جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دکتر رضا داوری اردکانی، استاد فلسفه و رئیس فرهنگستان علوم، در پاسخ به این پرسش که همواره تأکید داشتید که فلسفه نباید به اغراض سیاسی آلوده شود، اما به هر حال طی تاریخ بارها شاهد سیاست‌زده شدن فلسفه بودیم. این سیاست‌زدگی چه پیامدهایی را برای مسیری که فلسفه در ایران پیموده داشته است؟گفت: اهل ایدئولوژی فلسفه را به استخدام سیاست درمی‌آورند. در این که سیاست باید متکی به فلسفه یا به طور کلی به تفکر باشد، تردید نمی‌توان کرد اما خلط میان فلسفه و سیاست و بهره‌برداری از فلسفه برای مقاصد سیاسی حرف دیگری است. این قبیل سوءاستفاده‌ها نشانه ضعف فلسفه است و از درآمیختن سیاست با فلسفه نه سودی به سیاست می‌رسد و نه فلسفه قوت می‌گیرد. تا آنجا که من می‌توانم دریابم تفسیر فلسفه با سیاست و تلقی آن به عنوان وسیله‌ای در خدمت قدرت، مایه اغتشاش در فهم و سوءتفاهم در باب آزادی و قانون و اخلاق می‌شود. می‌توان به سیاست و در سیاست فکر کرد اما درآمیختن فکر با مقاصد و اغراض سیاسی در بهترین صورت کاری تبلیغاتی است.‌

متأسفانه در میان محققان علوم انسانی در کشور ما، انگیزه‌های معنوی به شدت رنگ باخته و پژوهش به ابزاری برای گذراندن معیشت، تحصیل مدارج و مدارک علمی و... تبدیل شده است. دور از انتظار نخواهد بود که این قبیل پژوهش‌ها، صوری و بی‌فایده‌اند و نمی‌توانند به تولید و پیشرفت علوم انسانی یاری رسانند.

آدمیان سه زندگی دارند یا به عبارت بهتر زندگی آدمی سه وجه دارد؛ یک وجه آن از ولادت آغاز می‌شود و با خور و خواب و رشد و تولید مثل می‌گذرد و با مرگ پایان می‌یابد. صورت دیگر زندگی از آگاهی اجمالی به مرگ آغاز می‌شود و به زندگی در جامعه سیاسی و فرهنگی می‌رسد و با بنای نظم تاریخی ادامه می‌یابد و این بدان معنی است که آدمی به زندگی طبیعی راضی نمی‌شود و موجودی نیست که مجموعه‌ای از نیازهای طبیعی باشد و کار و بارش را به اقتضای رفع آن نیازها سامان دهد، بلکه خود را در جهان متعهد می‌یابد. او از اول با عهد زندگی کرده و البته عهدشکن هم بوده است. اگر تاریخ بشر دوران‌ها دارد این دوران‌ها با بستن عهد تازه پدید آمده است. لازمه عهد بستن نیز زبان داشتن و با هم بودن است، با این عهد بستن نظمی بنا می‌شود که در قیاس با عمر کوتاه مردمان مدت‌های طولانی دوام می‌آورد. شاید بتوان گفت این موجودی که می‌داند می میرد در سودای بی مرگی نظم مدنی و سیاسی و فرهنگی را بنیاد می‌کند و به این جهت علاوه بر زندگی طبیعی، زندگی فرهنگی و تاریخی نیز دارد که با ساختن و پرداختن و ویران کردن و سکونت در زبان و علم و هنر و سیاست و اخلاق و احیاناً با آوارگی در وادی جهل و بی‌خردی و زشت‌کاری تعیّن یافته است.

با توجه به اهمیت و اعتباری که «علم science» در جهان جدید پیدا کرده می‌توان لااقل یکی از علل جاذبه‌ای را که مفاهیمی نظیر «علم دینی» و «علم بومی» برای برخی از مسلمانان دارند، حدس زد.

غلامحسین ابراهیمی‌دینانی، چهره ماندگار و استاد برجسته فلسفه، ۳۰ خردادماه در برنامه معرفت که از شبکه چهارم سیما پخش شد، به تبیین بخش‌هایی از کتاب «اختیار در ضرورت هستی» پرداخت که متن سخنان وی را در ادامه می‌خوانید؛ اولاً باید مشخص کنیم که اختیار چیست؟ بدون تردید انسان یک موجود مختار است و با آن نیز کار می‌کند. مسئله دیگر اینکه باید دید اختیار از کجا ناشی می‌شود. اختیار از نفس ناطقه انسان ناشی می‌شود. بدن و جسم اختیار نمی‌کند، بلکه روان، نفس و جان اختیار می‌کند. پس جنبه درونی دارد و از درون می‌آید و در بیرون، منشأ اثر واقع می‌شود. یک انسان آگاه هر عملی که انجام می‌دهد، با اختیار است و اگر اختیار نداشت یا اختیار نمی‌کرد، عملی انجام نمی‌داد. پس این اختیار منشأ تمام افعال انسان از ریز و درشت است و انسان با اختیار انتخاب می‌کند.

نگرش دینی یا بینش دینی چه تفاوتی با فهم دینی دارد؟ آنگاه باید بدانیم ادراک دینی چه صیغه‌ای است و تجربه‌ی دینی کجا است؟ آنچه بسیار مهم است این مطلب است که علم دینی در واقع تئولوژی است، اما اگر بخواهیم در سنت اسلامی صحبت کرده باشیم نمی‌توان از تئولوژی سخن گفت.

گزاره‌­ها و آموزه‌­های دین یا به‌صورت «مستقیم» و یا به‌صورت «غیرمستقیم» تأیید عقلی یا تجربی دریافت می‌­کنند و به این واسطه، متصف به صفت «بین­‌الاذهانیت» می­‌شوند و برای فرد غیرمسلمان نیز اعتبار و حجیت معرفتی پیدا می‌­کنند.

کسی که بتواند مکتب فکری ارائه دهد، باید بتواند تمام این‌ها را تفسیر کند و مکتب فکری‌اش پاسخ‌گو باشد. این مکتب فکری را باید در فلسفه‌ی علوم انسانی اسلامی ارائه داد. امیدواریم اندیشمندان حاضر بتوانند این کار را بکنند، البته اندیشمندانی همچون آیت‌الله جوادی‌آملی، آقای مصباح، آقای مصطفی ملکیان، آقای خسرو باقری و همچنین فرهنگستان علوم اسلامی در این عرصه حضور دارند.