جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: بحران اقلیمی و تخریب محیط زیست در اوایل قرن بیست و یکم، محیط زیست گرایی را به مذهب و نظریه های فمینیستی پست مدرن، در پارادایم الهیات اکوفمینیستی و تفکر فلسفی پسامانیستی نزدیک کرده است. این دورانی که ما در آن زندگی می کنیم، دوران آنتروپوسن - که خود را از طریق هنجارگرایی ساختار سلسله مراتبی و مسلط انسان بر دیگران/طبیعت غیرانسانی نشان می دهد- در آستانه انقراض ششم است. این بدان معناست که الاهیات اکوفمینیستی هم بر سلامت اکولوژیکی زمین و هم بر انحلال تقابل‌های دوتایی مردانه (فرهنگ) - زنانه (طبیعت) تمرکز می‌کند، اما به ویژه بازیابی بعد مقدس زمین. این جنبه مستلزم بازنگری در شرایط کنونی زندگی، از منظر نظریه‌های ساختارشکنی پساانسانگرایانه و دلوزی در مورد «شدن»، در محدوده عرضی، چندلایه و غیردوگانه تفاوت‌ها است - الگویی که در آن زمین و همه انسان‌ها/غیرانسان‌ها برخی دیگر از نظر نمادین، مادی و معنوی به عنوان عوامل زنده ریزوماتیک دیده می شوند. بنابراین، هدف کلی مقاله رویکردی از دیدگاه الهیات اکوفمینیستی را دنبال می‌کند، که بعد معنویت غیردوآلیسم را به عنوان روشی جایگزین برای بازاندیشی رابطه معنوی انسان با زمین در نظر می‌گیرد. هدف نظری بر ساختارشکنی نمادین-فرهنگی دوآلیسم zoē-bios، از منظر نظریه‌های فلسفی پسانسان گرای رزی بریدوتی و فرانچسکا فراندو، در شیوه‌ای از تفکر زون‌محور متمرکز است - جنبه‌ای که منجر به رابطه‌ای ریزوماتیک و عرضی با «مادیت حیاتی» در پارادایم پساانسان محوری و پسادوالیستی.