جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

تشیع بر این باور است که تمام معارف؛ بلکه دین خود را باید از اهل بیت بگیرد چنان‌چه در زیارت جامعه می‌خوانیم « بموالاتکم علمنا معالم دیننا»؛ به واسطه‌ی حاکمیت ولایت شما می‌توانیم معارف دین خود را بیاموزیم؛ که اوج این تعلیم را می‌توانیم در مقوله‌ی عرفانی بیابیم. در عرصه‌ی معرفت‌شناختی به مقوله‌ی انسان‌شناسی بر می‌خوریم که از مفهوم گسترده‌ای برخودار است انسان‌شناسی عرفانی به برّرسی جنبه‌های معنوی و متافیزیکی و حتّی مادّی وجود انسان از منظر عرفانی شهودی و نیز عرفانی فلسفی و نیز از منظر معارف عرفانی مبتنی بر ساحت وحیانی می‌پردازد. تمرکز علوم عرفانی، بر الله و خلیفه الله است. در این رساله به انسان‌شناسی عرفانی از منظر امام صادق علیه السلام که به عنوان یکی از مصادیق انسان کامل( خلیفه الله) است پرداخته می‌شود.گرچه امام صادق علیه السلام به صورت منسجم درباره‌ی انسان شناسی عرفان مبحثی را ارائه نکرده است، ولی با توجه به جستجویی که در روایات وارده‌ی از آن حضرت در این زمینه به عمل آمده است، می‌توان به این نتیجه رسید که حضرت نسبت به انسان، نگاه عرفانی دارد و به آن پرداخته شده است. در حقیقت در این رساله با این نگاه و پیش فرض به این مسئله پرداخته شده است. در این رساله در صدد آن هستیم تا پاسخ این سوال که انسان‌شناسی عرفانی در معارف امام صادق(ع) چگونه تبلور یافته است؟ را بیابیم در پاسخ به این سؤال باید گفت که حضرت، انسان بما هو انسان را مجرای همه‌ی فیوضات معرفی می‌کند چون انسان بر صورت الهی خلق شده است و آینه‌ی تمام نمای همه‌ی اسما و صفات الهی است.

