جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: یوجین ناگاساوا نسخه جدید و قوی تری از خداباوری هستی کامل ارائه می دهد، یعنی تصور خدا به عنوان بزرگترین موجود ممکن. اگرچه خداباوری کامل، رایج‌ترین شکل توحید در سنت یهودی-مسیحی-اسلامی است، حقیقت آن قرن‌ها مورد مناقشه فیلسوفان و متکلمان بوده است. ناگاساوا با بسط آنچه «مفهوم حداکثری خدا» می‌نامد، دفاعی جدید و متحول کننده از خداباوری کامل ارائه می‌کند. خداباوران موجود کامل معمولاً معتقدند که خدا موجودی دانای مطلق، قادر مطلق و همه چیز خیرخواه است. به گفته ناگاساوا، خدا را باید بیشتر به عنوان موجودی درک کرد که دارای حداکثر مجموعه ثابت از دانش، قدرت و خیرخواهی است. ناگاساوا استدلال می‌کند که وقتی مفهوم حداکثری را بپذیریم، می‌توانیم خداباوری کامل را بر دو مبنای ایجاد کنیم. نخست، می‌توانیم تقریباً تمام استدلال‌های موجود علیه خداباوری کامل بودن را به طور همزمان رد کنیم. دوم، می‌توانیم نسخه‌ای بدیع و تقویت‌شده از استدلال هستی‌شناختی وجهی برای خداباوری بودن کامل بسازیم. ناگاساوا نتیجه می گیرد که مفهوم حداکثر به ما دفاع یکپارچه ای از خداباوری هستی کامل می دهد که بسیار مؤثر و اقتصادی است.

نوشتاری که پیش رو دارید به بررسی یکی از براهین پرسابقه اثبات وجود خداوند در تاریخ فلسفه غرب می‌پردازد که با عنوان «برهان وجودی» معروف بوده و از زمان کانت به این نام موسوم شده است. در این نوشتار به سابقه تاریخی این برهان در فلسفه مسیحی پرداخته شده و وجود و تقریر‌های گوناگون برهان اشاره شده و به تفصیل به بیان دو تقریر آنسلم از برهان توجه شده است . آنسلم در تقریر اول از تصور خدا به‌عنوان بزرگ‌ترین موجود ممکن قابل تصور به اثبات وجود خدا می‌پردازد و در تقریر دوم به وجوب وجود آن تأکید می‌کند. ما در این مقاله به نقطه نظرات فلسفه درباره وجود یک یا دو نوع تقریر از برهان وجودی توجه کرده و دو تقریر را پذیرفته‌ایم. در طول پیدایش و تکوین،‌ این برهان مورد انتقاد فراوانی واقع شده است که از زمان خود آنسلم با گونیلو شروع و با توماس آکوئینی و کانت ادامه یافته و هنوز مورد بحث افرادی نظیر جان هیگ و دیگران نیز قرار گرفته است. جوهر این نقدها این است که از صرف تصور چیزی، نمی‌توان به وجود عینی آن راه یافت. ما نتیجه‌گیری کرده‌ایم که شارحان و پذیرندگان، هر چقدر تلاش کرده‌اند نتوانسته‌اند مشکلات برهان را بر طرف نمایند و آن چیزی جز، خلط میان مفهوم، مصداق و انتظار آثار وجود خارجی از وجود ذهنی و نیز خلط مرز منطق مابعدالطبیعه است.