جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: و سپس آنها به هر جای دیگر حمله می کنند و به دلیل رفتار وحشتناک خود بیرون رانده می شوند.

ترجمه ماشینی: بین دو جنگی که در یهودیه علیه دولت روم انجام شد - "جنگ بزرگ" و جنگ بار کوچبا - قیام یهودیان دیاسپورا در اواخر سلطنت تراژان یک رویداد منحصر به فرد در تاریخ مشترک المنافع دوم یهودیان را تشکیل می دهد. این اولین و تنها اپیزود خشونت یهودیان در مقیاس بزرگ است که در خارج از یهودیه رخ می دهد، و در عین حال تنها نمونه طغیان های همزمان در مکان های مختلف جغرافیایی - لیبی، مصر، قبرس و بین النهرین و ظاهراً یهودیه نیز هست. دقیقا چه اتفاقی افتاد؟ یهودیان سلاح های خود را از کجا آوردند و تا چه مدت موفق شدند در برابر ضربه لژیون های رومی مقاومت کنند؟ نسل‌های متمادی گفته‌ی اوسبیوس را پذیرفتند که قیام‌ها در سال 115 بعد از میلاد آغاز شد، اما اخیراً این احتمال مطرح شده است که در عوض، شورش فقط در سال 116 شروع شد. سنتی - لیبی، مصر، قبرس و بین النهرین - همانطور که اکثر محققین به شهادت اوزبیوس معتقدند، یا بهتر است بگوییم ترتیب صحیح برعکس است؟ اگر در واقع، یهودیان بین النهرین اولین کسانی بودند که اسلحه به دست می گرفتند، حوادثی که در شرق رخ داد، در دامن زدن به قیام ها در منطقه غرب مدیترانه تعیین کننده بود. ارزیابی تئوری های جدید ضروری است و مستلزم بازنگری در گزارش های ادبی و منابع خود و سایر انواع اطلاعات موجود، از جمله استراکای یافت شده در مصر و تعدادی پاپیروس است که اخیراً کشف شده یا اکنون به آن نسبت داده شده است. حوادث این تحولات بخش اول این اثر برای اولین بار در اینجا مجموعه کاملی از منابع کتبی، پاپیروولوژی و تاریخی با منشأ بت پرستی، مسیحی و یهودی را که به این رویدادها می پردازد، به زبان اصلی و ترجمه انگلیسی ارائه می کند. در بخش دوم، مطالعه‌ای تازه، هم از منابع و هم از دیدگاه‌های علمی، میریام پوچی بن زیف را به تفاسیر جدیدی از وقایع مصر، بین‌النهرین و یهودیه و به گاه‌شماری جدیدی هدایت می‌کند که او را قادر می‌سازد تا به نتایج شگفت‌انگیزی در مورد احتمالی دست یابد. رابطه متقابل میان تحولات در کشورهای مختلف

ترجمه ماشینی: واژه‌ای که معمولاً با معانی مالیخولیایی آغشته شده است، «دیاسپورا» برای توصیف رویداد تاریخی فاجعه‌بار آوارگی، متعاقب پراکندگی جغرافیایی مردم یا شرایط بیگانگی در خارج از کشور و اشتیاق برای خانه اجدادی به کار رفته است. اما همانطور که دانیل بویرین می نویسد، دیاسپورا ممکن است به شکلی سازنده تر به عنوان نوعی ترکیب فرهنگی یا شیوه ای از تحلیل تعبیر شود. او در کتاب «میهن مسافرتی» این موضوع را مطرح می‌کند که یک وطن مشترک یا گسستگی گذشته و آسیب‌زا، شرایط لازم برای دیاسپورا نیست و یهودیان وطن خود را در دیاسپورا، در قالب جوامع متنی و تفسیری که بر اساس مطالعه تلمودی ساخته شده‌اند، به همراه دارند. از نظر بویارین، تلمود بابلی یک مانیفست دیاسپوریستی است، متنی که اعمالی را تولید و تعریف می کند که هویت دیاسپوریک یهودی را تشکیل می دهد. بویرین روش‌هایی را بررسی می‌کند که تلمود بابلی جامعه و حس وطن خود را تصور می‌کند، و نشان می‌دهد که چگونه تفسیرهای تلمودی دوره‌های قرون وسطی و اوایل مدرن نیز هویت فرهنگی مضاعف ایجاد می‌کنند. او بهره‌وری مداوم این دیدگاه فرهنگی دو کانونی را به ماهیت کتاب مرتبط می‌کند: همانطور که متن فیزیکی بین زمان‌ها و مکان‌های مختلف حرکت می‌کرد، روش‌های مطالعه آن از طریق تماس با فرهنگ‌های اطراف توسعه یافت. در نهایت، میهن مسافرتی مطالعه تلمودی را به عنوان مرکز هویت مشترک یهودی و ویژگی متمایزی از دیاسپورای یهودی در نظر می گیرد که آن را به عنوان چیزی جدا از سایر مهاجرت های فرهنگی تعریف می کند.

ترجمه ماشینی: مادر صهیون در تثنیه-اشعیا: استعاره ای از الهیات صهیون این دیدگاه منحصر به فرد را ارائه می دهد که مادر صهیون در تثنیه-اشعیا فقط یک استعاره نیست که برای هدفی بلاغی استفاده می شود، بلکه یک استعاره شناختی است که الهیات صهیون را نشان می دهد، موضوعی اصلی در کتاب اشعیا. . نویسنده به طرز ماهرانه ای روش های نظریه استعاره و بینامتنیت را با هم ترکیب می کند تا این معمای حیاتی اما اغلب نادیده گرفته شده را توضیح دهد که صهیون در دوترو-اشعیا برخلاف همسر زناکار در سایر کتاب های نبوی، مادری بی گناه است. این تفسیر اصلاحی حیاتی برای دیدگاه زنان در زمینه کتاب مقدس ارائه می دهد. در نتیجه این استفاده، دوترو-اشعیا به طور متناقض، یهوه خالق را به عنوان کسی که مردم را به دنیا می آورد، نه مادر صهیون را معرفی می کند. این درک، تمرکز تصویرهای ژینومورفیک مورد استفاده برای خدا را در این کتاب نبوی توضیح می‌دهد و تعادلی برای دیدگاه‌های پدرسالارانه خدا فراهم می‌کند. در نهایت، بینش تازه ای در مورد بحث جاری بین جهان گرایی و ملی گرایی در دوترو-اشعیا ارائه می شود، بر این فرض که مادر صهیون به عنوان نماد الهیات صهیون، به جای قومیت ملی گرایانه، نشان دهنده حاکمیت جهانی یهوه است. مادر صهیون در Deutero-Isaiah منبع ارزشمندی در دوره‌هایی است که به مسائل مربوط به اشعیا، تفسیر کتاب مقدس، و هرمنوتیک فمینیستی، به ویژه در مورد شخصیت زنانه صهیون و تصویرسازی مادرانه از خدا می‌پردازد.