جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

نويسنده در اين كتاب كه بر پايه شش درس گفتار «مكداول» در سال 1991 م تدوين شده به پرسشي مي‌پردازد كه پرسش محوري فلسفه مدرن از زمان «دكارت» مي‌باشد و آن اين است كه «رابطه بين ذهن و جهان چيست؟» كتاب با اين ادعا شروع مي‌شود كه موضوع اصلي‌اش نحوه وساطت مفاهيم در رابطه ميان اذهان و جهان است. از نظر مكداول ما بايد همسو با كانت به يك ميزان بر اهميت مفاهيم و ورودي تجربي مستقيم يا شهودات در پيوند ميان انديشه و واقعيت تأكيد كنيم و از نوساني ناخوشايند ميان اسطوره داده و انسجام‌گرايي بپرهيزيم ... نويسنده در كتاب مهم‌ترين آثار و تاريخ فلسفه را معرفي مي‌كند و مخاطبان را براي مواجهه با اين متون آماده مي‌نمايد.

آیا زندگی معنایی دارد؟ آیا وقتی دنیا پر از درد و رنج است و این همه صرفا به شانس بستگی دارد آیا ممکن است زندگی معنی دار باشد؟ حتی اگر معنی هم داشته باشد ، آیا برای توجیه زندگی کافی است؟ حل این سوالات دشوار است. مواقعی وجود دارد که در آن با زندگی روزمره ، به صورت غیر منطقی ای بی رحمانه و غم انگیز روبرو می شویم ، و این باعث می شود که ارزش زندگی خود را زیر سوال ببریم. با این حال ، ایدو لاندو استدلال می کند ، زندگی ما اغلب معنادار است ، یا می تواند معنادار شود ، ما حد زیادی برای ارزیابی معنای آن گذاشته ایم. لاندو توضیح می دهد ، وقتی نوبت به معنی زندگی می رسد ، ما اجازه داده ایم که کامل بودن دشمن خوبی شود. ما نتوانسته ایم زندگی را کاملا معنی دار بدانیم و بنابراین نتوانسته ایم معنایی در زندگی خود ببینیم. ما باید خود را با تقویت و قدردانی از معنای زندگی خود هماهنگ کنیم و لاندو به ما نشان می دهد که چگونه این کار را انجام دهیم. در این کتاب که به گرمی نوشته شده است و سرشار از نمونه هایی از زندگی ، فیلم ، ادبیات و تاریخچه ی نویسنده است ، لاندو نظریه ها و توصیه های عملی جدیدی را ارائه می دهد که ما را به معنای موجود در زندگی ما بیدار می کند و نشان می دهد که چگونه می توانیم آن را تقویت کنیم. او با ایده های غالب نیهیلیستی که موجودیت ما را تضعیف می کند ، مقابله می کند. وی ضمن آشکار ساختن نقاط ضعف ایده هایی که بسیاری را به ناامیدی سوق می دهد ، برای حفظ امید بیشتر پرونده ای محکم ایجاد می کند. در طول مسیر ، او با سوالات تحریک آمیز روبرو می شود: آیا اگر می توانستیم برای همیشه زندگی کنیم مرگ زندگی را بی معنی می کرد؟ اگر آن را در متن بی حد و حصر کل جهان بررسی کنیم ، آیا می توانیم زندگی را معنی دار بدانیم؟ اگر به محض رسیدن به اهداف خود احساس پوچی کنیم و دستیابی به این اهداف همان چیزی است که به ما احساس معنی می دهد ، پس چه کاری می توانیم انجام دهیم؟ یافتن معنا در دنیایی ناقص احتمالا نحوه درک زندگی شما را تغییر می دهد.

