جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

« كلام جديد » از جمله رويكردهاي برآمده از خاستگاه تاريخي فكري تحولات دوران مدرن و نگرش هاي اومانيسمي دوران معاصر است كه در گستره مطالعات ديني و وطني ما نيز تاكنون مواجهه هاي زيادي را فراهم آورده است. يكي از مواجهه هاي مهم در اين ميان، پرسش از ماهيت كلام جديد است كه آيا وصف « تجدد »، به خود كلام نسبت داده شده يا امري عارضي است؟ عده اي تجدد را گريزناپذير و متأثر از تحول زمانه مي دانند، تا جايي كه برخي، كلام قديم و جديد را داراي دو هويت معرفتي مستقل دانسته اند. نگاه ديگر كه گروه غالب كلام پژوهان جديد حوزه و دانشگاه به حساب مي آيند، آن دو را در طول يكديگر مي دانند؛ به اين معنا كه كلام جديد، صورت تكامل يافته كلام قديم و ادامه آن است، با تفاوت هايي كه در اجزا و عوارض مانند روش، مباني و زبان پيدا كرده اند. و نظريه برخي متكلمان نسل اول حوزه كه تفاوت را تنها در مسائل مي دانند، نه در ذات و ماهيت. اين نوشتار در پايان، رويكرد جديدي متناسب با ضرورت هاي جامعه ديني با عنوان "كلام كاربردي" پيشنهاد خواهد داد.