جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

یکی از موضوعاتی که مفسران در تفسیر آیات 259و260 سوره بقره (درخواست احیای مردگان توسط حضرت عزیر(ع) و ابراهیم(ع)) کمتر به آن پرداخته­اند، تفاوت بین این دو جریان است. علامه طباطبایی در تفسیر المیزان به این تفاوت توجه نموده و آن را به صورتی بدیع و دلنشینی تبیین کرده­اند. از نظر ایشان، این دو جریان هر یک مربوط به مرتبه­ای از هدایت الهی هستند. علامه با بیان دلائل و شواهد متعددی اثبات می­نمایند که درخواست حضرت عزیر(ع) مربوط به مشاهده اصل احیاء مردگان بوده است از این نظر که زمان طولانی از مرگ آنها گذشته و اجزای آنها از صورت انسانی خارج شده­اندو درخواست حضرت ابراهیم(ع) مربوط به کیفیت احیاء مردگان و مشاهده علت و سبب احیاء و چگونگی افاضه حیات به آنها بوده است. علامه معتقد است که این نحوه هدایت، بسیار عالی‌تر از هدایت قبلی و در حقیقت، مشاهده باطن و ملکوت احیاء مردگان به وسیله کلمه «کُن» است.

اعتقاد به سایر پیامبران الهی به مانند اعتقاد به پیامبر اسلام(ص) از اصول دین اسلام می باشد. عُزیر(ع) یکی پیامبرانی است که در قران کریم از او نام برده شده و مفسران در باره او بحث کرده اند. نام این شخصیت در عهدین عزرا است. از دیدگاه عهدین او از کسانی است که بعد از حمله بخت النصر به بیت المقدس و نابودی تورات، این کتاب را دوباره نوشت و اعتقادات یهود را زنده کرد؛ تا جایی که برخی یهودیان او را پسر خدا نامیدند. هرچند قرآن کریم و عهدین تصریح به پیامبری او نکرده اند، اما از دیدگاه مفسران شیعه و سنی او از پیامبران الهی و از مروجان شریعت حضرت موسی(ع) بوده است. از دیدگاه قرآن و عهدین او شخصیت صالح و تأثیر گذار بوده است. تا جایی که پیامبر اسلام(ص) و بعضی از امامان شیعه روایاتی را از او نقل کرده اند. برخی کتابهای تاریخی زردشت را از شاگردان طرد شده عُزیر(ع) معرفی می کنند و او را از حمایت کننده گان اجداد پیامبر اسلام(ص) محسوب می دارند. در قران کریم، او مصداقی از معجزات الهی معرفی می شود که به مدت صد سال از دنیا رفته و دوباره زنده شده است تا دلیلی بر وجود معاد و رجعت انسانها باشد. اما در عهدین به این مردن و زنده شدن او اشاره ای نشده است. همچنین قران کریم یهودیان را به خاطر فرزند خدا دانستن عزیر(ع)، به شدت نکوهش می کند. در دیدگاه یهودیان امروزی و عهدین اشاره ای به فرزند خدا خواندن عزیر(ع) توسط یهودیان وجود ندارد. بنا بر این محتمل است که گروهی از یهودیان در صدر اسلام او را فرزند خدا دانسته اند، که قرآن با این اعتقاد مبارزه کرده است. برخی از روایات اهل سنت در باره حضرت عزیر(ع) با دیدگاه عهدین تطابق دارد، که می توان گفت که این موارد از اسرائیلیات است. پیشنهاد می شود بر ای شناخت بیشتر این شخصبت، در تحقیقات آینده، منابعی که دین پژوهان مسیحی و یهودی در باره این شخصیت نوشته اند شناسایی شود و مقایسه ای بین دیدگاه دانشمندان مسیحی و یهودی با یافته های این تحقیق صورت گیرد.

