات کرده و پرسش ها و پاسخ های خود با او را در کتابی گرد آورده است. او آراء اشاعره را با آراء اهل حدیث جمع می کرده است و این دأب بیشتر فقهای مغرب است. و به سبب تمجیدش از جوینی نیز اشعر ی بودن او تقویت می شود.