جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

قرآنیان نام جریانی فکری است که با تکیه بر وحدت امت اسلامی و شعار بازگشت به قرآن، در نیمه دوم قرن سیزدهم هجری، تحت تأثیر اندیشه های اصلاحی سید جمال الدین اسدآبادی و شیخ هادی نجم آبادی، توسط یکی از شاگردان ایشان به نام سید اسدالله خرقانی شکل گرفت و به وسیله دیگرانی همچون شریعت سنگلجی، یوسف شعار، برقعی، قلمداران و حسینی طباطبایی ادامه یافت. این گروه که قرآن را در بخش اعتقادات، کافی و بی نیاز از سنت می دانند و سنت را تنها در بخش احکام و مجملات قرآن به عنوان مبین آیات، معتبر می شمارند، برای پذیرش روایات، ملاک هایی همچون: موافقت آن با قرآن و عقل قطعی و متواتر بودن و مورد اتفاق بودن روایت را مطرح می کنند. اما با مراجعه به برداشت های تفسیری آنان مشخص می شود که این ملاک ها گاهی از سوی خود ایشان هم رعایت نشده و برخی از آنها در تفسیر آیات قرآن به سنت از روایاتی بهره گرفته اند که نه با قرآن و عقل سازگار است و نه از وصف مورد اتفاق و قطعی و متواتر بودن برخوردار است. در این پژوهش، کوشش شده نادرستی دیدگاه و روش آنها بیان شود

از دیر باز تا کنون در میان متفکران اسلامی در مورد چیستی، علت وقوع متشابه در قرآن و تاویل آن، اختلافات فراوانی وجود دارد. هر کدام از این متفکران با توجه به مسلک و روش خود در این موضوع سخن گفته‌اند. در این میان دیدگاه «شریعت سنگلجی‌» قابل توجه است. سنگلجی –که به نواندیشی و تمایل به قرآن بسندگی شناخته شده- بر این عقیده است که متشابهات قرآنی به معنای مآل و عاقبت امر است و تنها شامل مفاهیم غیبی می‌گردد. عموم مردم به علت اشتغال فراوان با محسوسات، از درک متشابهات ناتوانند. پژوهش پیش‌رو با روش توصیفی - تحلیلی می کوشد تا ضمن گزارش دقیق دیدگاه او برخی از ابعاد نظریه سنگلجی را به بحث نشیند. نتیجه پژوهش نشان می دهد، دیدگاه سنگلجی از دقت بالا و اعتبار لازم برخوردار نیست چه این که متشابه تنها شامل مفاهیم غیبی نیست بلکه مفاهیم مادی را نیز در بر می‌گیرد. نتیجه این پژوهش در حوزه مطالعات قرآن پژوهشی و تفسیر کاربرد دارد

شریعت سنگلجی به عنوان یکی از فعالان نگرش قرآن بسندگی معاصر شیعی، در صدد تضییق محدوده تفسیر به رأی با هر آنچه غیر از تفسیر قرآن به قرآن است. روزآمدسازی دین با پیراستن آن از آموزه های غیر قرآنی، آرمان مدافعان این جریان به شمار می آید. این جستار با روش توصیفی – تحلیلی، این رویکرد نو اندیشی دینی را به بوته نقد می گذارد. شریعت سنگلجی از رهگذر فهم مجملات قرآنی، القای عدم اصالت سنت نبوی و ولوی در هر آنچه غیر از حوزه آیات الاحکام باشد را، نتیجه می گیرد و بر ضرورت تفسیر قرآن در سایه آیات دیگر، به عنوان بهترین و یگانه ترین منبع برای تفسیر صحیح آیات تأکید می کند. وی نقش غیر استقلالی برای اهل بیت (ع) در تبیین آیات الهی قائل است و آنها را شارح سنت پیامبر (ص)، و نه آیات قرآن می داند. از جمله تهافت های این رویکرد با اندیشه های امامیه می توان به ناسازگاری با ماهیت شفاعت، جایگاهی متزلزل برای عقل در تفسیر آیات و مغالطۀ رجوع به صحابه در ارجاع به تفسیر قرآن بدون هیچ قید توضیحی در ارتباط با قبول روایات رسیده از آنها، اشاره نمود. غالب متکلمان امامیه با تأکید بر جایگاه نبی و اولیا در اخبار بی واسطه از خداوند و ساماندهی حیات معنوی و اجتماعی مردم

