جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

رساله حاضر نگاهی است به نظرگاه عطار در باب انسان، سعادت و کمل انسانی و نهایتاً ارایه تصویری از انسان کامل. نگارنده در این رساله که در 7 بخش تألیف شده است به بیان سیر روحانی برای رسیدن به مرتبه انسان کامل در جهان‌بینی عطار می‌پردازد. در بخش اول، پس از بیان مقدماتی درباره‌ی تصوف و ادبیات تصوف و چگونگی پیدایش آن به معرفی عطار بعنوان پلی میان حکمت و عرفان در ادبیات ایران پرداخته است. در بخش دوم به اختصار زندگی‌نامه و آثار عطار بعنوان یکی از قله‌های رفیع عرفان و در حقیقت یکی از بنیان‌گذاران طریقه‌ی مکتب کشف و شهودی بیان کرده است. در بخش سوم پس از بیان مقدماتی در باب انسان و انسان کامل در فرهنگ اسلامی به بیان آراء و نظریات بزرگان عرفان در باب انسان کامل و سابقه‌ی پیدایش این مفهوم در عرفان اسلامی اشاره شده است. بخش چهارم که در حقیقت بیان مرحله شریعت در جهان‌بینی عطار است، نگارنده به بیان آفرینش انسان و قدر و منزلت او در عالم امکان، اطوار وجودی انسان، فضایل و رذایل اخلاقی، دنیا و مرگ و سرانجام حقیقت آخرت پرداخته است. بخش پنجم که بیان مرحله‌ی طریقت در جهانبینی عطار است، با گروه‌های مختلف مردم در جاده‌ای سلوک و عذرهایی که هر یک در عرصه سلوک مطرح می‌کنند، آشنا می‌شویم و با آنها در وادی سلوک که عبارت از هفت وادی است گام می‌نهیم. در بخش ششم که بیان مرحله‌ی حقیقت در جهان‌بینی عطار است، پس از بیان مراتب سیر آفاقی و انفسی به بیان حقیقت فنا به عنوان تنها راه وصول به حقیقت اشاره کرده‌ایم. و سرانجام در بخش هفتم با انسان کامل در جهان‌بینی عطار و ویژگی‌ها و مراتب ار آشنا می‌شویم و در می‌یابیم که عطار نیز همچون این‌عربی انسان کامل را (حقیقت محمدی) می‌داند و تمام عالم را مظهر وجودی او می‌شمارد. اصل جان نور مجرد بود و بسیعنی آن نور محمد بود و بس. آن‌چه که انگیزه‌ی اصلی نگارنده در تألیف این مختصر بوده است، رسیدن به معرفتی از حقیقت خویشتن است. از کجا آمده‌ام آمدنم بهر چه بود؟به کجا می‌روم آخر ننمایی وطنم؟و جواب این سوال را در طبله‌ی عطار یافتم. با عطار دانستم که حقیقت انسان چیزی فراتر از تصور اوست. او حقیقتی یگانه با حق دارد، حال آنکه از این حقیقت در حجاب است. لذا باید قدم در راه بنهد و مسیر کمال را تا رسیدن به این حقیقت سپری کند و بداند که تمامی این عالم از برای او خلق شده‌اند و هدف خلقت چیزی جزء وجود او نیست. در این میان رسالت انسان شناخت حقیقت خویشتن است. تمام اصول شریعت و طریقت پله‌هایی برای رسیدن به این مرتبه از شناخت است این که انسان بداندکه خالقی خداگونه دارد و استعدادهای بیکرانی در او نهفته است که در عرصه معنویت قابلیت شکوفا شدن را نخواهند داشت. که چون خود دان شوی حق دان شوی تواز آن پی زود در پیشان شوی تو.

عقل در شریعت، منشاء تکلیف و عامل طاعت و بندگی است و شناخت ذات و صفات حق از او برنیاید. عطار در مثنوی‌های خود عقل را عاجز از درک ذات و صفات خدا می‌داند زیرا شناخت خدا با دلیل و برهان میسر نیست. وی عقل را در مقام عدل خود (عالم طبیعت) می‌ستاید. اما معتقد است چون بخواهد پای از حد فراتر نهد دچار حیرت، گمراهی و ضلالت می‌گردد. عطار نظریات فلاسفه را مردود می‌شمارد وی عقل فلسفی را شایسته اسرار نمی‌بیند.او ادراک اسرار الهی را به طور ماوراء‌العقل منوط می‌سازد عقل از نظر او در صورتی راهنماستکه تابع شریعت باشد. عقل از نظر او عامل بندگی اما جان منبع حقیقی معرفت است. از نظر عطار چون و چرا سبب گمراهی است و سرانجام معرفت عقلی تحیر است. در مثنوی‌های عطار، عشق و عقل با هم تقابل دارد، او در همه موارد عشق را برتر از عقل می‌داند.