جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : با توجه به رنسانس معاصر مارکس و تئوری های مارکسیستی، چگونه باید ارتباط هگل-مارکس را امروز بازخوانی کنیم؟ هگل چه جایگاهی در تفکر انتقادی معاصر دارد؟ اکثر مکاتب مارکسیسم وارونگی دیالکتیک هگلی توسط مارکس را به عنوان یک تحول مترقی می‌دانند و ایده آلیسم هگلی را با تبدیل آن به نقد ماتریالیستی اقتصاد سیاسی پشت سر می‌گذارند. سایر رویکردهای مارکسیستی استدلال می کنند که مارکس بالغ به طور کامل از هگل جدا شد، و همچنین باید دانش مارکسیستی. این جلد هگل را به عنوان نظریه‌پردازی تجربی از دنیای اجتماعی، سیاسی و اقتصادی می‌داند. نگرش به فلسفه او در این مفهوم ماتریالیستی امکان کشف مجدد قرابت های بین هگل و مارکس را به رغم تفاوت های متعدد می دهد. این کتاب حرکتی از مارکس به هگل و بازگشت را با کاوش در تقاطع هایی پیشنهاد می کند که در آن دو متفکر می توانند مکمل یکدیگر یا حتی تقویت کننده یکدیگر خوانده شوند. این مداخله تازه در فلسفه هگلی و مارکسی با تمرکز ویژه بر مفاهیم اساسی مانند شناخت و عشق، انقلاب، از خودبیگانگی، آزادی و ایده نقد، ترکیبی از محتوای اخلاقی فلسفه هگل با قدرت نقد اجتماعی و اقتصادی مارکس است. از دنیای معاصر

ترجمه ماشینی : این کتاب به رابطه مارکس و هگل در پرتو تحلیل فیلولوژیکی متون و بخش بزرگی از بحث ایتالیایی و بین‌المللی که پیرامون این موضوع درگرفت، می‌پردازد. او به دنبال بازسازی درک مارکس از هگل است تا به طور دقیق منظور او را از گفتن «هگل» و «دیالکتیک» تعریف کند، که سپس با نوشته‌های هگل مقایسه می‌کند. در این مقایسه، او محدودیت‌های قابل توجهی را از یک سو شناسایی می‌کند و از سوی دیگر نشان می‌دهد که منشأ آن‌ها از استقبال استاد در چپ هگلی سرچشمه می‌گیرد. نویسنده از طریق تمایز بین فهم مارکسی و نوشته‌های هگل، انسجام درونی تمامی گفته‌های مارکسیستی درباره هگل را نشان می‌دهد، بنابراین از چه نظر او یک نظریه دیالکتیکی است.

ترجمه ماشینی : مارکس و هگل در مورد دیالکتیک فرد و جامعه، بررسی مفصلی از آثار عمده هگل و مارکس جوان با بررسی چگونگی قرارگیری مفهوم فرد در هستی شناسی آنها و چگونگی انعکاس این موقعیت در دیدگاه های سیاسی مرتبط آنهاست. . سوگی دوگان به جای تقابل درک مارکسیستی از فرد با درک یک متفکر لیبرال، نظریه هگل از دولت را به عنوان نماینده دولت مدرن، که مارکس آن را نقد می کند، انتخاب می کند. تصمیم به مخالفت با هگل به جای برخی دیگر از متفکران لیبرال به دو دلیل مهم است. اول، از آنجایی که مارکس بسیاری از ایده های اولیه خود را در تعامل انتقادی با هگل توسعه داده است، این رویکرد تطبیقی کتاب را قادر می سازد تا توضیح کامل و مستدل تری از استدلال های مارکس ارائه دهد. دوم، از آنجایی که خود هگل نیز مفاهیم ایدئولوژی لیبرال را از بسیاری جهات مورد انتقاد قرار داده است، متمایز ساختن استدلال های مارکس از استدلال های هگل، این کتاب را قادر می سازد تا بر این نکته تأکید کند که چگونه و چرا نقد هگل از ایدئولوژی لیبرال در واقع قدرت بخشیدن به افراد به روشی که روایت مارکس انجام می دهد، کوتاه است. .

ترجمه ماشینی : بدون هگل نمی‌توانیم مارکس را کاملاً درک کنیم. هنوز باید هگل را بشناسی! آنها چگونه با یکدیگر ارتباط دارند؟ چگونه هر یک از آنها، به طور همزمان، به پیش سازها و به دوران خود مربوط می شود؟ برای شناسایی شبکه های نفوذ، نباید در حفاری هایی که از قبل باز شده است گرفتار شویم. بررسی ها باید در زمین های مختلف انجام شود. نویسنده سعی کرد این کار را به شیوه خود انجام دهد. با الهام از همین نگرانی، مطالعات جمع آوری شده در این جلد ابتدا در مجلات مختلف ظاهر شد. باشد که در اینجا صمیمانه از همه کسانی که با این مهربانی از آنها استقبال کردند و همچنین از ناشری که با مهربانی به آنها فرصت دیدار را ارائه داد تشکر کنیم!

ترجمه ماشینی : لوسوردو خوانش انقلابی از موضوعات فلسفه سیاسی و تاریخ فلسفه سیاسی را پیشنهاد می کند. از نظر او، اندیشه سیاسی هگل و به ویژه فلسفه حقوق او به گونه‌ای که عموماً توسط مفسران نادیده گرفته می‌شود، از فلسفه مارکسیستی دفاع می‌کند و در هم آمیخته است. این دیدگاه تحلیلی، نور جدیدی بر درک اندیشه های مارکسیستی و هگلی می افکند.

ترجمه ماشینی : هر سه بر این باور بودند که جهان مدرن را می توان بر اساس این مدل بازسازی کرد، اگرچه هیچ یک در تلاش او موفق نشدند. گاهی به نظر می رسید شیلر شکست این مدل را تشخیص می داد. هگل در نوشته بالغ خود این مدل را کنار گذاشت. و مارکس با بزرگتر شدن، مدل را اساساً اصلاح کرد. با این وجود، تمرکز بر تلاش‌ها و شکست‌های آن‌ها امکان تبیین جنبه‌های خاصی از یکی از دغدغه‌های اساسی مطالعات مارکس کنونی را فراهم می‌کند: انسان‌گرایی مارکس و رابطه بین اندیشه قبلی و متأخر او. با استفاده از این رویکرد، کین نشان می‌دهد که رشد مارکس را نمی‌توان به دو دوره منظم تقسیم کرد - یک دوره اولیه اومانیستی یا فلسفی و یک دوره علمی متأخر - همانطور که برخی از محققان استدلال می‌کنند، و همچنین نمی‌توان برای یک وحدت اساسی در اندیشه او مانند سایر محققان استدلال کرد. در عوض کاین متوجه می‌شود که مارکس مدام دیدگاه‌های خود را تغییر می‌دهد تا بتواند با مسائلی که به او مربوط می‌شود دست یابد. اما کین همچنین در نوشته‌های بعدی مارکس یک انسان‌گرایی عمیق می‌یابد که از انسان‌گرایی آثار اولیه او سرچشمه می‌گیرد، اما با آن متفاوت است.