جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اهتمام همه­جانبه تزریق، ترویج و تعمیق آموزه­های عرفان ناب اسلامی در همه عرصه­های اجتماع و به­ویژه در قلمرو اصول مدیریت ضرورتی است انکارناپذیر. هدف این پژوهش آن است تا با طراحی واعتباریابی مدل مدیریت عرفان اسلامی: اولاً این تأثیر را بنمایاند و ثانیاً عرفان اسلامی را در حقیقت راستین­اش با الگوپذیری از انسان کامل و کامل­شدن مدیران در سیرو سلوکی صدرایی، از انزوای منفی نجات بخشد. این پژوهش با استفاده از طرح تحقیقی آمیخته از نوع اکتشافی انجام و به­ترتیب با بررسی کتابخانه­ای و مصاحبه با صاحب­نظران، چارچوب اولیه راهنما را تهیه و بر اساس روش کیو که عامل پیوند بین داده­های کمی و کیفی است مراحل نهایی پژوهش، تا طراحی و اعتباریابی مدل مورد انتظار دنبال­شده­است. مدل به­دست­آمده دارای هفت مؤلفه اصلی: عدالت­محوری، تعالی­جویی، بهبود اجتماعی، اثربخشی، کارایی، اسوه­ای، تکلیف-مداری مرتبط با یکدیگر بوده و نتایج حاکی از آن است که مؤلفه­های مدیریت مبتنی­بر عرفان اسلامی به­‌صورت مستقیم یا غیرمستقیم با ضرایبی بین 108/0 تا 384/0 بر یکدیگر تأثیر معنی­دار داشته­اند و مدل ارائه‌شده از لحاظ آماری با اطمینان 95 درصد، مورد تأیید است. لذا می­توان با بهره­گیری از آموزه­های عرفان اسلامی در مدیریت، جلوه­ای الهی و کاراتر در سازمان ارائه­نمود که نتایج آن منجر به بالندگی هرچه بیشتر سازمان­ها شود.

موضوع دانش عرفان نظری، حقّ سبحانه تعالی است و تعیّنات ذات مطلق فقط در قالب اسماء و صفات الهی قابل شناسایی است، لذا بحث از اسماء وصفات که موجب شناخت خداوند است، ضرورت می‌یابد. مقاله حاضر با روش کتابخانه‌ای و توصیفی-تحلیلی، با مداقه درآراء سبزواری به مسئله اسماء و صفات‌الهی از منظر معرفت‌شناسی و نقش آن در ایجاد موجودات، سلوک ومعرفت الهی، به ارتباط حقّ با عالم آفرینش و نیز علم و مشیت الهی می‌پردازد. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد از منظر وحدت شخصی وجود، وجود‌حقیقی خداوند است وسایر موجودات نماد و شئون آن هستند که از طریق اسماء با خداوند ارتباط دارند. صفات نیز از نظر مفهوم متکثر و از نظر ذات دارای یک مصداق بوده و تعلیم اسماء، تکوینی و وجودی است. اگرچه نمی‌توان اسماء و صفات خداوندی را جدای از ذات باری تعالی دانست، ولی در مقام اطلاق، اسماء و صفات را می‌‌توان برای او اعتبار نمود.

اساسی¬ترین پرسش اخلاق این است که: "چه کاری خوب است؟". سه پاسخ بنیادین به این پرسش در سه مکتب وظیفه¬گرا، نتیجه¬گرا و اخلاق فضیلت طبقه¬بندی شده است. از میان این سه¬گونه¬ی اخلاق، اخلاق فضیلت در دوره مدرنیسم مورد توجه پژوهش‏گران و اندیشمندان اسلامی و غیراسلامی بوده و به عنوان یک دیدگاهی فراتر از دو دیدگاه رایج (وظیفه‏گرا و نتیجه‏گرا)، مورد تدقیق دقیق قرار گرفته است؛ می¬توان گفت اخلاق فضیلت نظریه¬ای غالب نزد امام علی(ع) و عارفان است. برای مثال آنجا که امام (ع) در نهج البلاغه، حکمت 32 نقل شده: " فَاعِلُ الْخَيْرِ خَيْرٌ مِنْهُ، وَ فَاعِلُ الشَّرِّ شَرٌّ مِنْهُ (شهیدی،1378، ص122). و نیز در حکمت 198"و چون گفته¬ی خوارج را شنيد كه حكومت جز از آن خدا نيست، فرمود: سخن حقى است كه بدان باطلى را خواهند . (شهیدی،1378،ص420). که مصداق اخلاق فضیلت می¬باشد. در این نوشتار تحقیقی شاخصه¬های فضیلت گرایی با بخشی از نظام اخلاقی نهج البلاغه مقایسه و فضیلت گرایی از منظر آن حضرت مورد بررسی قرار گرفته است. در نهایت مشخص گردید وظیفه¬گرایی و نتیجه¬گرایی آن حضرت با آنچه در فلسفه مدرن شناخته می‌شود متفاوت است و از گفته‌های ایشان چنین استتناج می¬گردد که رویکرد اخلاق فضیلت‌گرا به نظر ایشان نزدیک‌تر است.

چکیده ندارد.

كلام از جمله ي علوم اسلامي است كه سابقه اي طولاني دارد. اولين كسي كه به مباحثات كلامي پرداخت امام علي(ع) بود در اوايل قرن دوم هجري با ظهور معتزله علم كلام رسما" پديد آمد. بعدا" فرقه هاي متعدد ديگري در علم كلام ظاهر شدند از جمله شيعه و اشاعره. علم كلام علمي است كه به اثبات عقلاني عقايد اسلامي و دفعا عقلاني از اين عقايد مي پردازد. موضوع علم كلام بيش تر خدا و صفات اوست ادبيات فارسي از اين علم هم مانند بسياري ديگر از علوم تاثير پذيرفته و اين علم در اشعار شاعران انعكاس يافته است. حديقه ي سنائي از جمله آثاري است كه مباحث كلامي فراواني در آن آمده است از جمله: خداوند صفات او نبوت رزق و مسايل ديگري از اين قبيل فهم دقيق اشعاري كه اين مطالب در آن ها آمده احتياج به بررسي و بيان آنها بر اساس آراء متكمين دارد اشعار سنائي در اين پژوهش بر اين اساس بررسي و مشكلات آن حل شده است و در اين زمينه جوابگوي نياز خوانندگان حديقه است.

این تحقیق مشتمل بر شش فصل با این عنوان هاست: فصل اول، معرفی تبلیغ و مُبلّغ؛ فصل دوم، شیوه تبلیغ حضرت محمد(ص)؛ فصل سوم، شیوه تبلیغ حضرت نوح(ع)؛ فصل چهارم، شیوه تبلیغ حضرت ابراهیم(ع)؛ فصل پنجم، شیوه تبلیغ حضرت موسی(ع)؛ فصل ششم، شیوه تبلیغ حضرت عیسی(ع). نویسنده چنین نتیجه گرفته است که همه این پیامبران از سه شیوه حکمت، موعظه و جدال احسن در تبلیغ بهره می گرفتند.