وجود اختلاف در معنای واژه «الصمد»، مفسّرین را به تکاپویی عجیب انداخته‌است. روایت تفسیری امام حسین (ع) با تعبیر «لا جوف له»، برخلاف دیدگاه مخالفان که آن‌ را ملهم معنای تشبیه و تجسیم دانسته و مآلاً آن‌‌ را مردود قلمداد کرده‌اند، به دلایل: همسویی با هدف سوره و ایفای نقش مؤثّر در شبکه ارتباطی آیات سوره، هماهنگی با کشفیّات جدید علم تجربی و برخورداری از تأیید دیگر روایات، زمینه بررسی این روایت را به سمتی سوق می‌دهد که معانی سه‌گانه عرضه شده توسّط مخالفان روایت تفسیری امام حسین (ع)، اندراج معنایی واحد یافته و با تصحیح پیش‌فرض این گروه، ادّعای تشبیه به بوته فراموشی سپرده می‌شود.

بدون تردید ایجاد و یا گسترش بیشتر علوم اسلامی، مرهون احادیث منقول از معصومین (ع) بوده است؛ اما عدّه‌ای گمان کرده‌اند که تقریباً همة مسائل علم اصول فقه از علوم دیگر اقتباس شده و قواعد آن مبتنی بر عقل، عرف، لغت و یا سیرة عقلاست. در این مقاله، پس از بیان مقدماتی، اثبات می‌شود که حدیث در اصول فقه شیعه، هم موضوع مهم‌ترین مسائل اصولی (مانند حجیّت خبر واحد و تعادل و تراجیح) است و هم در استنباط برخی قواعد اصولی از جایگاه ویژه ای برخوردار است و علاوه بر آن، در اعتبار بخشی و حجیّت در این علم، نقش مؤثری دارد.

این پژوهش، مروری است بر ارتباط سیاق و اسباب نزول؛ ارتباطی متقابل که گاه به تردید در یکی از این دو قرینه منجر می‌شود. این نوشتار، به بررسی موقعیت سیاق و اسباب نزول و رابطة این دو در تفسیر آیة احصار می‌پردازد. در تعارض سیاق و اسباب نزول آیه، گاه سیاق منجر به تردید در سبب نزول منقول برای آیه می‌شود و گاه سبب نزول، باعث تردید در برقراری سیاق در آیه می‌گردد. در آیة احصار، از زاویه‌ای که ما به آیه نگریسته‌ایم، در سه مقطع، گمان تعارض این دو قرینه وجود داشت که در این موارد، به دلایلی که در متن مورد بحث قرار گرفته است، جانب اسباب نزول ترجیح داده می‌شود. بدیهی است که پیش‌فرض این گفتار آن است که هر کدام از این دو قرینه، به تنهایی حجّت هستند.

«ضالّ» با توجّه به معنای لغوی و کاربرد آن در شماری از آیات قرآن، به کسی گفته می‌شود که به هدایت آسمانی راه ندارد و این هدایت آسمانی اعم از آگاهی از اسرار غیب یا بهره‌مندی از وحی الهی است. کاربرد آن دربارة انبیای الهی نیز در چارچوب همین معناست: در داستان حضرت یوسف (ع)، برادران وی، فرزندانِ پیامبر خدا، در دو مورد پدرشان حضرت یعقوب (ع) را «ضالّ» می‌خوانند:‌ ﴿إِنَّ أَبَانَا لَفِی ضَلالٍ مُبِینٍ﴾ و ﴿تَاللَّهِ إِنَّکَ لَفِی ضَلالِکَ الْقَدِیمِ﴾. ضلالت در هر دو مورد، به معنای انکار اطّلاع یعقوب (ع) از اخبار و اسرار غیبیی چون منتخب الهی بودن یوسف (ع) در بار اوّل و زنده بودن او بعد از گذشت چندین سال در بار دوّم است. «ضالّ» بودن حضرت موسی (ع) در بیان خودش: ﴿قَالَ فَعَلْتُهَا إِذًا وَأَنَا مِنَ الضَّالِّینَ﴾ و پیامبر اکرم (ص) در بیان خداوند خطاب به او ﴿وَوَجَدَکَ ضَالاً فَهَدَى﴾ نیز به زمان پیش از نبوّت ایشان و بهره‌مند نبودنشان از وحی الهی اشاره دارد.