جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: "آثار هنری کوربین بهترین راهنمای سنت رویایی است... کوربین، مانند شولم و جوناس، به عنوان یک محقق نابغه یاد می شود. او به طور منحصر به فردی نه تنها برای بازیابی تصوف ایرانی برای غرب، بلکه برای دفاع از عرفان ایرانی مجهز بود. سنت‌های اصلی غربی معنویت باطنی.» - بر اساس مقدمه هارولد بلوم ابن عربی (1165-1240) یکی از عرفای بزرگ تمام دوران بود. او با غنای تجربیات شخصی و قدرت سازنده عقل خود، سهم بی نظیری در تصوف شیعی داشت. در این کتاب، که مقدمه‌ای قدرتمند جدید از هارولد بلوم است، هنری کوربین ما را با تحلیلی نافذ از زندگی و عقاید ابن عربی به هسته اصلی این جنبش می‌آورد. کوربین با نوعی توپوگرافی معنوی قرن دوازدهم آغاز می‌کند. با تأکید بر تفاوت میان اشکال ظاهری و باطنی اسلام. او همچنین عرفان اسلامی را با تفکر عرفانی در غرب مرتبط می کند. باقیمانده کتاب به دو مقاله تکمیلی اختصاص دارد: «همدردی و تئوسوفی» و «تخیل خلاق و دعای خلاق». بخشی از یادداشت‌ها و ضمائم شامل ترجمه‌های اصلی بسیاری از رساله‌های صوفیانه است. پیشگفتار هارولد بلوم عرفان صوفی را با درام‌های رؤیایی شکسپیر و تراژدی‌های بزرگ، مانند طوفان و هملت، پیوند می‌دهد. او می نویسد که این آثار جهان تجربی را با عنصری متعالی در هم می آمیزند. بلوم به ما نشان می‌دهد که این کیهان شکسپیر مشابه «قلمرو خیالی» صوفیان، یعنی مکان روح یا جان‌ها، است.

مبحث خیال که از مباحث مهم و اساسی در فلسفه و عرفان اسلامی است، بعد جهان‌شناختی و معرفت‌شناختی عظیمی دارد. ابن‌سینا از نخستین کسانی است که در این باب سخن گفته است. او خیال را در حوزه جهان‌شناسی واسطه عالم مادی و عقلی دانسته و در حوزه معرفت‌شناسی، با ایجاد تفاوت میان دو قوه ادراکی خیال و متخیله، با دو رویکرد متفاوت خیال معطوف به حس و خیال معطوف به عالم عقول را مورد توجه قرار داده است. ویژگی اتصاف به اوصاف و عوارض مادی، متعلق به خیال متصل معطوف به حس است و خیال متصل معطوف به عالم متعالی از ویژگی‌های متعالی، از جمله قدرت خلاقیت، تصرف در نفس و تصرف در عالم طبیعت برخوردار است. در این مقاله با روش اسنادی‌ـ‌تحلیلی تلاش کرده‌ایم منزلت معرفت‌شناختی و وجودشناختی خیال را در اندیشه ابن‌سینا به تصویر کشیده و اثبات کنیم که تمام آنچه در عرفان و فلسفه‌های پس از وی در این باب گفته شده به‌نحوی متأثر از اندیشه‌های این بزرگ فیلسوف بوده است.

آسيب پذيری برخی از مكاشفات در عرصه تبيين و تفسير و تاويل مورد انكار عرفای سترگ نبوده و نيست و ابن عربی نيز به برخی از اين موارد اذعان می نمايد. ايشان ذات مكاشفه را از حيث منشا، آسيب ناپذير دانسته تنها احتمال خطا را از ناحيه مكاشِف ساري و جاری می داند. سخن اينجاست كه اين مطلب تا چه اندازه مقرون به صحت بوده و در چه مراحل و ساحتی امكان نفوذ آسيب به ساحت يافته های عرفانی وجود دارد؟ مراحل و موازين راستی آزمايی و سنجش صحت و سقم مكاشفه در مقام گزارش متكلم و مكاشِف، و نقش مولفه های تبيينی و منشا اين خطاها مورد بررسی قرار گرفته راهكارهای رهايی از اين آسيب احتمالی ارائه می گردد.