ضرورت مطالعه از آنجا آشکار می شود که مهم ترین اهداف قرآنی را در گفتار دو امام صادقین (علیه السلام) بررسی می کند و آیات آن دو امام (علیه السلام) را بررسی می کند. ) به عنوان یک مطالعه تفسیری، اهمیت تحقیق در آشکار شدن این اهداف کلان قرآنی مشهود است، این اهداف که محور مطالعه و تحقیق در عصر هستند، علاوه بر آن، به تأثیر آن اشاره دارد دو امام صادق (علیه السلام) در این مکاشفه، موضوع مهمی را روشن می کند که اهداف قرآنی در سخنان اهل بیت (علیهم السلام) به ویژه سخنان اهل بیت (علیهم السلام) بسیار وجود داشته است. دو إمام صادقین (علیهم السلام). - بنابراین، سؤالات این پژوهش عبارتند از: چگونه (چرا) اهم اهداف قرآنی در گفتار آن دو إمام صادقین (علیهم السلام) آشکار می شود؟ مهمترین اهداف قرآنی در گفتار آنها چیست؟ رویکرد ایشان در تبیین اهداف قرآنی چیست؟ مطالعات قبلی در ارتباط با اهداف قرآن بوده است، اما نه به اهداف آیات قرآن به طور جامع پرداخته شده است و نه از دیدگاه دو إمام صادقین (علیهم السلام). - رویکرد توصیفی و رویکرد تحلیلی را در این پایان نامه دنبال کرده ام که مبتنی بر توصیف موضوعات و پاراگراف ها، طبقه بندی و تقسیم بندی آنها از یک سو و انجام تحلیل و بیان در مورد موضوع مورد مطالعه است. - نتایج به دست آمده در این تحقیق عبارتند از: اهداف قرآنی با استعلام از متن قرآن از دو إمام صادقین (علیهم السلام) آشکار می شود، چنان که در پرتو سخنان شیوا و بیان روشن آنها به وحی خیره کننده نگاه می کنیم. و روایات حکیمانه, زیرا اینها مرجع بزرگی هستند که این معارف قرآنی را آشکار کردند، آنها را تفسیر کردند، مظاهر و اوصاف آنها را نشان دادند، وجود و معانی پنهان آنها را آشکار کردند. از مهمترین اهداف قرآنی که در گفتار آن دو إمام صادقین (علیهم السلام) نازل شده است، هدف توحیدی، غرض نبوی (مربوط به نبوت)، غرض متصل به امامت، غایت متصل به امامت است. روز قیامت، هدف عبادی و معاملاتی و هدف اخلاقی و تربیتی. - رویکرد آن دو إمام صادقین علیهم السلام در تبیین مقاصد عمده آیات کتاب مقدس، متفاوت و متنوع است. برخی از این مقاصد را با ذکر مثال، برخی با ذکر تشبیه، برخی را با تحلیل جزئی الفاظ و عبارات آیات و برخی را با ارائه تفسیر باطنی بیان می کنند. علاوه بر آن، با توجه به مسائل مختلف دینی و نیز متون توضیحی و روایاتی که آن دو امام صادقین (علیهم السلام) تلگراف کردند، برایم روشن شد که بر مسائل ظریف و حساس در دین تأکید داشتند. سیستم. به نظر می رسد که دقت در گفتار دو امام صادقین (علیه السلام) از یک سو موجب توجه آگاهانه به فهم معانی وحی و تعمیم تعمق و هشدار از توضیحات و تفسیرهای نامطلوب می شود. مجموعه‌ای از ویژگی‌های اهداف قرآنی که در گفتار دو امام صادقین (علیهم السلام) به آن‌ها برخوردیم، بر ما ظاهر شد، از جمله خداپرستی، سازگاری، جاودانگی، جهانی بودن و غیره. - انتخاب اهداف عمده قرآنی در میان دو امام صادقین (علیهم السلام) در سایه متون دینی که در میراث جاودانه آنها به آن برخورد کردیم، ظاهر می شود و من گزیده ای عجیب و غریب در مورد اهداف قرآنی دو امام صادقین (علیهم السلام) نیافتم، بنابراین نیاز مبرم و مبرمی به برجسته سازی این اهداف قرآنی است. به دلیل تأثیر آن بر مسلمان به طور عام و امامیه به طور خاص، این مقاصد را با توجه به مسائل مختلف حقوقی، اعم از اینکه در مبانی دین باشد، در عبادات و معاملات و یا اخلاق و تربیت . - و اما رویکرد دو امام صادقین (علیهم السلام) در بیان اهداف قرآنی، با ذکر روایات شریفه مربوط به موضوع مورد بحث و سپس استخراج ویژگیهای موضوع در پرتو روایات شریفه از کتاب خداوند متعال مطابق با متون قرآنی مرتبط با موضوع که در خدمت روایت شریف است، سپس تلگراف و تبیین با توجه به اهداف قرآنی (اهداف، وسایل وغایات).

