جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: این کتاب یک سنت گمشده را توصیف می کند که می توان آن را معقولیت نامید. این سنت با ارسطو آغاز شد، توسط آگوستین به آموزش غربی توصیه شد، در مدارس رنسانس تا قرن نوزدهم شکوفا شد، سپس در آشفتگی‌های آکادمیک و فلسفی قرن بیستم گم شد. نماینده این سنت، داستان جان لاک درباره پادشاه سیام است که گزارش‌های مربوط به وجود یخ را رد کرد. پادشاه مجبور بود به مرد دیگری که او را خیلی خوب نمی‌شناخت، یعنی یک سفیر هلند، به خطر بیاندازد تا باور کند که فیل‌ها می‌توانند روی آب سرد راه بروند. جان لاک این داستان را ارائه کرد تا خوانندگانش را تشویق کند که درباره مسئولیت ها و خطرات ناشی از آنچه او «روش های ملایم و منصفانه اطلاعات» می نامد فکر کنند. هنر تفکر تا حد زیادی اجتماعی است. نویسندگان محبوب کتاب‌های درسی مانند کوئینتیلیان، بوئتیوس، فیلیپ ملانچتون، جان سنت توماس، آنتوان آرنولد، توماس رید، آیزاک واتس، ریچارد واتلی، ویلیام همیلتون، ال. سوزان استبینگز و مکس بلک راهبردهای باور، اعتماد، رضایت، و حتی تسلیم به عنوان بخشی از معقولیت. سنت ارسطویی در مورد موضوعات، پایه و اساس آموزش نحوه رسیدگی به شهادت و اختیار را گذاشت. آرنولد در مورد احتمالات اصلاح ساختار ارسطو به گونه‌ای که طبیعی‌تر و ریاضی‌تر باشد، بسیار مشتاق بود. لاک در مورد امیدهای آرنولد مشکوک بود. آگوستین در مورد این موضوع مجتبی و روانشناس بود. کوئینتیلیان روش‌های رسیدگی به گزارش‌های تاریخی را از مسئولیت‌های خشن دادگاه در بررسی یک شاهد متمایز کرد. آنسلم عدم استفاده از شهادت را آزمایش کرد، سپس عذرخواهی کرد. آبلارد آن را روش یهودیان می دانست نه فیلسوفان. سیسرو در مورد مشکلات شهادت الهی هشدار داد. واتس چک لیست های گسترده ای را برای تشخیص صحیح شهادت الهی و انسانی ارائه کرد. رید و همیلتون فکر کردند که بهتر است بر این واقعیت عملی تمرکز کنند که انسان ها در تفکر خود یک عملیات اجتماعی دارند.

ترجمه ماشینی: معرفت از افلاطون به بعد در ارتباط با باور موجه مورد توجه قرار گرفته است. بحث فعلی حول ماهیت توجیه و اینکه آیا باور موجه را می توان یک موضوع داخلی یا خارجی در نظر گرفت، متمرکز شده است. درونی گرایان معرفت شناس استدلال می کنند که سوژه باید بتواند بر یک باور تأمل کند تا فرآیند توجیه را تکمیل کند. از سوی دیگر، بیرون گرایان ادعا می کنند که فقط باید بررسی کرد که آیا باور به طور قابل اعتماد شکل گرفته است یا خیر، و استدلال می کنند که توانایی شناخت از طریق تأمل برای یک باور موجه لازم نیست. در بخش تاریخی این کتاب، سه معرفت شناس مهم افلاطون، دکارت و هیوم و نیز معرفت شناسی های باستانی رواقیون، آکادمیک ها و پیرونیان مورد توجه قرار گرفته است. در بازنگری در تاریخ معرفت شناسی، نویسنده به استدلال بر ضد این دیدگاه که درونگرایی از نظر تاریخی غالب است، هدایت می شود. نقد او از درونگرایی سپس به استدلالی پایدار علیه بسیاری از اشکال آن تبدیل می‌شود و او به دفاع از یک معرفت‌شناسی خارجی‌گرا و قابل اعتماد می‌پردازد.