نوگرایی دینی در ایران معاصر، از زمان پیدایش تاکنون چهار نسل متفاوت را تجربه کرده است: نسل اول از دوران مشروطه تا ابتدای دوره رضاشاه، نسل دوم در دوران پهلوی اول تا اوایل دهه 1330، نسل سوم از کودتای 28 مرداد 1332 تا انقلاب اسلامی، و نسل چهارم از دهه 1360 تاکنون. این مقاله که با روش کتابخانه‌ای و به شیوه توصیفی ـ تحلیلی سازماندهی شده، در پی پاسخ به این پرسش است که کدامیک از این چهار نسل تأثیر حیاتی و ویژه بر تداوم جریان نوگرایی دینی در ایران داشته است. یافته‌ها مؤید آن است که افکار نواندیشانه نسل اول، در همان دوران، با افول مشروطه به محاق رفت؛ اما نسل دوم که صبغه قرآن‌گرایی آن برجسته‌تر از سایر ویژگی‌های فکری‌اش بوده است، هرچند تکاپوهای نوآورانه آن به دلیل شرایط سیاسی حاکم در دوران رضاشاه چندان به بار ننشست، ولی راهی را به منظور تداوم مسیر نوگرایی دینی در ایران برای نسل سوم و چهارم گشود. به عبارت دیگر، تأثیر نسل دوم نوگرایی دینی به دلیل آنکه مسیر نواندیشی دینی را با تکیه بر قرآن‌گرایی هموار نمود و موجب پیدایش جریان‌های فکری دینی در دهه‌های بعد گردید، از اهمیت دوچندانی برخوردار است.

قرآن‌بسندگان ایرانی از جریان‌های فکری برآمده از مکتب تشیّع امامیّه هستند که با دو شاخصه‌ی قرآن‌بسندگی و دوری‌گزینی از حدیث در نیمه دوّم قرن سیزده هجری و همزمان با نهضت مشروطه در ایران ظهور کردند. این جریان با دو شاخصه‌ی نگاه نقادانه به‌ حدیث و خودبسنده و بی نیازی قرآن از سنت در تفسیر، شناخته می‌شوند. قرآنیان ایرانی همچون قرآنیان اهل سنت، برای نشان دادن بی‌اعتباری حدیث به بهره‌گیری از معیارهای نقد حدیث روی آورده با این تفاوت که جوامع حدیثی شیعه مورد نقد ایشان قرار گرفته و بیشتر تمایل به حکم ابطال حدیث و بخصوص احادیث اعتقادی شیعه با ابزار نقد متن دارند. معیارهای نقد متن مورد استفاده ایشان را می‌توان به دو دسته‌ی أدلّه نقلی(قرآن و سنت) و لُبّی(عقل، إجماع، تاریخ قطعی، علم روز و ...)، تقسیم کرد. با توجه به نقش پررنگ حدیث در شکل‌‌گیری گزاره‌های کلامی شیعه، حدیث‌گریزی ایشان به نفی بخشی از گزاره‌های کلامی امامیّه چون مَهدویّت، علم امام، شفاعت، توسل و... انجامیده است. ما در این مقاله ضمن بیان معیارهای پرکاربرد قرآنیان ایران در نقد متن، به نقد، بیان کاستی‌ها و کژوری آنان در بهره‌گیری از معیارهای پالایش حدیث خواهیم پرداخت.

