جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: دست اندرکاران این جلد، کثرت گرایی را به عنوان مفهومی که به لحاظ تاریخی و ایدئولوژیک تولید می شود، یا به عبارت دیگر، به عنوان دکترینی که در طیفی از نهادهای سیاسی، مدنی و فرهنگی جای گرفته است، در نظر می گیرند. نقد آنها چگونگی طرح اختلاف مذهبی را مشکلی می داند که تنها کثرت گرایی می تواند آن را حل کند. مقاله‌های بعد از کثرت‌گرایی که به طور نسبی بین کشورها و رشته‌ها کار می‌کنند، پلورالیسم را به عنوان یک «اصطلاح هنری» بررسی می‌کنند که هنجارهای هویت و پارامترهای مبادله، مواجهه و تضاد را تعیین می‌کند. مشارکت‌کنندگان، آرمان‌های کثرت‌گرایی را در مکان‌های مختلف-نمایش‌های برادوی، یادبودهای هولوکاست لهستانی، تعبیر خواب‌های مصری، زندان‌های آلمانی، و نظریه‌های حقوقی- پیدا می‌کنند و شکل‌گیری تعامل سیاسی و اجتماعی آن را به روش‌های شگفت‌آور و قدرتمند نشان می‌دهند. در سرتاسر، آنها مفروضات زیربنای گفتمان کثرت گرایی و تأثیر آن بر تصمیمات قانونی را که عمل مذهبی مدرن را شکل می دهد، زیر سوال می برند. مشارکت کنندگان بیش از تجزیه این نظریه انجام می دهند. آنها با آنچه بعدا می آید مقابله می کنند. آنها با تثبیت تبارشناسی و تأثیرات کثرت گرایی، سؤالات جدیدی را برای درگیر شدن با جهان های جمعی و فهرست های متعددی که دین در آنها فعالیت می کند، ایجاد می کنند.

در سالهای اخیر، دغدغه‌‌ی اصلی پاره‌ای از متفکران لیبرالیسم پاسخ به مساله‌ی تکثرگرایی است. پاسخ به این واقعیت که جوامع انسانی متشکل از گروهها و اجتماعاتی با فعالیتها و باورهای متنوع و متکثراند: ازجمله گروهها و افرادی که عقایدشان با یکدیگر ناسازگارند. در آثار این نویسندگان در خصوص ارتباط میان آزادی فردی و بهروزی جمعی به صورت واضح و روشن بحث شده است.رساله‌ی حاضر، پاسخهای فلسفی جان رالز و تامس نیگل را راجع به تنوع و تکثر عقاید، آداب و رسوم، و ایدئولوژیهای رایج در جوامع انسانی مورد بررسی و تحلیل و نقد قرار می‌دهد. اگرچه پاسخهای این دو فیلسوف از جهات قابل ملاحظه‌ای فرق می‌کند، اما، دارای هسته‌ی مشترکی نیز هستند. هسته‌ی مشترک آنها بر مبنای سه ویژگی بسیار مهم مشخص می‌شود، که این دو متفکر سعی در دفاع از آن را دارند. ویژگی اول این است که پاسخ آنها به مسأله‌ی تنوع و تکثر باورها و فعالیّتهای انسانی اساساً نه مبتنی بر مدارا است و، نه مبتنی بر ارج‌گذاری به تکثر، بلکه مبتنی بر خویشتن‌داری معرفتی است. به گفته‌ی جان رالز آنها به تکثر تصورهای متعارض، و در واقع قیاس ناپذیر، در باب معنا، ارزش، و اهداف زندگی انسان اجازه‌ی بروز و ظهور می‌دهند.ویژگی دوم این است که خویشتن‌داری معرفتی نه بر اساس ارزش مثبت تکثر و، نه بر اساس خطر واگذاری تکثر به قدرت سرکوبگر حکومتها توجیه نمی‌شود، بلکه، بر اساس توجه به اصل انصاف رالز، و اصل بی‌طرفی نیگل است. ویژگی سوم این است که این ملاحظات آنها را به ترسیم حد و مرزهای مبتنی بر تمایزات معرفتی میکشاند، و همچنین، ارائه‌ی ادله‌ای که حکومتها باید بر مبنای آن عمل کنند. به عبارت دیگر، رالز و نیگل از انصراف معرفتی در مواجهه با منازعات دفاع می-کنند. البته، واضح است که حکومتها هم مانند افراد باید عمل آنها مبتنی بر دلایل موجهی باشد. اما، آنچه که مهم است این است که حکومتها نیازمند آن هستند که مشخص کنند کدام یک از ادله‌ی انجام عمل معتبر و کدام یک نامعتبر است. مثلا، رالز می-گوید حکومتها نباید خود را مشغول به درستی (صدق) یا نادرستی (کذب) آموزه‌ی مربوط به عدالت بکنند که قرار است راهنمای عمل آنها باشد. و، متعاقباً، نیگل هم، البته، با سیر استدلالی متفاوتی می‌گوید که رای و نظری که مبتنی بر نظرگاه شخصی است باید از درستی (صدق) این رأی و نظر سلب صلاحیت شود، حتی اگر هم این آموزه‌ها صادق باشند.