نسخۀ قرآن به خط کوفی و به شمارۀ «مصاحف 1» در دار الکتب المصریة یکی از آثار مهم در تاریخ کتابت قرآن از اواخر سدۀ سوم هجری یا اوایل سدۀ چهارم هجری به شمار می‌آید. برخلاف سایر نسخه‌های کوفی اولیه در سده‌های دوم و سوم هجری، این اثر در قطع عمودی کتابت شده و دست‌خط آن متمایل به سبک جدید یا همان کوفی مشرقی است. شواهدی چند احتمال کتابت آن را در مناطق شرقی ایران به‌ویژه خراسان را تقویت می‌کند. از جمله آنکه رسم و املای کلمات در آن مطابق با رسم المصحف نیست که این امر نخستین بار در سدۀ سوم هجری در ایران ظهور یافته است. دوم آنکه کاتب از کتابت پیوسته (scriptio continua) پیروی نمی‌کند و از تقطیع کلمات در پایان سطور می‌پرهیزد که این امر نیز نخستین بار در سده‌های دوم و سوم هجری در ایران شکل گرفته است. سوم آنکه وجود تزیینات داخلی و سرسوره‌های مذهب در ایران قرآن شباهت بسیار زیادی به سایر مصاحف ایرانی در سده‌های سوم و چهارم هجری دارد. به‌جز این، پدیدآورندگان نسخه، متن قرآن را با دو نظام مختلف (ابوالأسود دؤلی و خلیل بن احمد) اعراب‌گذاری کرده و تمامی قرائات مختلف رسمی (قرائات سبعه و عشره) و برخی قرائات غیررسمی (قرائات شاذ) را نیز در آن منعکس کرده‌اند. مجموع ویژگی‌های ظاهری، هنری و درون‌متنی این مصحف کهن قرآنی آن را به یکی از آثار بسیار مهم ـ و چه بسا یگانه ـ در شناخت تاریخ کتابت و قرائت قرآن به‌ویژه در ایران اواخر سدۀ سوم هجری و اوایل سدۀ چهارم هجری بدل کرده است. مقالۀ حاضر در قالب نخستین تلاش برای معرفی و بررسی این اثر قرآنی کهن، می‌کوشد اهمیت تاریخی و ویژگی‌های هنری، متنی و ظاهری آن را ارائه کند.

در مورد این کتاب لازم است بدانید که مولفین محترم کلیه روایات، آداب و پاسخ هایی که از ناحیه امام جعفر صادق علیه السلام صادر شده اند را جمع آوری نموده اند. (مثلا؛ آداب سفر، آزردن پدر و مادر، آماج دشمنان خداوند، آیا خوردن روغن مخلوط با گوشت خوب است؟ آیا گناهان کبیره استثناء هم دارند؟ آیا باز پس گرفتن صدقه خوب است؟ آیا پیامبر منافقین را می‌شناخت؟ آیا جایز است انسان خود را تعریف کند؟ آیا آرزو مرگ کردن خوب است؟ آیا ابلیس در آسمان مسؤولیتی داشت؟ آیا استفاده از پرده‌های عکس دار جایز است؟ آیا نامگذاری فرزندان طبق نامهای ائمه مفید است؟ آیا امام حسن علیه السلام با پای پیاده به حج رفتند؟ آیا بعضی از ائمه از بعضی دیگر برتر هستند؟ آیه «کسانی که ایمان آوردند» درباره چه کسانی است؟

قرن دوّم، دوران تکوین و گسترش دانش کلام و جریان‌های فکری نوظهور بود. داده‌های کلامی- حدیثی و تاریخی بیانگر دو رویکردِ به‌ظاهر ناهمگونِ امام صادق7 (از نهی و تحریم تا فرمان و تأکید) در مواجهه با دانش کلام است، به‌گونه‌ای که برخی اصحاب‌ ایشان به ناهمگونی این دو رویکرد اشاره داشته‌اند. این پژوهش در شمار مطالعات میان‌رشته‌ای با روش توصیفی- تحلیلی، این مواجهه را کاویده و دریافته‌ که مواجهه امام7 نه متعارض که در حقیقت، مدیریتی عالمانه و چندوجهی و هوشمندانه، با توجه به موضوع، مخاطب و روش بوده است: حضرت از یک‌سو، کلام‌ورزی در حوزه‌های فراعقلی همچون کُنه ذات الهی و استدلال به روش‌های نامعتبری چون قیاس را به‌شدت مذموم شمرد. از سوی دیگر، با تربیت متکلمانی مانند هشام بن حکم و تشویق آنان به مناظرات روشمندِ مبتنی بر قرآن و سنت، بر ضرورت تبیین دیدگاه اصیل شیعی و دفاع عقلانی از آن در برابر دیگر دیدگاه‌ها تأکید ‌ورزید. در نتیجه، امام7 با جهت‌دهی و پالایش کلام از انحرافات، چارچوبی اصولی و متعادل برای کلام امامیه بنیان نهاد که بر عقلانیتِ وحی‌بنیان استوار بود و تأثیری بنیادین بر تطورات بعدی این دانش داشت.