جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

دین یهود کارکردی دوگانه و متناقض در جامعه نوبنیاد اسرائیل پیدا کرده و باعث شکاف اجتماعی عمیقی در آن جامعه شده است، به طوری که حل آن بروز تنش های اجتماعی گسترده ای در پی خواهد داشت. برای توضیح این فرضیه باید ادوار سه گانه زندگی یهودیان را که به صورتی دیالکتیکی از حدود سه هزار سال پیش آغاز شده و سه مرحله تاسیس دولت باستانی، دوران تبعید و برپایی دولت جدید را پشت سر گذاشته است مورد بررسی قرار داد و بویژه مبانی مشروعیت دولت در دوره باستان، دیدگاه یهودیان نسبت به دولت و سیاست در دوره تبعید و مبانی مشروعیت دولت واقعیت این است که پس از موسی که پایه گذار جامعه باستانی اسرائیل و رهبر مذهبی و سیاسی قوم یهود بود، انبیاء بنی اسرائیل ادعای رهبری سیاسی قوم خود را نداشتند. صهیونیسم-بانک جامع اطلاعاتی صهیونیسم-یهود-اسرائیل-هولوکاست-تورات-تلمود-فلسطین-فراماسونری-HOLOCAUST - ZIONISM-JEWاز همین رو، پس از آنکه جامعه یهود به ثبات نسبی در فلسطین رسید، پادشاهان زمام امور سیاسی قوم را به دست گرفتند. در کتاب مقدس از نوعی تأیید شرعی طالوت نخستین پادشاه بنی اسرائیل توسط شموئیل نبی سخن رفته است و در مورد پادشاهی داود نیز همین نکته مورد اشاره قرار گرفته است، اما داود پادشاهی را در خاندان خود موروثی می کند و فرزندان او بدون آنکه نیاز به مجوز شرعی انبیاء یا کاهنان داشته باشند به پادشاهی اسرائیل می رسند. این پادشاهان اغلب بی اعتنا به تعالیم شریعت و نقض کننده علنی مقدس ترین احکام تورات بودند و با آنکه در دربار خود جمعی از کاهنان و «انبیاء» را به عنوان پشتوانه دینی حکومت خود پذیرایی می کردند، اما انبیاء دیگری پیوسته با آنان سر ستیز داشتند و در مبارزه با آنها معمولا به قتل می رسیدند. پس از آنکه بابلیان دولت یهود را در اسرائیل منقرض کردند و یهودیان را به تبعید بردند، تحولی عظیم در فکر و اندیشه یهودیان به وجود آمد. در ادامه کتاب دین و دولت در اسرائیل می خوانیم: در این دوره، رهبران مذهبی بلند پایه ای چون عزرا و نحمیا که از نابودی هویت قومی و دینی یهودیان پراکنده بیم داشتند با تشریح احکام انعطاف ناپذیر شریعت، اجرای آنها را به عنوان تنها مایه بقای هویت یهودیان در جهانی پراکنده از هم مورد تأکید قرار دادند و هر گونه اختلاط با قوم های دیگر را از طریق ازدواج حرام شمردند. پس از آن، علمای دین یهود به تدوین تلمود همت گماردند و در طول قرون وسطی، عمل به احکام تلمود و دوری گزیدن از سایر اقوام مؤثرترین عامل حفظ هویت و به عبارتی همسان سازی یهودیان پراکنده در جهان بود. در این دوران، یهودیان «تبعید» را سرنوشت مقدر خود می دانستند. نگارنده برای انجام این پژوهش همه آثار فارسی مربوط به یهودیت و اسرائیل را مطالعه کرده و مقاله های بسیاری از اینترنت به دست آورده است بخشی از کتاب ها و مقالات و فیش هایی که براساس آنها تهیه شده بود، متأسفانه توسط مأموران دادگستری تهران در تاریخ ۱۷ مرداد ۱۳۷۹ در منزل ضبط شد و برغم پیگیری ها پس داده نشد. در مدت بازداشت نیز که بیش از ۷ ماه به طول انجامید، دادگاه با دریافت منابع تحقیقاتی از خارج زندان با این توجیه که سبب بد آموزی و تبلیغ یهودیت خواهد شد، مخالفت کرد و بدین ترتیب در وسط کار پژوهشی، کوشش فکری نگارنده صرف آمادگی برای بازجویی های پایان ناپذیر درباره عقاید سیاسی و دینی اش شد و عملا رابطه ذهنی و مطالعاتی با اصل پژوهش از هم گسست. این گسست در کنار تلاش مضاعف برای بازخوانی و بازیابی منابع از دست رفته، خود سبب بروز مشکلاتی در روند کار شد که بر هیچ محققی پوشیده نیست.

صهیونیسم سیاسی یکی از جنبش های افراطی یهودی است که طی یک فرایند تاریخی در میان جامعه یهودی شکل گرفت. نویسنده مؤسس این جریان را تئودور هرتصل اتریشی می داند. این گرایش برآمده از مشکلاتی است که یهودیان در سالیان متمادی برای خود ایجاد نموده اند. هدف مقاله تبیین این گرایش، ضمن معرفی شخصیت مؤسس آن و ایده های صهیونیستی وی است. این نوشته با روش تحلیلی ـ توصیفی ابعاد اندیشه هرتصل را بررسی و به این نتیجه رسیده است که مجموعه عوامل گوناگون، اعم از نادیده انگاری آموزه های یهودی، حمایت برخی از اندیشمندان یهودی و پشتیبانی قدرت های بزرگ، زمینه را برای فعالیت جنبش صهیونیسم به رهبری هرتصل فراهم کرد.