جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

به نقل از گاردین، در چند ماه گذشته که در بیشتر کشورهای جهان مردم به خاطر شیوع ویروس کرونا خانه‌نشین شده و قوانین قرنطینه خانگی را رعایت می‌کنند، علاقه به مطالعه رمان‌ها و داستان‌های قدیمی افزایش یافته است. بسیاری نیز رمان‌هایی را ترجیح می‌دهند که با موضوع بیماری‌های همه‌گیر نوشته شده‌اند. از معروف‌ترین داستان‌‌ها و رمان‌های نوشته شده در این حوزه می‌توان به رمان طاعون نوشته آلبر کامو و یادداشت‌های سال طاعون نوشته دانیل دافو اشاره کرد. در بین رمان‌های نوشته شده درباره بیماری‌های همه‌گیر طاعون آلبر کامو شاید معروف‌ترین‌ اثر است.

اشکال اصلی تلقی تاریخی از علوم انسانی آن است که انسان را در زیر سیطره‌ی تاریخ و جامعه و فرهنگ، «اسیر» و «مقهور» تصویر می‌کند، به گونه‌­ای که انسان هیچ­گاه نمی‌تواند آزاد از تحمیل­ها و اقتضائات بیرونی، اندیشه کند و این ساختارهای محدودیت‌زا را بشکند.

در بحث از علوم‌ انسانی، داشتن درک دقیق از معنا و مفهوم علم به ‌طور کلی و علوم ‌انسانی به نحو خاص ضروری است. بسیاری از بحث‌هایی که از دهه‌ی 1960 تاکنون در شماری از کشور‌های اسلامی و هم اکنون در ایران در میان گروه‌های مختلف از اندیشه وران مسلمان جریان داشته است و دارد، به واسطه‌ی بی‌توجهی به این جنبه اساسی، در مسیر‌های به‌کلی نادرست و غیرزایا و احیاناً خطر خیز از حیث تبعات اجتماعی آنها سیر کرده است.

در مسیر استخراج و تصفیه‌ی منابع فرهنگی، ما با یک معضل جدی و اساسی نیز روبه‌رو هستیم و آن عبارت از این است که نسبت به میراث و منبع فرهنگیمان، تصویری «مسخ‌شده» و «حقارت‌آمیز» در ذهنیت جمعی ما نقش بسته است. این نوع برداشت و تلقی، انگیزه‌ی «بازگشت به خویشتن» را از جامعه‌ی ما می‌ستاند.

کتاب «درباره علوم انسانی» اثر جدیدی از رضا داوری اردکانی است که به تازگی از سوی انتشارات پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی روانه بازار نشر شده است. آنچه که به عنوان سخن آغازین و مقدمه اثر آورده شده مرتبط با گفت‌وگویی است که حامد زارع و مالک شجاعی جشوقانی درباره چالش‌های پیش روی علوم انسانی با رضا داوری اردکانی داشته‌اند. در این گفت‌وگو می‌خوانیم:«در روز 28 فروردین سال 1398 در فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران، توفیق درک محضر استاد بزرگوار، جناب آقای دکتر داوری اردکانی را داشتیم. در این دیدار، مجموعه‌ای از پرسش‎هایی را مطرح ساختیم که برای درج در بخش اولِ کتاب مجموعه مقالات استاد طراحی شده است. این کتاب در قالب مجموعه «تأملات صاحب‌نظران ایرانی در باب علم»، از سوی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم منتشر خواهد شد. این سؤال‌ها، درباره آراء و آثار دکتر داوری اردکانی در حوزه علم‌‌شناسیِ فلسفی و علوم‌انسانی است. بخشی از این پرسش‌ها برای خودِ ما مطرح بوده است و بخشی دیگر را از میان نقدها، نظرها و بررسی‌هایی که پیشتر منتشر شده، استخراج کرده‌ایم.

روشنفكری دینی یا نواندیشی دینی یا دین‌اندیشی متجدد، با همه اختلافاتی كه می‌توان میان این سه عنوان قائل شد، یكی از مهم‌ترین و اثرگذارترین جریان‌های فكری در ایران معاصر است. این جریان فكری درست یا غلط و خوب یا بد، به ویژه در سال‌های پس از انقلاب بسیار اثرگذار بوده و مباحث گوناگون و واكنش‌های متفاوتی را در محافل فكری برانگیخته است. داود فیرحی، استاد شناخته شده علوم سیاسی دانشگاه تهران و پژوهشگر حوزه اندیشه سیاسی در گفتار پیش‌رو ضمن اشاره به پیشینه و دستاوردهای روشنفكری دینی، به مخاطرات و غفلت‌های این جریان از منظر اندیشه فقهی می‌پردازد. روزنامه اعتماد و به تبع صفحه اندیشه، به مصداق آیه شریفه «به سخن گوش فرا می‌دهند و بهترین آن را پیروی می‌كنند؛ اینانند كه خدای‌شان راه نموده و اینانند همان خردمندان» (سوره زمر، آیه 18، ترجمه فولادوند) با رعایت انصاف به بازتاب دیدگاه‌ها و اندیشه‌های متفاوت می‌پردازد و ضمن دفاع از آزادی بیان این فرصت را برای همه منتقدان فراهم می‌كند كه به طرح دیدگاه‌ها و نظرات استدلالی و با منطق و دلیل خود بپردازند.

چيزي كه به نظر مي‌رسد مورد غفلت و بي‌توجهي قرار گرفته اين است كه اين اصول و پيش‌فرض‌ها از كجا آمده و چگونه شكل مي‌گيرد و در معرفتي كه علمي پنداشته مي‌شود رخنه مي‌كنند؟ آیا صورت‌های دیگری از علم را که در نظام‌های اجتماعی و تمدن‌های دیگر وجود دارد در نظر گرفته شده‌است؟

نسبت بين علم و دين و تعيين قلمرو آن دو، يكى از مباحث اصلى و كليدى فلسفه‌ی دين و علم كلام در عصر جديد است.امروزه با پيشرفت علوم تجربى، افق‌هاى جديدى بر روى آدمى گشوده مى‌شود و شناخت‌هاى تازه‌اى از جهان پيرامون خود به دست مى‌آيد كه گاه در ظاهر با آموزه‌هاى دينى چندان سازگارى ندارند.