رجعت از باور های شیعه امامیه و به معنای زنده شدن و بازگشت برخی انسان های نیکوکار و بدکار به دنیاست که پس از ظهور حضرت ولی عصر عج الله فرجه الشریف بر اساس اراده خداوند تعالی و وعده او به برقراری حکومت صالحان و مجازات بدکاران رخ خواهد داد. عالم ربانی آیت الله سید احمد زنجانی در این نوشتار، انکار رجعت از سوی فرید تنکابنی و شریعت سنگلجی را مردود دانسته و با توجه به وجود دلایل محکم از آیات و روایات، چنین ادعایی را به منزله غیب گویی و خارج از قواعد اولیه پژوهش می شمارد و اعتبار استدلال به قرآن، سنت و اجماع را در اثبات رجعت، با حفظ تمامی موازین نقد علمی، به شیوایی و با روشی منسجم بیان می کند. اثر حاضر با قلمی شیوا و شیرین مطابق انصاف و موازین نقد علمی نگاشته شده و افزون بر مباحث علمی و تحقیقی، در واقع نمونه ای اجتهادی از روش نقد را اازائه میکند و خواننده را با راه صحیح اصلاح فهم دینی، به دور از روش های غیر علمی و برخورد های گزینشی آشنا می سازد. این کتاب در شش بخش تنظیم شده است: بخش اول: مقدمات بحث بخش دوم: ادله قائلان به رجعت بخش سوم: چند فایده رجالی بخش چهارم: معرفی اهل رجال و کتب رجالی بخش پنجم: بررسی رجال احادیث رجعت بخش ششم: بررسی ادله منکرین رجعت کتاب «ایمان و رجعت: نقدی بر کتاب اسلام و رجعت فرید تنکابنی » تألیف آیت الله حاج سید احمد زنجانی در 392 صفحه در سال 96 توسط انتشارات مرکز فقهی امام محمد باقر علیه‌السلام به چاپ رسیده است.

کتاب حاضر، جلد دوم از این کتاب است که در آن نگارنده بر آن است تا گذری بر سیر اندیشه اصلاح دین داشته و نشان دهد بنیاد آن در دوره قاجار، بر آموزه‌های سیدعلی محمد باب استوار بود و پس از پیوند با تعالیم محمدبن عبدالوهاب در دوره پهلوی، به‌گونه‌ای فراگیر دین‌مداران تجددخواه را مجذوب خود کرد. در میان داعیان اصلاح دین، شیخ هادی نجم‌آبادی (معلم فکر اصلاح دین در عصر قاجار) و شریعت سنگلجی (معلم فکر اصلاح دین در عصر پهلوی) از جایگاه ویژه برخوردار بودند.

رجعت از باور های شیعه امامیه و به معنای زنده شدن و بازگشت برخی انسان های نیکوکار و بدکار به دنیاست که پس از ظهور حضرت ولی عصر عج الله فرجه الشریف بر اساس اراده خداوند تعالی و وعده او به برقراری حکومت صالحان و مجازات بدکاران رخ خواهد داد. عالم ربانی آیت الله سید احمد زنجانی در این نوشتار، انکار رجعت از سوی فرید تنکابنی و شریعت سنگلجی را مردود دانسته و با توجه به وجود دلایل محکم از آیات و روایات، چنین ادعایی را به منزله غیب گویی و خارج از قواعد اولیه پژوهش می شمارد و اعتبار استدلال به قرآن، سنت و اجماع را در اثبات رجعت، با حفظ تمامی موازین نقد علمی، به شیوایی و با روشی منسجم بیان می کند. اثر حاضر با قلمی شیوا و شیرین مطابق انصاف و موازین نقد علمی نگاشته شده و افزون بر مباحث علمی و تحقیقی، در واقع نمونه ای اجتهادی از روش نقد را اازائه میکند و خواننده را با راه صحیح اصلاح فهم دینی، به دور از روش های غیر علمی و برخورد های گزینشی آشنا می سازد. این کتاب در شش بخش تنظیم شده است: بخش اول: مقدمات بحث بخش دوم: ادله قائلان به رجعت بخش سوم: چند فایده رجالی بخش چهارم: معرفی اهل رجال و کتب رجالی بخش پنجم: بررسی رجال احادیث رجعت بخش ششم: بررسی ادله منکرین رجعت کتاب «ایمان و رجعت: نقدی بر کتاب اسلام و رجعت فرید تنکابنی » تألیف آیت الله حاج سید احمد زنجانی در 392 صفحه در سال ۹۶ توسط انتشارات مرکز فقهی امام محمد باقر علیه‌السلام به چاپ رسیده است.