جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: در این مطالعه، مارک مک اینروی استدلال می‌کند که «حواس معنوی» نقشی حیاتی و در عین حال که قبلاً قدردانی نشده بود در زیبایی‌شناسی الهیاتی هانس اورس فون بالتاسار بازی می‌کند. دکترین حواس معنوی معمولاً ادعا می کند که می توان انسان را قادر ساخت که غیر جسمانی را درک کند. واقعیت های "معنوی" پس از یک دوره طولانی عدم استفاده، بالتاسار این دکترین را در اواسط قرن بیستم بازیابی کرد و آن را دوباره در زیبایی‌شناسی الهیات خود بیان کرد. در قلب این پروژه وظیفه ادراک زیبایی مطلق شکل الهی است که خداوند از طریق آن است برای انسان ها آشکار شد. اگرچه توجه علمی گسترده‌ای بر درک بالتاسار از وحی، زیبایی، و شکل متمرکز شده است، اما آنچه به طرز عجیبی مورد مطالعه قرار نگرفته است، مدل او از قوای ادراکی است که از طریق آن، شکلی را که خدا آشکار می‌کند مشاهده می‌کند. مک اینروی مدعی است که بالتاسار از سنت حواس معنوی استفاده می کند تا ابزاری را ایجاد کند که از طریق آن شخص "شکوه" وحی الهی را درک کند. مک اینروی همچنین استدلال می‌کند که در ایفای این نقش، حواس معنوی به‌عنوان یک جزء ضروری از راه‌حل منحصربه‌فرد و زیبایی‌شناختی بالتاسار در بحث‌های برجسته در الهیات کاتولیک مدرن بین الاهیات نئواسکولاستیک و مخالفانشان عمل می‌کند. به عنوان گزینه سوم بین «برون گرایی» نئو اسکولاستیک، که احتمالاً بر اقتدار وحی تا حد نارضایتی انسان پافشاری می کند، و «ایمانانتیسم» که وحی خدا را به نام مرتبط بودن به مقولات انسانی تقلیل می دهد، مک اینروی مدل بالتاسار از ادراک معنوی را پیشنهاد می کند. اجازه می دهد کسی که از شکوه وحی خدا هم مسرور و هم شگفت زده شود.

ترجمه ماشینی: «روی به تجربه» یکی از مشخصه های الهیات کاتولیک معاصر بوده است. اما اگرچه امروزه تقریباً در تمام جنبش‌های الهیات اصلی به عاملی حیاتی تبدیل شده است، مشکلات عمده هم در تعریف و هم در استفاده از آن باقی مانده است. تئولوژیست دونالد گلپی بر طیف وسیعی از الاهیات مدرن تمرکز می کند: مسیح شناسی عهد جدید ادوارد شیلبیککس، الهیات رهایی بخش آمریکای لاتین، الهیات فرآیندی، و تومیسم متعالی و غیره. در تمام این موارد، چرخش به تجربه نتایج منفی برای الهیات به همراه داشته است، زیرا سازه‌های تجربه آن‌ها به اندازه کافی تجربه اجتماعی معمولی انسانی و تبدیل فیض آن تجربه توسط ایمان مسیحی را توضیح نمی‌دهند. نویسنده با استفاده از پیشنهادهای چارلز پیرس و جوزیا رویس، ساختاری جدید و بهتر از «چرخش به تجربه» را که ماهیت سه گانه، واقع گرایانه و اجتماعی است، استدلال می کند. چرخش به تجربه در الهیات معاصر کتاب راهنمای محکمی است که زمینه اجتماعی الهیات را توضیح می دهد: چگونه کلمات و تجربه ارزش ها را در جامعه بیان می کنند. چگونه می توان "خدا" را برای عصر مدرن بیان کرد. چگونه به «بازیابی» زبانی زبان دست یابیم. اهمیت تجربه در الهیات امروزی چیست؟ این اثر پیشگامانه یک مشارکت علمی مهیج است که برای کتابخانه‌های همه کسانی که با الهیات همگام هستند، مورد استقبال قرار خواهد گرفت.

ترجمه ماشینی: تعدادی از منتقدان و محققان بر مفهوم تنوع تخیل مشخصاً کاتولیک استدلال می کنند، نه به عنوان یک موضوع دکترین یا حتی اعتقاد، بلکه بیشتر به عنوان یک حساسیت هنری. آنها ترکیبی از مفروضات فکری، عاطفی، معنوی و اخلاقی را که از اعتقادات کاتولیک نشات می‌گیرند، تصویری از واقعیت را تشکیل می‌دهند که لزوماً بیانگر تخیلی هنرمند است. با این حال، مفهوم تخیل کاتولیک فاقد انسجام موضوعی و الهیاتی است. بیان این شهود به معنای عبور از مرزهای میان رشته ای مشکل ساز بین الهیات و ادبیات است. و اگرچه محققان روش‌های مفیدی را برای انجام چنین «گذرگاه‌های مرزی» میان رشته‌ای توسعه داده‌اند، نسبتاً تعداد کمی به بررسی جدی زیبایی‌شناسی الهیاتی که این زیبایی‌شناسی‌های دیگر ممکن است به آن وابسته باشند، اختصاص داده‌اند. مایکل پاتریک مورفی در کتاب الهیات نقد چارچوب جدیدی را برای تعریف بهتر مفهوم تخیل کاتولیک پیشنهاد می کند. او راه‌های زیادی را بررسی می‌کند که از طریق آنها کار الهیات هانس اورس فون بالتاسار (1905-1988) می‌تواند مدل، محتوا و چشم‌اندازی را برای تمایز این نوع تخیل از دیگران ارائه دهد. از آنجایی که بالتاسار هنر و ادبیات را دقیقاً به عنوان الهیات می‌نگرد، مورفی طیف وسیعی از شعر، نمایشنامه، داستان و فیلم را بررسی می‌کند و آن را در مقابل جنبه‌های اصلی برنامه الهیات بالتاسار قرار می‌دهد. با انجام این کار، مورفی به دنبال توسعه الهیات نقد است. این اثر میان رشته ای جایگاه مشروع «تخیل الهیات» متمایز را در نظریه انتقادی بازیابی می کند و نشان می دهد که صدای بالتاسار هم تحولات معاصر را به چالش می کشد و هم تکمیل کننده آن است. مورفی همچنین مدعی است که روش شناسی تفسیری پست مدرن، با نقد دقیق مفروضات ریشه دار فلسفی و رمزهای معنایی تکرار شده، تهدیدی برای معنای الهیاتی نیست که بسیاری از آن بیم دارند. در مقابل، با کنار هم قرار دادن روش‌شناسی‌های انتقادی پست مدرن در برابر طیف الهیات بینش‌گر بالتاسار، فضایی برای منتقدان ادبی و متکلمان به طور یکسان فراهم می‌شود. مهمتر از آن، ابزارهایی برای ارزیابی، به چالش کشیدن، و تجلیل از تخیلات الهیاتی آنگونه که امروزه به تصویر کشیده می شود، در اختیار منتقد قرار می گیرد.