معاد از ماده عوده و به معناى بازگشت است؛ بازگشت انسان به زندگى در شكلى نوين، در دنیايى برتر و كاملتر كه سرايى جاويدانى، و بدور از نابودى و ،« عود » مقدمه معاد از ماده فناست. معاد، رستاخیر. بزرگ و بى نظیرى است كه در آن ھمه پرسى عمومى انجام مىگیرد، و ھمه انسانھا بايد پاسخگوى تمام اعمال و كردار دنیايى خويش در دادگاه عدل الھى باشند؛ و در اين ھمه پرسى عادلانه است كه سرنوشت ھمگان رقم خورده، ھر كس ھر مقامى را كه سزاوارش باشد دريافت مىكند؛ و در نتیجه نیكان و بدان به سرانجام سعادتمندانه و فرجام شوم و شقاوتمندانه خويش مىرسند. آرى، اعتقاد به معاد و روز واپسین است كه امید به زندگى بھتر و آيندهاى روشنتر را فرا راه انسان قرار مىدھد، و انديشه پوچى و پوچگرايى را كه ھمچون بیمارى خوره در جسم و جان منكرين خدا و معاد جاى گرفته، و ھر لحظه و ھر ساعت از اين خسته دلان مانده در راه و گمراھان ناامید از فردا قربانى مىگیرد، مىزدايد. اعتقاد به معاد، به زندگى معنا و مفھوم عمیق بخشیده، و يأس و سردى و دلمردگى و بیچارگى را از صحنه زندگى بر مىدارد. انديشه زندگى نوين جاودانى، انسان را از بنبست فكرى رھانیده، و زمینه بارور شدن استعدادھاى ارزشمند نھفته در معدن وجود انسان را فراھم مىكند؛ و موجب تعديل غرائز سركش و امیال و خواستهھاى نامحدود انسان گشته، در نتیجه زندگى حیوانى را انسانى مىكند. آرى، معاد پیوند دھنده گذشته انسان به آيندهاش ھست؛ و ضمانت اجرايى قوانین و مھار كننده عنان گسیختگى افراد سودجو و متجاوزان به حريم جامعه و قوانین حاكم بر آن است. به خاطر نقش سازنده اصل معاد است كه به عنوان مھمترين پشتوانه جھان بینى توحیدى مطرح است؛ و به انديشه خداجويى و فطرت خداپرستى انسان تحقق عینى و عملى مىبخشد. در منابع اسلامى، آيات و روايات بیشمارى به طرح مسأله معاد پرداخته، و حتمیت برپايى روز واپسین و زنده شدن دوباره انسان را از راھھاى گوناگون اثبات كرده است. در اين كتاب كه شامل شانزده درس پیرامون معاد و مسايل مربوط به آن مىباشد، مسأله معاد مورد بحث و بررسى قرار گرفته، و دلايل عقلى و نقلى اثبات آن آورده مىشود، امید است كه اعتقاد به معاد در جوامع انسانى رواج يافته، ھمگانى شود و بدين طريق دلھاى تاريك در سايه پايبندى عملى به آن نور و صفا يافته، و فساد، تباھى، جنايت و آدمكشى از جامعه انسانى رخت بربندد، و عدل، نوعدوستى، صفا و صمیمیت جايگزين آن شود.

چکیده:اعتقاد به سایر پیامبران الهی به مانند اعتقاد به پیامبر اسلام(ص) از اصول دین اسلام می باشد. عُزیر(ع) یکیپیامبرانی است که در قران کریم از او نام برده شده و مفسران در باره او بحث کرده اند. نام این شخصیت در عهدین عزرا است. از دیدگاه عهدین او از کسانی است که بعد از حمله بخت النصر به بیت المقدس و نابودی تورات، این کتاب را دوباره نوشت و اعتقادات یهود را زنده کرد؛ تا جایی که برخی یهودیان او را پسر خدا نامیدند. هرچند قرآن کریم و عهدین تصریح به پیامبری او نکرده اند، اما از دیدگاه مفسران شیعه و سنی او از پیامبران الهی و از مروجان شریعت حضرت موسی(ع) بوده است. از دیدگاه قرآن و عهدین او شخصیت صالح و تأثیر گذار بوده است. تا جایی که پیامبر اسلام(ص) و بعضی از امامان شیعه روایاتی را از او نقل کرده اند. برخی کتابهای تاریخی زردشت را از شاگردان طرد شده عُزیر(ع) معرفی می کنند و او را از حمایت کننده گان اجداد پیامبر اسلام(ص) محسوب می دارند.

این مقاله به منظور بررسی موضوع «غلو» در قرآن نگاشته شده است. نگارنده در آغاز به بیان مفهوم لغوی «غلو» می پردازد. آن گاه بر اساس مفهوم «غلو» مصادیق ونمونه های آن را در قرآن بررسی می کند. غلو شیطان، غلو فرعون، غلو یهود ونصاری، غلو بت پرستان، غلو نسبت به رهبران دینی و آسمانی موضوعات مورد توجه این مقاله است.